Simpleng diskarte

Simpleng diskarte

Three-years na akong nagtuturo noon sa Nolasco High School sa may Malvar sakop ng Tondo nang turuan ako nang aking co-teacher na lalaki na itago na lang natin sa pangalang Mr. Del Rosario kung paano manamantala ng isang estudyante nang hindi kailangan ibagsak o gipitin ang grades nito.

Nararamdaman kasi niya na may pagnanasa ako sa mga ng estudyanteng babae dahil panay daw ang tingin ko sa mga ito, kaya sinabi niya sa akin ang sekreto at diskarte niya. Ipinagtapat niya sa akin na sa limang-taon niyang pagtuturo sa high school na pinagtuturuan namin ay tatlong estudyante na daw ang nabiktima niya na hindi siya nalalagay sa alanganin.

“Pre, dalawang paraan lang ang madalas gamiting diskarte ng mga katulad natin mga teacher para makapang-biktima ng estudyante, either ibagsak mo or tulungan mo. Ibagsak mo para maki-usap at saka mo pagsamantalahan o kaya ay lagi mong tulungan at dahan-dahan mong tiyansingan; pero sinasabi ko sayo effective lang iyon sa college pero hindi dito sa high school. Pag ginawa mo iyon, asahan mo na marereklamo ka at mawawalan ka nang trabaho”, ang paunang paliwanag sa akin ng aking co-teacher na si Mr. Del Rosario ng minsan maiwan kaming dalawa sa Math Departmen Office.

“Kung hindi uubra yung ganoong diskarte dito sa high school sir, ano yung diskarte mo sir?”, ang pagtatanong ko sa kanya baka kasi niyayabangan lang niya ako sa kwento niya sa akin na sa limang-taon niyang pagtuturo sa school namin ay tatlong estudyante na ang nabiktima niya na hindi nagreklamo.

“Sa’yo ko lang ito sasabihin ha kung paano yung diskarte ko", ang pambibitin niya. "Ang didiskartehan mo sa mga estudyante mo ay yung class treasurer sa hawak mong section, walang palag yun tinitiyak ko sa’yo pre maniwala ka”, ang mala-confidential na sabi sa akin ni Mr. Del Rosario dahil halos ibulong niya iyon sa akin kahit dalawa lang naman kaming naiwang teacher sa loob ng math office.

“Paanong treasurer, paano ko didiskartehan yun?”, ang pagtatakang tanong ko sa kanya dahil hindi ko ma-gets ang gusto niyang sabihin kaya kailangan ng matinding elaboration o explanation mula sa kanya kung bakit treasurer ng advisory class ko ang dapat kung diskartehan.

“Ganito pre paliwanag ko sa’yo. Hindi ba treasurer ang taga-singil ng pondo ng klase. Araw-araw naniningil ng pondo yan sa lahat ng kaklase nya para sa Christmas Party sa December. Piso o dalawang piso, depende sa napag-botohang halaga ng sisingilin araw-araw. Pagdating ng December, ipanalangin mo na nagastos niya yung pondo ng klase para mabiktima mo siya. Hahaha!”, ang paliwanag ni Mr. Del Rosario sa akin na hindi ko alam kung seryoso o nagpapatawa dahil seryoso siya noong una sabay tawa naman noong bandang huli na.

“Niloloko mo naman ako sir…”, ang tanging nasabi ko na lang dahil hindi ko talaga alam kung totoong diskarte nya ba yung sinabi niya sa akin o ginu-good time nya lang ako.

“Tsk…, maniwala ka pre, effective yan, yung tatlong estudyante na sinasabi ko sa’yo na nabiktima ko, lahat yun pre puro treasurer ko sa klase noon. Yung treasurer ko sa klase ngayong taon, naku maniwala ka, mabibiktima ko rin sa December”, ang sabi uli ni Mr. Del Rosario na ramdam kung seryoso na.

