Playmates - Part 8

Kinabukasan Huwebes, Rest day ko sa kantutan ang sabi ko.

Wala talaga akong kagana-gana ngayon. Bukas ang uwi nila Tito Celso, kaylangan kong masulit ang araw na 'to pero wala talaga kong gana.

Bumangon na ko sa higaan at nakita ko si Sharlene, naghahanda ng almusal.

"Kuya breakfast ka na."

"Sige," Bumili siya ng pandesal at palamang peanut butter. Gutom na gutom ako kaya naman nakarami ako ng pandesal.

"Gutom na gutom ah!" Ang biro ni Sharlene. Napatawa lamang ako.

"Hindi pa din nagtetext sila ate. Kahapon pa."

"Huwag mong intindihin yun."

"Maayos yung mga yun dun" dagdag ko pa.

Ang sarap talaga ng buhay ko dito sa Pagsanjan. Kain, tulog kantot ang trabaho ko dito. Kung ano ano na ngang sex position at experience ang naranasan ko.

"Malapit na 'kong bumalik sa Manila, mamimiss mo ba ko? Hehe"

"Oo naman kuya! Haha"

"Pwede ka naman dun eh. Ako lang mag-isa dun"

"Haha, ayaw. Nakakatakot no."

"Haha, oo nga wag na lang."

Natapus kaming mag-almusal at magkape, walang magawa sa bahay nila dahil walang internet connection. Kung meron man, mobile data na sobrang bagal lang ang pwede kong gamitin. Wala kasing 3G o LTE signal man lang dito. Masyadong remote area.

Binuksan ko ang TV, nasa home TV Shopping nilipat ko sa channel 15. Wala nga palang cable. Nilipat ko sa 7. Unang Hirit ata ang palabas. Hindi naman kasi ako nanonood ng TV. May balita, Janus Express na nahulog sa bangin papuntang Batangas, patay ang lahat ng sakay maliban sa driver.

Naalala ko tuloy yung nabanggit niya kahapon. Kahapon pa pala nangyari ang pagkahulog. Kinabahan ako. Pero hindi ko na ito pinansin pa. Ayokong maistress. Pinatay ko ang TV at dadalaw nalang ako kila Jairus.

Wala sila Jairus sa bahay, umalis daw ang mag-ina para mamili ng damit at gamit sa Maynila sabi ng kapitbahay.

Walang magawa, naguumpisa na akong mabored. Tinatamad akong makipag sex, ubos na ata ang katas ko sa katawan.

Umuwi nalang ako at natulog ulit.

Lumipas ang araw na wala akong ginawa kundi ang magtulog sa kwarto. Gusto ko na sanang umuwi kaso walang kasama si Sharlene. Ayoko naman siyang iwan.

Biyernes na.

"Kuya, bat kaya wala pa din silang text?"

"Naalala ko tuloy ang balita kahapon."

"Baka kasi walang ano . . . batangas di 'ba?"

"Oo, walang ano?"

Kinakabahan ako kung paano ko ieexplain.

"Bka walang signal, remote areas din ata dun."

"Ahhh."

Kaylangan kong pakalmahin ang sarili ko pati na siya. Napaparanoid na din ako sa bahay na to.

"Sharlene, labas muna tayo?"

"Ah, san tayo punta?"

"Ikaw, pasyal mo ko."

"Sige, punta tayo sa . . "

"Dun tayo sa may pantalan!"

Nagbihis ako ng maayos na damit at inaya niya akong mamasyal sa may pantalan.

"Kuya, mga 30 minutes yun mula dito. Kaya mo?"

"Oo, naman!"

"Lalakarin natin."

"Sige, nakakabored din eh."

Naglakad lakad kami papunta sa may pantalan. Matapos ang halos trenta minutong lakaran ay narating namin ang baybayin.

Napakaganda ng tanawin at ang tubig, sobrang linaw!

"Ngayon lang ako napadpad dito ah!"

"Haha, kasi siguro mga bata pa kayo noon at hindi kayo pinapayagang umalis."

"Baka nga, kasi nuon sila mama, busy lage sa negosyo."

"Si ate nga noon, lage napapagalitan, gusto niya kasing pumunta dito. Wala ka na siguro nuon kasi nasa Manila kami."

"Haha, dapat pala kahapon pa ko nagpunta dito."

Kita ko ang magandang tanawin, ang malinaw na tubig pati na ang ibang mga taong namamasyal dito.

Malamig ang hangin at parang mamamasa-masa. Kaya yung iba, magkayakap. Umupo kami sa isang malaking bato sa may pampang sa dagat. Wala masyadong tao dito. At kung meron man, hindi ka nila pakikialaman.

Pansamantala, napawi ang kaba ko. Niyakap ko si Sharlene. Siya naman ay ganon din sa akin. Para kaming magsyota.

"Kuya, kwentuhan mo na man ako." Mahinang sabi niya sa akin

"Huh?! Tungkol san?"

"Sa buhay mo sa Manila."

"Hmmm. . "

"May naging girlfriend ka na?"

"Wala. Wala pa."

"Wala pa? Ikaw kuya ha, niloloko mo ko."

"Meron akong nagustuhan dun. Bianca name niya."

"Bianca?"

"Oo, maganda. Maputi, makinis, matalino, mabait"

"Oh, anong nangyari?"

"Alam niya na may gusto ko sa kanya. Pero hindi naman ako nagsabi."

"Ahhh,"

"Parang sa inyo ni Jairus? Siya may gusto sayo, ikaw may gusto ka sa kanya. Ang sa akin lang, hindi kami mutual."

"Kaibigan ka lang?"

"Parang ganun."

