Nathaniel 3- Langit 08

Malapit na sana niya nang mabitawan ni Rozelle ang pangdilig at kasunod na bumagsak sa damuhan.

"Honnn!"

Tinakbo niya ang pwesto ng babae at mabilis na binuhat, napaka gaan nito na parang papel lang sa kanya.

"Hon, are you okay? Hon wake up."

Hindi niya alam kung ano ang gagawin, sandaling iniwan sa sofa ang babae, kinuha ang susi at binuksan ang kotse. Dahil sa adrenaline ay nadala niya sa hosptilal ang asawa na parang hindi alam kung paano.

Ilang oras sa emergency room na hawak lang ang kamay at hinihimas ang payat ng mukha. Hanggang ilipat sa isang private room.

Duon na sila inabutan ng biyenan, mahigpit na niyakap ang anak sa hindi niya malamang kadahilanan ay lumuha ito.

"Dad!"

"Gaano na katagal?"

Yumuko lang siya dahil hindi niya alam.

"Dante, pare it's happening."

"Dad?"

Ipinaliwanag ng doctor na siyang espesyalista ang nangyayari kay Rozelle, ito ay isasa kinatatakutan nila na mangyari. Ang bumalik ang sakit nito, at alam nila na pagnagkataon ay wala na silang magagawa.

Ilang oras na nakatulog si Rozelle.

"Daddy, Hon." Inabot nito ang kamay niya.

Napaluhod siya sa gilid ng kama ni Rozelle dahil sa loob ng ilang buwan ay hindi siya nito tinatawag na Hon, at never hinawakan ang kamay.

"Daddy can you give us some time."

Hinagod lang ng lalaki ang noo ni Rozelle bago lumabas ng kuwarto.

"Hon, I am so sorry. Huhuhuhu." Halos panaghoy na iyak.

"It's okay hon, I will be okay."

"No Hon, I feel like its all my fault ahhhhhhh!"

Hinawakan ni Rozelle ang mukha ni Nathan, hinimas at pinahid ang luha.

"Everything happened for a reason, we may not fully understand but it is part of our destiny."

"Pleas hon, I don't know if I can forgive myself."

"It is not your fault, this is me. My life even before you came. It is just, you let me experience the life far from this."

"Hon, promise me that you will fight with me."

"Nathan, I've been fighting all my life."

"Hon am I not good enough to continue fighting."

"Having you here is more than enough. I've been here before and it is not easy."

"Please. For our babies. Promise I will be good, I will be faithful again. If I need to cut my dick to prove I will do it. Please please hon."

Tumango tango lang na hindi niya alam kung pag sang-ayon o para lang tumigil na siya.

"Please kiss me, I miss your kisses."

Pinahid pa muna ni Nathan ang labi bago buong kasabikang hinagkan ang maputlang labi ng asawa.

"Thank you!"

"I love you hon."

"I know, I love you too." Habang patuloy na hinahaplos ang mukha ng lalaki.

Halos ilang lingo silang nasa ospital, hindi niya iniwan ang babae kahit isang saglit. Sinisiguradong naibibigay ang lahat ng pangangailangan nito.

Nakumbinsi din nila na ipagpatuloy at umasa sa treatment na available. Nang umayos ayos ang lagay ay ini-uwi sa bahay ng biyenan. Ipinaubaya na muna niya sa assistant ang business para makapag focus sa pag aalaga sa asawa.

Ilang beses na tumatawag si Valerie kaya pinalitan niya ang number, nalaman din niya na ilang beses itong pumupunta sa office. Minsan ay namataan pa niya nanaghihintay sa bahay nila kaya hindi na muna tumuloy.

Pangalawang treatment ni Rozelle pero hindi naging maganda ang reception ng katawan sa gamot, kinailangan itong ma-confine para obserbahan.

Pangatlong araw na ni Rozelle sa ospital ng tapatin sila ng doctor na malubha na talaga ang lagay nito.

"To be honest, I don't want to take the risk of doing the 3rd treatment. What we see in her previous response is not bad but really worst."

Mahabang pahayag ng doctor.

"What your saying doc is to accept and wait for the time to come? You're just a doctor and not God."

"Nathan, what I am saying is…… make the most of your time with her than to spend here. Make her happy, it may help to extend if not be healed."

"NO! Your bullshit, you know nothing!"

"Nathan enough. Sorry Pare."

Inakay na nito palabas is Nathan dahil sa emosyon nito.

"Dad let's consult another doctor, go to another hospital."

"Nathan Doctor Ibarra is the top of his field, we are in a specilaized hospital and not to mention that Carlo is Rozelle Doctor ever since."

"Dad please."

"This is not easy for me too but we need to trust God and… like what Carlo said lets' make the most of our time with her."

Para siyang binagsakan ng langit at lupa, alam niya na nagkasala siya pero hindi naman ito ang inaasahan niyang kaparusahan. Ngayun lang niya napatunayan sasarili kung gaano niya kamahal ang asawa.

Pagpasok sa kwarto nito ay biglang bumalong ang luha sa mata habang hawakhawak ang payat nitong kamay.