“Kailangan pala sir magastos ng treasurer ko yung pondo para mabiktima ko siya sa December, ganoon ba sir?”, ang muli kung tanong kay Mr. Del Rosario para liwanagin ang mga nakikita kung mga butas sa diskarte niya na sinasabi niya sa akin.

“Oo ah, kailangan magastos nya yung pondo nang klase para lumapit siya sa’yo kasi ikaw ang mag-aabono noon na sisingilin mo sa kanya sa pamamagitan ng alam mo na”, ang simpleng paliwanag niya na na-gets ko na.

“Paano sir kung hindi niya magagastos yung pondo, e di wala, I mean walang mangyayari sa december?”, ang tanong ko uli kay Mr. Del Rosario to look at some possible pictures of his plan in case na hindi nga magastos ng treasurer ko ang pondo nang klase namin.

“Ganoon nga pre, parang sugal kaya tulungan mo siyang gastusin o iwala niya ang pondo nyo”, ang malabong sagot ni Mr. Del Rosario sa akin kaya sinabi ko sa kanya na hindi ko maintindihan kung paano gagawin iyon at paano mangyayari yung diskarte niya kung katulong ang teacher sa paggastos ng pondo nang klase.

“Simple lang pre, palitan mo nang buong perang papel yung pondo nyo sa klase na nasisingil niya para pag-interesan ng mga kasama niya sa bahay kapag iniwan niya sa bahay nila o hindi kaya nang ibang estudyante; tinitiyak ko kasi sa’yo pre na sa hirap ng makakita nang pera dito sa lugar natin may mga magulang o mga estudyante na magkaka-interest sa perang walang bantay”, ang paniniyak ni Mr. Del Rosario na para bang siguradong-siguradong mangyayari yung sinasabi niya.

Sabagay, hindi sa minamaliit ko ang mga nakatira sa lugar namin but base on my experience sa pagtira at pagtuturo doon ay ilang beses na akong nakakita nang mga estudyanteng umiiyak, karamihan babae, dahil sa nawalan ng pera o gamit sa kanilang bag habang walang bantay; at siguro naman hindi lang sa mga school sa may Tondo nangyayari iyon, kundi sa ibang school rin sa ibang lugar.

“Isa pang tip pre, dagdagan mo weekly yung pondo nyo kahit 50 or 100 pesos para lumaki yung accountability niya para lalo siyang pumayag na ‘mabiktima’ kapag nawala niya yung pondo ng klase”, ang dagdag na sabi ni Mr. Del Rosario sa akin na sinagot ko naman na magastos pala dahil magpapaluwal na ako nang pera weekly then aabonohan ko pa sa December yung pondo nang klase at yung perang idinadagdag ko doon kapag nagastos o naiwala nang aking class treasurer.

“Ganoon talaga pre, magastos talaga ang diskarteng itinuturo ko sa’yo pero mas ligtas naman ito kesa sa malimit na diskarte nang mga katulad nating mga teacher na mambabagsak ng grades para makapambiktima. Kailangan mo magpakawala nang pera dito pero tinitiyak ko sa’yo na walang sabit dito, malinis na diskarte ito; tingnan mo ako, nakatatlo na ako pero ni-isa sa mga iyon hindi nagreklamo. Ikaw ano ba gusto mo, gumastos ka sa diskarte o gumastos ka sa kaso. Hehehe”, ang makatwirang paliwanang sa akin ni Mr. Del Rosario.

Nag-iisip pa lang ako nang itatanong kay Mr. Del Rosario ng muli na naman itong magbigay ng paliwanag, “Hindi ka gagastos dito nang mahigit limang libo; saka tandaan mo may bonus tayo sa December, hindi ba masarap yung nakatanggap ka na nang bonus sa December may nabira ka pang estudyante na batang-bata at virgin. Isipin mo kung gaano kasarap yun lalo na't sarili mong estudyante. Ang sarap kaya nun kapag nakikita mo araw-araw yung estudyanteng natikman mo na nakasuot ng uniporme, maglalaro sa isip mo na yung tinatakpan ng uniporme niya ay nakita at natikman mo na. Hehehe!”, ang pang-e-engganyo niya sa akin.

