Dustine: Ako Naman! (Your Choice Ending)

5 years later...

"Austin! Come here Sweetheart. Basa ka na ng pawis."

Nasa sementeryo sila para dalawin ang mga namayapa na. Nakakalungkot lang na hindi na niya nakita pa si Austin. Matutuwa panigurado dahil kamukhang kamukha ito ni Dustine ang ama female version.

Patakbong lumapit sa kanya si Austin kaya pinunasan ang pawis sa likod at sinapian na din ng tuwalya.

"Where is Justine?"

"He is with Dad."

"Where?"

"I don't know"

Bigla nalang may tumakip ng maliliit na kamay sa mata niya.

"Guess who?" Ang sigaw ng cute na si Austine.

"Hmmm. Angel?"

"Mommy, its me."

"Yes you are my angel."

Nakatayo lang sa gilid nila si Dustine, masayang pinapanood ang mag iina niya.

"Love san ba kayo nagpunta?"

"Dun sa play place Love."

"Bat di nyo sinama si Austin?"

"Because they went to see girls Ma."

"She is just a friend."

Natawa nalang siya sa usapan ng magkapatid.

Maaring ang mga ito ay hindi nanggaling sa sinapupunan niya ngunit ang turing niya sa mga ito ay higit pa sa sariling dugo.

5 years ago

Dustine's POV

Maliwanag na maliwanag ang paligid pero kahit maliwanag ay wala siyang makita. Pagod na pagod nasiya sa kalalakad at uhaw na uhaw na din.

Kalalakad niya ay may nakita siyang babaeng nakatalikod. Mukhang kilala niya ito kahit malayo.

"La! La!" Lumingon ang babae.

Tinakbo niya ang lola niya sa sobrang pagka miss dito.

"La miss na miss kita."

"Apo miss din kita, kumusta ang mommy mo? Inaalagaan mo bang mabuti?"

Matagal siya bago nakasagot dahil sa naalala niya ang mga nangyari sa kanila.

"Wag kang mag alala apo ako aalagaan kita. Mag sasama na tayo yun nga lang iiwan na natin ang mommy mo."

"La di ba natin pwedeng isama si mommy?"

"Hindi pa apo pero susunod din siya."

"Okay hintayin nalang natin. Saan ba tayo pupunta?"

"Basta apo maganda dun, masaya at maayos ang lahat."

"Excited naman ako La."

"Ako din."

"Sandali La si Sharon pala isama din natin saka yung baby namin para masaya din sila."

"Apo hindi maari, marami pa silang dapat gawin."

"Pero La paano sila"

"Kailangan mo silang iwan apo."

"La ayoko, mahirap kawawa sila."

Huminto siya sa paglalakad habang ang lola niya ay patuloy lamang.

"DUSTINE! DUSTINE!"

Rinig na rinig niya ang tawag sa kanya, hinahanap niy ito pero hindi niya makita. Tanging sigaw at iyak lang ang naririnig niya.

Pagtingin niya sa lola niya ay malayo na din at unti unting nawawala.

Habang mas lumilinaw ang sigaw ni Aleli. Ipinikit niya ang mata dahil nasisilaw sa liwanag hanggang nakarinig siya ng iyak ng sanggol.

Aleli's POV

Tahimik lang siya dahil wala siyang magawa sa sitwasyon ng anak, buong araw na siyang nasa hospital kahit hirap siya na naka-upo lamang sa wheelchair.

Sinisisi ang sarili dahil sa nangyari, siguro kung sinunod lang niya ang gusto ng lalaki ay hindi mangyayari ito.

Baka kung sinunod lang siya ng lalaki at iniwan siya ay hindi mangyayari ito. Mas matatanggap pa niya na iniwan na lamang siya at nag asawa ng iba kaysa ganito.

"Dustine Anak!"