Wala na silang pagpipilian kung hindi ang ilabas ito ng hospital, nakita kasi nila na sa tuwing binibigyan ito ng gamot ay lalong nagiging di maganda ang lagay. Ini-uwi nila sa bahay nila at duon nalang inalagaan. Sinubukan ang herbal medicine at katulad nga ng advice ng Doctor ay pinilit nalang makabuluhan ang nalalabing araw samundo.

"Hon I want to rest early."

"Why? Masaba ba pakiramdam mo?"

"Hindi naman kaya lang gusto ko sa room lang muna tayo."

"Like before?" saka pilyong tinitigan.

"Gago, I just want to stay in the place where we mostly spent our time together."

"Okay hon."

Hindi na niya itinulak ang wheelchair, sa halip ay binuhat nalang niya ito na parang bagong kasal. Kahit payat na payat na ay makikita pa rin ang ganda ng asawa.

Ibinaba lang niya saka kama at saka tinabihan, ini-unan sa dibdib saka niyakap.

"I want to remember this moment, I want to bring this with me."

"Hon, don't say that. You will leave longer. Di ba pag masaya ka lumalakas ka? So let's be happy okay, let us stay happy."

Pilit na pilit na pasayahin ni Nathan ang boses, dahil binabalot na ng lungkot ang puso at isipan. Dati pa na inilaan ang sariling magsasama sila hanggang sa pagtanda. Isipin pa lang na mawawala ang babae ay nalulugmok na siya.

Maraming sana na gusto niyang mangyari, sana hindi nalang niya ito sinaktan baka masaya pa din ito at malakas. Sana naging matatag siya, sana siya nalang ang may sakit. Pero alam niyang hanggang sana lang ang lahat.

"Hon, I want to see your body again naked."

"What?'

"Yes, I want to feel your chest, you abs, your skin."

Duon tuluyang tumulo ang luha, bakit ganito kasakit?

"Please?"

Pinunasan ang mga luha para hindi makita ng babae.

"You're a naughty wife."

Pilit ang ngiti ni Rozelle, kaya tumayo na siya at sinimulang hubarin ang suot ng sando. Nakakatitig lang sa katawan niya ang babae.

"More hon."

Ibinaba niya ang shorts at naiwan ang brief na suot.

"Come closer to me."

Lumuhod siya sa kama para makapalit sa asawa saka ipinatong ang kamay sa maskuladong dibdib.

"I love to lay my head on this strong chest."

Saka nito ibanaba ang paghimas sa matitigas na abs at pinaglaruan ang pinong buhok sa ilalalim ng pusod.

"This is may favorite spot."

Hindi niya mapigilang lumuha habang nakatingin sa asawa. Hanggang dumapo ang kamay sa malaking bukol sa brief.

"I remember the very first time to experience that hell like pain and the unexplainable heaven."

"Hon, be strong. I will give you that heaven everyday for the rest of my life."

Muli siyang humiga sa tabi nito, ipinaramdam ang init ng katawan at pagmamahal.

"Hon, please make love to me."

"No, I can't!"

"Please, I want to feel you inside. I want to taste your lips."

"Hon naman, ask anything else. Wag lang to."

"Please show me how to be loved again."

Nagdadalawang isip siya pero gusto niyang pagbigyan ang hiling ng asawa. Maingat ang ginawang paghagod sa katawan nito. Buo ng pagmamahal ang bawat halik mula sa labi patungo sa dibdib tuloy sa sentro ng pagkababae. Ang dating malusog at makurbang katawan ay yayat at maputla.

"Please take me now."

Nahirapan siyang tigasan dahil sa bawat haplos ay halik ay may kasamang luha. Kinailangan niyang ipikit ang mga mata upang makaisip ng maiinit na seneryo para tumindig ang sandata.

Nang magtagumpay ay dahan dahan ibinaon ang sarili, sakit ang makikitang reaksyon ni Rozelle tanging haplos lang sa mukha niya na parang sinasabing ituloy lang. Na nais lang nitong maramdaman na nasa loob siya at ang dagta ay idilig. Alam niya na masakit sa babae ang pagtatalik, ayaw niya pero wala siyang magawa sa hiling ng asawa.

Siguro dahil ilang buwan na siyang walang sex at kahit pagpaparaos ay hindi naisipan. Nag-init na din ang katawan. Alam niyang kahit anong gawin ay hindi makakabot sa sukdulan ang babae at ang nais lang ay maramdaman siya. Ayaw niyang pagtagalin pa. Ilang ulos lang ay ibinuhos niya sa hiyas ng babae ang mainit na pagmamahal. Ilang Segundo lang siyang nanatili bago nagpatibuwal sa gilid at muling niyakap ang babae.

"Thank you hon."

"I love you hon."

"Thank you for making me happy."

"Shhhhh."

"Can you promise me something?"

"Anything Hon."

"You will stay happy, live happy."

Hindi siya makasagot, pigil na hikbi ang lumalabas.

"Hon promise me."

"Hmmmm Yes Hon, I promise."

Isang pangakong alam niyang mahirap paninidigan.

"I want to sleep."

Niyakap lang niya ito at hinayaang ipikit ang mga mata.