“Paano nga pala sir kung pangit yung class treasurer ko? Hehehe!”, ang pangungulit ko na lang na tanong kay Mr. Del Rosario dahil nakikita at naiintindihan ko na nang malinaw ang diskarteng itinuturo niya sa akin.

“Walang class treasurer na pangit! Hindi ako naniniwala na pangit ang class treasurer mo dahil ang mga estudyante kapag-bumoto nang class officers sa mga kaklase nila puro magaganda o katamtaman ang ganda ang ibinoboto, proven yan”, ang nakangising pagpapaliwanag ni Mr. Del Rosario sa akin ng kanyang paniniwala tungkol sa botohan sa isang klase o section.

May punto si Mr. Del Rosario sa tinuran niyang iyon, sa pagtuturo ko kasi pansin ko rin na magaganda o kung hindi naman ay katamtaman ang ganda nang mga nae-elect na class officer. Mas marami silang nakukuhang boto kumpara sa mga pangit na candidate. Yung ang reality sa class election. Magaganda o mahihitsura yung mga nae-elect at yung mga hindi kagandahan naman ay hindi napapansin or ma-nominate man lang.

That moment, nagsisimula nang mag-sink-in sa utak ko si Wendy, ang elected treasurer sa klase o section na hinahawakan ko nang biglang si Mr. Del Rosario naman ang magtanong sa akin about her. “Yung class treasurer mo pustahan tayo may hitsura yun”, ang parang pakikipagpustahan niya sa akin to prove his assertion na ang mga elected officer sa isang klase ay magaganda o may hitsura, na nginitian ko na lang bilang pagsang-ayon sa kanya bago ko i-describe sa kanya ang hitsura ni Wendy.

Sinabi ko sa kanya na rank 8 si Wendy if I were going to rank her from 1 to 10. I described her na balingkinitin ang katawan at may highlight ang buhok; katamtaman ang taas at hindi kalakihan ang hinaharap; at pwedeng-pwede nang biktimahin dahil pangatlo o pang-apat siya sa pinakamagandang babaeng estudyante sa klase ko. Una syempre yung muse nang klase at pangalawa yung class secretary ko.

“Ganoon naman pala pre, umpisahan mo na, September na ngayon, malapit ng mag-december, kung gusto mong hayahay ang December mo, kailangan magsimula ka na ngayon kung hindi baka hindi mo mabiktima yang class treasurer mo sa December”, ang advicde sa akin ni Mr. Del Rosario

Since then, yun na nga ang ginawa ko, wala namang mawawala kung susubukan, ano ba naman yung halagang 150 pesos weekly o 1,500 pesos na kabuuan bago sumapit ang christmas party na idinadagdag ko sa class fund na ibinibigay ko kay Wendy na class treasurer ko bilang ‘pang-diin’ kung sakaling kasama iyon sa magagastos niya.

Kung hindi naman niya magagastos iyon at yung pondo nang klase kasama na yung personal na contribution ko ay ayos lang rin sa akin dahil parang tulong ko na rin sa mga mag-aaral ko sa chrismas party nila iyon pagsapit ng December.

Pero pina-bilib ako ni Mr. Del Rosario sa conclusion sa diskarte na itinuro niya sa akin dahil pagsapit ng December ay medyo naramdaman kung may problema na nga ang aking class treasurer na si Wendy at base sa mga nababalitaan ko mula sa ibang estudyante ko ay may kinalaman nga sa pondo nang klase ang problema nito.

“Hintayin mong lumapit pre, lalapit yun sa’yo para kausapin ka; then kapag kinausap ka na niya saka mo diskartehan para mabiktima mo”, ang adviced uli sa akin ni Mr. Del Rosario ng sabihin ko sa kanya na medyo nararamdaman kung mukhang nagastos na nga nang aking class treasurer ang pondo nang klase kasama na yung contribution ko na 150 pesos weekly.