Magkayakap pa din kami ni Sharlene. Kahit papaano ay nabawasan ang lungkot ko at pangungulila sa Maynila. Sabay namin dinadama ang init ng isat-isa. Sabay naming sinasalubong ang bawat hampas ng malamig na hangin. Pansamantala, nakalimutan namin ang pangamba sa pamilya niya. Hindi ko pa din ito sinasabi sa kanya.

"Tapos, isang araw. Yung bestfriend niya, tropa ko din Miguel ang pangalan, may nangyari daw sa kanila."

"Aw."

"Oo, sobrang sakit nun. Halos two years ko siyang di kinausap nun."

"Ngayon nga lang ulit kami nagka ayos, sabay kasi kaming papasok."

"Ahhh,"

"Eh ikaw?"

"Ako? Wala naman sa akin. Si Jairus lang"

"Wala ka na siguro dito nun kuya, matagal na siyang may gusto sa akin. Siya nga ata ang first love ko kasi hanggang ngayon."

"Aray ko naman. Eh di sana hindi na ko nakisalo pa sa inyo nuon isang araw."

"Haha, yaan mo na kuya, eh kuya naman kita eh. Alam ko hindi mo ko niloloko tama ba?"

"Ah!? OO! Syempre! Naman! Bakit kita lolokohin? Hehe" Paliwanag ko na medyo kinakabahan dahil naglilihim ako sa kanya. Tungkol sa balita at sa ate niyang agresibo.

"Kaya nga, sa yo ko ibinigay kasi alam ko pinsan naman kita."

"Pano si Jairus?"

"Kung talagang mahal niya ko kuya, kaya niya kong tanggapin di ba?"

Tumango lamang ako. Hindi ko din naman kasi alam ang tunay na pakiramdam ni Jairus.

Umiinit na ang panahon. Nagpasya na kaming umuwi.

"Tanghali na kuya, uwi na tayo."

Naglakad lang ulit kami pauwi. Magka holding hands pa kami. Para kaming magsyota ng mga oras na 'yun. Wala namang nakakaalam na magpinsan kami.

Pag-uwi namin, wla pa din ang tatlo. Lumipas ang buong byernes, wala pa ni anino nila.

Sabado na. Wala pa din sila, antay kami ng antay. Nagpunta ulit kami sa pantalan. Bukas na ang uwi ko, kelangan ko nang sulitin ito.

Kagaya kahapon, nagka kwentuhan lang kami. Tungkol sa boyfriend, sa sex at kung ano ano pa. Mga bandang tahali ng umuwi kami, dumaan pa kasi kami sa palengke para bumili ng ulam. May nakasalubong kami di kalayuan, na andiyan na daw sila. Natuwa naman kami, natanaw namin ang bahay napakaraming tao may mga sasakyan pa.

Dumating sila, pero nakalagay sa kabaong. Hagulgol ng iyak si Sharlene ng makita ang tatlo. Agad niyang inakap ang kabaong, isa-isa kasabay ng malakas na pagtawag nila sa mga pangalan ng mga ito. Inaayos pa ang mga bulaklak at ilaw para sa kanila. Si Mang Igme ang kanilang kapitbahay ang nagasikaso sa mga naghatid.

Hindi ko din alam ang gagawin. Nabigla din ako. Tama ang nakita ko sa balita, isa sila sa mga biktima ng pagkahulog ng bus sa bangin.

Sinagot ng Janus Express ang lahat ng gastos para sa burol at palibing, kasama na ang kabaong. Iyak ng iyak si Sharlene. Niyakap ko siya para pakalmahin.

Sinisisi niya ang sarili sa nangyari. Dahil sa walang mag-aasikaso at napakabata pa ni Sharlene, nagsugest ako na i-crimate na lang ang tatlo. Kinabukasan ginawa nila ito.

Tumulong ako sa pag-aayos kinabukasan.

Linggo na ng umaga at aalis na ako maya-maya dahil may pasok ako kinabukasan. Hindi ko alam ang gagawin ko. Mag-isa na lang siya at sino ang mag-aasikaso sa kanya? Si Mang Igme? Eh palaging lasing yun. Wala akong tiwala.

"Sharlene?" Tawag ko sa kanya habang nakaupo siya sa kanyang kama, tinititigan ang litrato ng kanyang mga magulang at ni Ella.

"Kuya, kasalanan ko 'to"

"Hinde Sharlene. Wala kang kasalanan."

"Kuya, eto ata ang kapalit ng ginawa natin. Dapat hindi ako pumayag."

"Hinde, wag mong isisi sa sarili mo ok? Wala kang kasalanan. Sharlene." Niyakap ko siya at kinulong sa aking mga bisig. Hinalikan ko siya sa labi.

"Wala kang kasalanan ok?"

Patuloy sa pag-iyak si Sharlene. Hindi ko din alam kung paano na ang magiging buhay niya dito. Wala na din siyang kamag-anak.

"Sharlene?"

"Kung sumama ka na lang kaya sa akin sa Manila? Duon ka na mag-high school tutal tita mo naman ang mommy ko. Hindi ka tatanggihan tulungan nun."

"Kuya Renz, hindi ko alam." Patuloy pa din ang kanyang pagluluksa.

Dala-dala ang maleta, inilock na ni Sharlene ang kanilang bahay. Sasama na siya sa akin sa Manila. Ako lang mag-isa ang tao duon, bihira umuwi sina mommy at daddy. Ako na ang tutulong kay Sharlene upang makapagtapos siya ng pag-aaral. Hindi lang sa highschool ngunit pati hanggang sa kolehiyo.

Sa isang kakarag-karag na tricycle ay sumakay kami ni Sharlene patungo sa terminal ng bus pauwi ng Maynila.

Isang maganda at masalimuot na ala-ala ang dinala sa amin sa lugar na ito. Hinding hindi ko ito makalilimutan.