241 - Part 13

Nagulat ako dahil di ko inaasahan na hahalikan niya nang mga sandaling iyon. Naramdaman ko muli ang isang mainit na halik sa isang babae na medyo may katagalan kong hinde nararanasan, mayamaya pa ay pinutol na ni Monica ang paghalik sa akin "Ayos lang yan, wag ka nang masyadong malungkot dyan, alam mo, minsan, hinde mo alam nasa harapan mo na ang taong magmamahal din naman sa iyo eh, hinde mo lang talaga binibigyang pansin, handa akong mahalin ka, samahan ka sa saya at kalungkutan mo, kahit hinde mo man ako suklian nang pagmamahal ngayon, kaya kong maghintay, kaya kong magtiis, dahil naniniwala ako na darating din ang oras na mamahalin mo din naman ako hinde ako nakaimik sa mga binitiwang salita ni Monica, hinde ko alam ang sasabihin ko sa kanya nang mga sandaling iyon, naiipit ang aking pagiisip sa pagitan nang tama at mali, marahil masasabi kong mapagsamantala ako noon, at pinaniwalaan ko bigla ang kasabihang PALAY N ANG LUMALAPIT SA MANOK, kaya naman, matapos naming kumain ay pumunta kami sa kanilang bahay at doon ako gumawa nang kasalanan.

"Ooohhh…. uhhmmm…. sheeet… ahhh ahhh"

Halinghing ni Monica habang hinahalikan ko ang kanyang leeg at dahan dahang inaalis ang kanyang saplot. Nandoon kami sa loob nang kanyang kwarto nang mga sandaling iyon, at nang tuluyan ko nang maalis ang suot niya mula ulo hanggang paa, ay sinimulan ko siyang kainin. "Ayos lang ba talaga sa iyo ito, Monica?"

Ang tanong ko sa kanya ngunit isang mainit na halik lamang ang kanyang sinagot sa akin, kaya naman sinagot ko din ito. Dahan dahan kong nilalamas ang kanyang dibdib habang nagsasagutan kami nang halik. Ako ang nakaibabaw sa kanya nang mga sandaling iyon at nang matapos ko nang lamasin ang kanyang mga suso ay dahan dahan kong hinahaplos pababa ang aking mga kamay mula sa kanyang tiyan, pababa sa kanyang puson hanggang sa makarating ito sa kanyang Kepyas. Mamasamasa na ito at halatang nauutugan na din siya sa aming ginagawa, hinimas himas ko muna ang kanyang clitoris at untiunti ko nang ipinasok ang aking hintuturo at gitnang daliri (himpapakyu :D) sa butas nang kanyang puerta at kita ko sa kanyang mukha ang sarap na naidudulot nang sensasyon nang aking mga daliri sa loob nang kanyang ari "Sheeet! Sigeee paa… ahhh!!! Ahh!!" ang may kalakasan niyang halinghing nang sinimulan kong ilabas pasok ang aking daliri sa kanyang puerta at nakakagulat dahil medyo may karamihan ang likidong nilabas nang kanyang Kepyas, bigla siyang umupo at ngumiti sa akin

"Ako na muna ang maglalaro pwede?"

Ang sabi niya sa akin at hinawakan niya ang aking Manoy na tigas na tigas at tigang na tigang, sinimulan niya itong larularuin gamit ang kanyang kamay, matapos noon ay sinimulan niya itong dilaan, mula sa aking betlog, hanggang sa katawan nito at nang sumapit na siya sa ulo nito ay bigla niya itong isinubo, hinihimas himas ko ang kanyang ulo habang nilalabas pasok niya ang aking alaga sa kanyang bibig at napapapikit ako sa sarap nang ginagawa niya, ang sarap na hinde ko naranasan nang apat na buwan