“Paano ko didiskartehan, anong sasabihin ko?”, ang tanong ko uli kay Mr. Del Rosario dahil hindi ko alam o parang hindi ko kayang sabihin sa class treasurer ko na ako na ang bahala sa nawawalang pondo nang klase kapalit ng pagpayag niya sa into something.

“Madali na yan pre, kausapin mo mag-isa, sabihin mo lang na sasagutin mo na yung nawala niyang pondo basta pumayag lang siyang magpa-ano sa’yo, ganoon lang kadali, hindi mo na kailangan ng kung ano-anong pasakalye. Direct to the point agad”, ang kumpiyansa niyang sagot sa akin.

“Parang mahirap sir”, ang sabi ko kay Mr. Del Rosario kasi parang hindi ko talaga kayang sabihin o gawin yung sinabi niya dahil wala pa akong sinabihan na kahit sinong estudyante sa nakaraang mga taon ng ganoon.

“Ang hina mo naman, palay na ang lalapit sa’yo, tutukain mo na lang. Kung hindi mo kaya, dito mo kausapin at ako ang kakausap sa class treasurer mo para ma-ano mo”, ang volunteer at kumpiyansang sabi sa akin ni Mr. Del Rosario na akin namang sinang-ayunan dahil wala pa talaga akong karanasan tungkol sa pananamantala sa mga estudyante.

One week bago mag Christmas Party at pagkatapos mag-usap-usap ng mga estudyante ko tungkol sa preparation ng Christmas Party ay nilapitan nga ako mag-isa ni Wendy upang kausapin.

“Sir, yung ano po kasi… yung pondo po kasi na nasingil ko na na… nawawala po kasi sa bahay, hindi ko po alam kung sino ang kumuha”, ang maiyak-iyak na pagtatapat ng aking class treasurer na si Wendy.

“Naku paano yan, yun ang gagamitin natin na panghanda natin sa Christmas Party ng klase natin, magkano yung nawala?’, ang kunwari-kunwarian kung pag-aalala.

“Sir yung nasingil ko po simula nang June hanggang first week ng December, kasama po yung binibigay ninyong 150 kada linggo”, ang mahinang sagot ni Wendy.

“Naku malaki-laking pera yun, yari tayo. Puntahan mo ako mamaya pagkalipas ng 10-minutes sa Math Department Office at kakausapin kita. May asikasuhin lang muna ako doon, hintayin na lang kita doon after 10-minutes ha”, ang sabi ko kay Wendy para ma-inform ko muna si Mr. Del Rosario na pumunta sa Math Department Office, para tulungan ako sa pagdiskarte kay Wendy na aking class treasurer.

Dumating nga ang class treasurer ko sa math Department Office after 10-minutes kung saan dalawa kami ni Mr. Del Rosario ang tao sa office na iyon. “Halika dito Wendy”, ang tawag ko sa class treasurer ko nang nag-aalangan itong pumasok sa department office namin ng makita si Mr. Del Rosario na kunwari ay may ginagawang paper works sa isang lamesa malapit sa isang sulok.

“O ano, paano nangyaring nawala yung pondo natin?”, ang umpisang pagtatanong ko uli sa class treasurer ko na si Wendy pagkaupo nito sa tapat ng table ko para iparinig kay Mr. Del Rosario na umpisa na at kailangan na niyang sumingit kung saan inaakala niyang kailangan ko na siya.

“Sir ano po kasi, iniiwan ko sa bahay yung pondong nasingil ko kaso noong tingnan ko na sa pinagtaguan ko nawawala na po. Hindi ko po alam kung sino kumuha sa mga kasama ko sa bahay”, ang inulit nitong sagot.