Hindi alam kung ano ang nagtulak sa kanya para ihakbang ang paa, pilit itinayo ang katawan at gumabay patungo sa higaan ng walang buhay na lalaki.

"DUSTINE! DUSTINE!" hindi niya alam kung saan kumuha ng lakas para malapitan ang anak na walang buhay.

Biglang nagkagulo ang lahat dahil isinugod sa emergency si Sharon, mabilis ang mga nurse dahil kailangan din nilang tugunan ang panganganak ng babae.

Gusto sana niyang sumunod pero pinili niyang manatili sa anak.

'Dust bakit? Di ba sabi mo aalagaan mo ako? Di ba sabi mo hindi mo ako iiwan. Pero bakit ganito. Sino na ang mag aalaga sakin?'

Halos limang minuto na kung ano ano lang ang sinasabi ni Aleli mga bagay na naging daan para maging masaya sila.

"Dust tandaan mo Mahal na mahal kita."

"Ma'am excuse me, nurse assist please."

Muli nagkagulo ang mga tao sa loob ng ICU, ang mga nurse ay kanya kanya ng galaw pero ang lahat ay nakatuon sa iisang pasyente.

'The patient is responding.'

Kitang kita ng mata niya ng ang flat line ay muling nagkaruon ng buhay, ang bp ay tumaas hanggang ilayo na siya at ang mga taong makakatulong ang siyang maiwan lamang.

3 days later.

"Gising na siya."

"Water, I want to drink water."

Mabilis na nagkilusan ang mga tao sa paligid niya mga doctor, nurse, surgeon at kung sino sino pa. Tubig lang ang hinihingi niya pero parang may operasyong gagawin.

"This is really a miracle, if I didn't see the results I will never believe that this will happen."

Mahabang pahayag ng doctor. Sino nga ba naman ang makapaniniwala na may milagro pa sa panahong nito. Hindi lang isa kundi dalawang milagro. Ang buhay ni Dustine at ang muli niyang paglakad.

Buhat ng magising siya ay naging maayos ang lahat, hindi na siya kinailangang operahan, walang butong nabali, walang mukhang masira. Lahat sa kanya ay ayos ang kailangan lang ay complete recovery at todong pag iingat.

Kasabay na din niyang inilabas sa hospital ang kanyang panganay na si Justine. Ngunit masakit man ay hindi na nagpakita pa sa kanila si Sharon, ang bata ay ipinangalan kay Aleli sa kagustuhan na din nito.

Gustong hanapin ni Dustine at Aleli ang babae pero nakiusap na wag na lamang dahil alam niya na makakagulo siya sa muling pagbangon ng relasyon ng dalawa.

Kahit ang ina Sharon ay tikom ang bibig kung saan ba nagtungo ang babae.

Akala nila ay tahimik na ang pagsasama nila, masaya na sila dahil kahit hindi na sila maaring magka-anak ay mayroon na din silang matatawag na supling. Kumpleto na ang pagsasama nila.

Kung kailan maayos na ang lahat ay saka biglang may nagbalik.

Kagagaling lamang niya sa gym nang may abutang bisita na kailanman ay ayaw na niyang makita pa.

"Anong ginagawa mo dito?"

"Dustine, calm down. Maupo ka and we will talk."

Ayaw sana niyang sundin si Aleli pero nang makitang seryoso ito ay umupo nalang at galit na nakatitig sa babaeng nasa harapan.

"Hershey is here because she needs your help, our help."

Nuon lang niya napagmasdan ang itsrua na babae. Malaki ang inihulog ng katawan at malaki ang tiyan. Bigla siyang kinabahan nang maisip ang ibig sabihin ng ina.

"Hindi ako ang ama niyan."

"Dustine!"

"Hindi ako lalapit sa iyo kung hindi kailangan, ipinangako ko na hindi na ako magpapakita. Pero hindi ito para sa akin."

Hinimas nito ang tiyan na tingin niya ay malapit na ang kabuwanan.