“Paano yan ngayon, anong gagawin mo?”, ang tanong ko sa class treasurer ko na yumuko na lang na parang maiiyak. “Uy, mukhang may malaking problema kayo nang estudyante mo ah”, ang singit ni Mr. Del Rosario na dumaan sa gilid namin at kunwari’y may kukuning gamit sa locker namin.

“Oo nga sir, nawawala kasi yung pondo nang klase namin, yung pambili sana namin ng handa at pa-raffle sa Christmas party namin”, ang sagot ko kay Mr. Del Rosario na pahiwatig na rin para siya na ang dumiskarte sa class treasurer ko para sa akin.

“Malaking problema nga iyan pre, ganyan rin ang problema ko, nawala rin yung pondo namin na pang-christmas party namin”, ang sagot ni Mr. Del Rosario na tuluyan na ngang lumapit sa amin upang makihalo sa problema namin ni Wendy.

‘Anong ginawa mo sir?”, ang pagtatanong ko kay Mr. Del Rosario habang kumakamot ako sa noo ko na kunwari’y kumukuha ako nang idea sa kanya kung paano masu-solusyunan yung problema namin ng class treasurer ko.

“Ano pa ba, e di inabonohan ko yung pondo, ang bigat nga eh, three thousand mahigit yung inabono ko, tsk…”, ang sagot ni Mr. Del Rosario na alam kung part pa rin ng diskarte niya para matulungan ako kay Wendy.

“E sir kawawa naman kayo”, ang tanong ko uli kay Mr. Del Rosario para tuloy-tuloy at may dahilan ang pagsawsaw niya sa problema namin ng class treasurer ko.

“Hindi a, siningil ko kahapon yung class treasurer ko”, ang masayang tono na pagkakasabi ni Mr. Del Rosario that prompted me to ask him again dahil alam kung iyon na ang pinaka-simula ng pagtulong niya sa akin para mabiktima ko si Wendy.

“Paano mo naman nasingil yung class treasurer mo sir, saka saan kumuha nang pambayad yun sa iyo sir?”, ang kunwaring tanong ko uli kay Mr. Del Rosario kahit alam ko na ang sasabihin niya para sakyan lang yung pagdiskarte niya sa bibiktimahin ko na si Wendy.

“One-night stand a, siningil ko siya sa pamamagitan ng one-night stand, hindi biro yung perang nawala niya kaya hindi talaga ko pumayag na walang kapalit yung pinang-abono ko”, ang pagmamalaki niyang turan sa akin habang tinitingnan si Wendy na nakayuko pa rin at nahihiya.

“Pwede ba iyon sir, buti pumayag yung treasurer mo na one-night stand yung kapalit ng pag-a-abono mo?”, ang tanong ko uli kay Mr. Del Rosario para maintindihan pa lalo ni Wendy yung sinasabi ni Mr. Del Rosario tungkol sa ‘pag-aabono’ sa nawalang pondo nang klase.

“Oo pumayag sya, kung hindi siya papayag saan siya kukuha nang pang-abono, magagalit sa kanya mga kaklase niya kapag wala kaming handa sa Christmas Party. Actually lugi pa nga ako e, laki nang inabono ko samantalang 500 pesos lang ang presyo nang mga estudyanteng naka-tambay sa may Moriones, mga estudyante nang Tondo High; tapos sa Pritil 300 pesos lang yung mga batang hamog kapag gabi, kaya nga luging-lugi ako”, ang kunwari-kunwariang inis-inisan ni Mr. Del Rosario sa ginawa niyang pag-aabono kung saan pinapalabas niyang siya (o kami) pa ang lugi.

“Magkano ba yung pondo ninyo na nawawala?”, ang baling sa amin ni Mr. Del Rosario pagkatapos niyang magkwento tungkol sa ‘pag-aabono’ at pangangatwiran niya sa pananamantala o pambibiktima niya sa class treasurer niya.

“4,700 pesos po Sir”, ang tugon ni Wendy ng tanungin ko siya tungkol sa tanong ni Mr. Del Rosario kung magkano yung pondo nang klase namin na nawawala.

“Naku mas malaki pala yung pondo nyong nawawala kesa sa pondo namin; yung sa amin kasi mahigit tatlong libo lang”, ang nakangiting sabat ni Mr. Del Rosario na para bang dinidiin lalo kay Wendy na mas dapat itong ‘magpabiktima’ dahil malaki ang perang naiwala nito kumpara sa class treasurer niya na tatlong libo lang ang naiwala.

“Hindi bale iha, andyan naman yang class adviser mo (referring to me), siya na bahala sa nawala mong pondo, kayang-kaya niyang abonohan yung nawala mo basta gayahin mo na lang sa kanya yung ginawa nang class treasurer ko kung paano ako binayaran”, ang sabi ni Mr. Del Rosario kay Wendy.

“O paano, abonohan mo na lang pre, handa ka namang bayaran ng class treasurer mo sa ibang bagay kapag inabonohan mo yung pondo”, ang baling sa akin ni Mr. Del Rosario na para bang naintindihan at pumayag na si Wendy sa pinapahiwatig niya dito.

“Naku sir, wala akong perang pang-abono”, ang kunwaring pagtanggi ko para hindi halatang gusto ko yung sinasabi ni Mr. Del Rosario, kahit ang totoo ay na-received ko na ang aking bonus at nakapaglaan na ako nang pang-abono sa pondong nawala nang class treasurer ko.

“Huwag ka nang magkuripot pre, kawawa naman itong class treasurer mo kung hindi mo tutulungan, saka isipin nyo na lang na para sa Christmas Party ninyo yung gagawin nyo”, ang adviced ni Mr. Del Rosario na hindi ko malaman kung para pa ba sa akin o para na sa aming dalawa ni Wendy.

“Sige, okay na, walang problema. Aabonohan ko na yung nawalang pera na 4,700 pesos para matuloy yung Christmas Party namin kung okay lang sa kanya yung sinabi mo na ano sir, yung tulad ng ginawa nang class treasurer mo kung paano ka niya binayaran”, ang pagsakay ko sa diskarte ni Mr. Del Rosario na kunwari-kunwarian ay napipilitan lang ako sa bargaining na iyon.

“Iha, okay na yung teacher mo, napapayag ko na doon sa sinasabi ko para abonohan yung nawala mong pera na pondo ninyo; ngayon, ikaw naman ang tatanungin ko kung okay lang ba sa’yo yung sinabi ko na alam mo na, bilang kabayaran mo sa halos limang-libong perang iaabono niya; ano iha payag ka ba?”, ang mahusay na pagtatanong ni Mr. Del Rosario sa class treasurer ko na si Wendy na nakayuko pa rin.

“Si-si-sige po, pa-payag po ako kung o-okay lang po kay Ser”, ang maiyak-iyak na pagsang-ayon ni Wendy na tingin ko ay naintindihan na ang sinasabi ni Mr. Del Rosario.

“O ayan, solve na problema ninyo, win-win solution yan kaya walang aangal sa inyo ha”, ang closing part ng bargaining na ginawa ni Mr. Del Rosario sa amin ng aking class treasurer.

“Teka lang sir. Saan ko naman pwedeng dalhin ito?”, ang tanong ko kay Mr. Del Rosario, referring to my class treasurer na si Wendy dahil that was my first time na may ilalabas akong estudyante ko.

“Gusto mo dito nalang sa office na ito tutal tayo lang naman dalawa palagi ang tumatambay dito, lalabas na lang ako kung gusto mo na ngayon na”, ang nakangiting sabi ni Mr. Del Rosario na hindi ko alam kung isang biro o totohanan.

“Huwag dito sir, baka naman may alam kang ibang motel na malapit lang na pwede naming puntahan”, ang sabi ko kay Mr. Del Rosario dahil iniisip ko na ituturo niya yung lugar o motel na pinagdadalhan o pinagdalhan niya sa mga previous na biktima niya.