"Sinabihan ako ng OB ko na hindi ko maaring ituloy ang pagbubuntis kung hindi ay manganganib ang buhay ko. Pero pinili kong buhayin ang baby para kahit ito manlang ay maging bayad sa maraming relasyon sinira ko."

Nakita niya ang masaganang luha ang lumandas sa mata ng babae.

"Nakikiusap ako sayo at sayo Ma'am, wala akong maaring pag-iwan na anak ko kaya kahit alam kung imposible ay lumapit ako sa inyo."

Nabigla siya ng tumayo ang babae at kahit hirap na hirap ay lumuhod sa harapan niya.

"Hershey you don't need to do that."

"Let her do that, kiss my feet."

"Dustine!" sigaw ni Aleli.

Duon na siya tumayo at iniwan ang dalawa.

Isang buwan after ng pagpunta ni Herysey ay nakatanggap sila ng tawag buhat dito at sinabing nasa hospital na siya para manganak. Nagkasundo naman na sila ni Aleli na kukunin ang bata anak man niya ito o hindi.

Katulad ng inaasahn ay hindi na nito nakita pa ang anak niya. Isang batang babae na parang angel.

Ang buhay ay mahiwaga, masalimuot at punong puno ng pagsubok. Ang bawat isa ay kailangang lumaban upang maging matagumpay.

Himala ngang masasabi ang muling paglalakad ni Aleli, samantalang kay Dustine ay walang naging epekto ang aksidente.

Meron palang na apektuhan sa lalaki... ang kanyang pagkalalake...

Mas naging malibog.

"Love can we go now?"

"Why?"

"I'm horny and I need to fuck!"

"Love yang bibig mo!"

"Let's go or I will take you here." Saka nito diniin ang ang matigas na burat sa puwitan niya.

Nag alay lang ng isang mahikling panalangin para kay Hershey bago lumakad palayo sa puntod.

Sa di kalayuan may isang taong nanonood sa kanila na may pinaghalong tuwa at inggit.

Gustong gusto niyang lumapit sa mga ito ngunit pinipigilan ang sarili dahil alam niyang kahit anong gawin niya ay mananataling panggulo lamang sa ano mang relasyon mayroon ang pamilya.

Tinanggap sa sarili na hindi kailanman magiging kanya si Dustine. Masaya na siya na minsan sa buhay niya ay naranasang maging kanya ang lalaki. Ang lahat ng ito ay isang magandang ala-ala nalang. Kung madugutungan man ay ang tadhana nalang ang nakaka-alam.

At kung may nakatadhana ba para sa kanya ay panahon lang ang makakapgsabi.

Ang buhay ay unpredictable, akala mo okay na pero hindi pa pala. Tapos hindi ka okay then ookay din pala. Ang iyong istorya ay maaring kamukha ng kay Aleli at Dustine na mali sa iba pero sa puso nang nagmamahal ay walang dapat humusga, o di kaya ay kay Hershey mahikli at masalimuot pero may bunga o baka naman kay Sharon na nagparaya at patuloy na umaasa. Pero kadalasan ay iba at sarili mo lang.

The End...

Batang P. O. 3- Live Show...

Tahimik lang muli ang binata.

"Ngayun kung ang tingin mo sa set up natin ay magulo, puwede naman nating ayusin."

"Paano Ma'am?"

"Tapusin na natin kung ano man ang mayroon tayo hanggat maaga pa. Hanggat hindi pa tayo lulong sabawat isa."

Hindi kumibo ang binata sa sinabi ng guro.

"Ganun lang ba yun? Pambihira, sana Ma'am sinabi mo na tikiman lang pala para hindi naman ako nag expect."

Kahit nababastusan sa sinasabi ng lalaki ay hindi na kumibo si Eva. Tumayo ito at inayos ang sarili. Kinuha ang shorts at shirt na suot na hinubad kanina at isinuot.

SUSUNOD NA!