“Pre sa Jose Abad Santos pa yung pinaka-malapit na motel dito, pero hindi ko doon dinala yung class treasurer ko kahapon. Kina Tatay Ambo lang kami kahapon; gusto mo ba doon? Tatawagan ko kung gusto mo”, ang offer sa akin ni Mr. Del Rosario.

“Okay ba doon sir?”, ang tanong ko kay Mr. Del Rosario para tiyakin kung hindi ako sasabit kung sakaling doon ko nga dadalhin si Wendy. Dating school personnel kasi namin si Tatay Ambo na nakatira sa Herbosa Street ilang kanto mula sa school namin.

“Okay sa bahay ni Tatay Ambo pre, doon ako palagi nagdadala ng estudyante kasi walang nakakakita, bigyan mo lang ng kahit 200 pesos”, ang pangungumbinsi ni Mr. Del Rosario.

“Paano ang gagawin namin sir?”, ang tanong ko kay Mr. Del Rosario kung paano ang sistema nang pagpunta o pagpasok sa bahay ni Tatay Ambo na dati naming school personnel.

“Mauna ka na doon mamaya pagkatapos ng klase mo, tapos hintahin mo na lang siya (si Wendy) doon o kaya pwede ring sabay na kayong pumunta doon, bahala kayo, ligtas naman kasi kayo doon”, ang kumpiyansang sabi ni Mr. Del Rosario tungkol sa lugar ni Tatay Ambo.

“Mauna na lang ako doon, sa bahay ni Tatay Ambo, hintayin na lang kita doon paglabasan na, alam mo ba ang bahay ni tatay Ambo?”, ang sabi at tanong ko kay Wendy.

“Si-sige po Sir, a-alam ko po yun Sir”, ang mahina at nahihiyang sagot ni Wendy sa akin tanda na talagang sumang-ayon na siya sa napag-usapang ginawa para sa amin ni Mr. Del Rosario.

Exacly 3:30 nang hapon ng dumating ako sa bahay ni Tatay Ambo na alam na ang dahilan kung bakit naroroon ako sa bahay niya na nauna nang nasabi sa kanya ni Mr. Del Rosario at makalipas ang ilang minuto ay dumating na rin ang aking class treasurer na si Wendy na agad naman pinag-buksan ng gate at pintuan ni Tatay Ambo.

“Iyon ang palikuran at iyon ang kwarto, gamitin nyo na, diyan din madalas magdala nang kanilang estudyanteng babae si Mr. Ballesteros (dating teacher na hindi ko na inabutan) at si Mr. Del Rosario”, ang nakangiting turo sa amin ni Tatay Ambo sa nag-iisang kwarto sa loob ng bahay niya bago ito magpa-alam upang ituloy ang pagkukumpuni sa volkswagen niya sa may maliit at masukal niyang garahe na inaayos niya noong datnan ko.

“Sir pwede po magbuhos lang po ako nang konti”, ang paalam sa akin ni Wendy at pagkalipas ng sampu o labing-limang minuto ay lumabas na siya nang palikuran na suot ang kanyang uniporme pero halatang nagbuhos nga ito dahil basa ang ibang parte nang uniporme niya na palatandaan ng agarang pagsusuot nito nang hindi pa masyadong nakakapagpunas ng katawan.

Diretso kami sa loob ng kwarto at pagpasok namin doon ay agad kung pinaghubad si Wendy kasabay ng paghuhubad ko rin ng aking mga suot. Nang tanging bra at panty na lamang ang suot niya ay saka ko siya pinahiga sa kama ni Tatay Ambo upang simulang pagsamantalahan kapalit ng iaabono kung pera sa nawala niyang pondo nang aming klase.

Walang palag si Wendy ng magsimula na akong halikan siya sa tenga, ibaba ng leeg at maski sa kanyang labi habang nakadapa ako sa nakatihaya niyang katawan at isinusuot ko sa ilalim ng suot niyang bra ang aking isang kamay upang lamasin ang kanyang dibdib na katamtaman lang ang laki.

Nang hindi na ako makapagpigil ay hinubad ko na nang tuluyan ang mga nalalabi niyang suot upang yung mga tinatakpan naman noon ang aking pagnasaan. Hindi malaki ang dibdib ni Wendy at hindi rin iyon kaputian pero pwedeng-pwede na, na kahit kaninong barako iyon ipalamas at ipatikim ay tiyak na lalamasin at titikman na iyon.

Ilang minuto ko rin pinagnasaan ang kanyang magkabilang umbok sa dibdib para sulitin ang aking iaabono sa nawala niyang pondo bago ako lumipat sa inaasam-asam na maselang bahagi ng isang barako sa isang babae.

Sinalat-salat ko lang ng aking gitnang daliri ang kaselanan ni Wendy habang titig na titig kung pinagmamasdan ito hanggang sa maramdaman kung unti-unti na itong nababasa at dumudulas na siyang hinihintay ko upang simulan na talaga ang pananamantala sa kanya.

Kinubabawan ko si Wendy ng maisip kung pwede na itong pasukin. Dahan-dahan kung ibinaon ang aking ari sa kanyang kaselanan na hinayaan lang niya. Pagkabaon ng tuluyan ng aking ari sa kanyang kaselanan ay dahan-dahan na akong umayuda sa ibabaw niya para mag-urong-sulong ang aking ari sa loob ng kanyang kaselanan.

Tahimik lang si Wendy na nakatagilid ang mukha at nakapikit kahit nag-uumpisa na akong manggigil sa pag-ulos sa kanya nang malakas habang ako naman ay iniisip ang imahe niya noon bilang class treasurer sa section na hawak ko. Hindi kasi ako makapaniwala na sa mga oras na iyon ay malaya akong pagsamantalahan siya. Salamat kay Mr. Del Rosario, sa diskarte niyang magastos pero sulit naman.

Patihaya at patagilid lang ang ginawa kung pananamantala kay Wendy dahil sa kagustuhan kung makita ang kanyang mukha habang inuulos ko siya; nasasarapan kasi ako kung nakikita ko yung hitsura nang babae habang inaangkin ko.

Nang makaraos ako ay tinanong ko si Wendy kung pang ilang lalaki na ako sa nakagalaw sa kanya na inamin naman niyang pangalawa na daw ako. Tinanong ko siya dahil sa umpisa pa lang ay nararamdaman kung hindi na siya birhen sa mura niyang edad na iyon na hindi ko naman pinagtatakahan dahil pangkaraniwan na sa lugar na ginagalawan namin ang mga ganoon.

Gusto ko sanang sulitin ang aking gagawing pag-aabono sa nawala niyang pondo sa pamamagitan ng pag-ulit ng pananamantala kay Wendy noong araw ring iyon; subalit naki-usap si Wendy na sa ibang araw na lang ako bumawi dahil baka hanapin na siya nang kanyang mga magulang.

Frustrated ako dahil hindi ako ang naka-una sa class treasurer ko na si Wendy pero okay lang rin dahil pagkatapos noon ay naging sekretong girlfriend ko na siya kaya kahit tapos na akong abonohan yung pondong pang-Christmas Party namin na naiwala niya ay libre na kung pagsamantalahan ko siya. Binibigyan ko na lang siya nang konting allowance tuwing natatapos akong pagsamantalahan siya.

Sa ngayon, pinipilit kung makatapos ng kursong education si Wendy para sa future namin at ng naging anak namin; pero sa kabila noon ay patuloy pa rin kami ni Mr. Del Rosario sa diskarte namin na iba sa pangkaraniwang diskarte nang ibang teacher na katulad namin.

-wakas-