"Ang tagal mo namang labasan… grabeang sabi niya sa akin habang nakangiti at marahan na niyang ipinasok sa kanyang Kepyas ang aking Manoy habang dahan dahan siyang kumakandong sa akin at nang tuluyan na itong nasa loob ay muli kaming nagpalitan nang halik, hinde ko man nilalabas pasok ang aking alaga sa kayang puerta ay tila may pintig akong akong nararamdaman at tila umiipit sa aking ari, parang kinokontrol ni Monica ang kontraksyon nang kanyang Kepyas, maya maya pa ay sinimulan na niyang igalaw ang kanyang baywang at lumabas pasok na ang aking ari sa kanyang ari "Uhh… ahhh… ahh… oohh… my Gaaad!!! Ahhh!!! Hooh!!! Ahhh… ahhh.. Uhmm… ang sinasabi ni Monica habang lumalabas masok ang aking alaga at napapayakap siya sa akin habang ginagawa niya ito, at nang napansin ko na tila nangangalay na siya ay dahandahan ko siyang inihiga at ako nang ang nagsimulang gumawa nang aksyon. Dahan dahan kong inilalabas pasok ang aking Manoy at pinilit na binaabaon ito at nakikita ko na may halong sarap at sakit ang nararamdaman ni Monica "Sheet!! Ahh!!! El Nu… ahhh!! "

Ang sinasambit niya habang ilang ulit kong ginagawa ang prosesong iyon, hinugot ko sandali ang aking alaga at sinimulan kong kainin ang kanyang Kepyas. Tanging kagat labi habang nakapikit na lamang ang nagagawa ni Monica habang patuloy kong hinihimuran ang kanyang namamasang talaba. Matapos noon ay ako na mismo ang nagayos sa kanya sa gagawin naming posisyon, ang napakadalas pero napakasarap at wagas na doggy style. Dahan dahan kong pinasok ang aking alaga sa kanyang puerta nang tuluyan na itong kinain nang kanyang ari ay sinimulan ko nang ibayo ang aking baywang at napatuwad na lamang siya habang kinukusumot ang unan na nasa kanyang ulunan, at habang kinakantot ko siya ay hinawakan ko ang dalawa niyang kamay at marahang hinila at tila mas naramdaman niya ang init at sarap na sensasyon na dulot nang aking alaga sa kanyang puerta, hanggang sa tila nakaluhod na siya kaya naman niyakap ko na siya at napayapos na lamang siya sa aking leeg habang patuloy ko siyang binabayo "Ahh!! Malapit naah!! Ahhh!!! Ahh!! Sige pahh ahhh!! ang hiyaw niya at ilang kayog pa ay nilabasan na ako sa loob mismo nang kanyang pwerta, at tila sabay pa kaming nilabasan dahil nakaramdam din ako nang mainit na likidong dumadaloy sa katawan nang aking alaga. Ilang minuto din kaming nanatili sa ganoon posisyon, parehas kaming pawisan, pagod ngunit parehas din nakuntento at sumaya sa aming ginawa "Matagal na din akong hinde nakaranas nang ganito, namiss ko to ah… ang sabi ni Monica sa akin at dahan dahan kong hinugot ang alaga ko sa kanyang ari at hinarap ko siya sa akin "Salamat… salamat talaga…"
Ang tanging nasambit ko sa kanya at niyakap ko siya, gumanti din naman siya nang yakap at hinimas ang aking ulo

"Alam kong hinde naman mababago nang nangyaring ito ang pagtingin mo kay Amanda, pero umaasa ako, na isang araw, ako naman ang hahanapin nang puso mong yan"

At muli niya akong hinalikan sa labi. Nag ayos na ako noon at nagpaalam sa kanya, ngunit bago ako umalis noon ay kinuha niya ang isang buttones nang suot kong polo "Akin na lang to ha? "Anong gagawin mo diyan?"

Ang tanong ko siya na may halong pagtataka "Remembrance lang… ilalagay ko sa slam book ko, one day papakito yun sa iyo "Promise? "Oo… pangako, pagluluto na din kita, kung may time ka, dumaan ka ulet dito sa bahay, by the way, eto nga pala number ko inabot ni Monica ang isang pirasong papel at matapos noon ay umalis na ako at nagtungo sa opisina. Pagdating ko sa opisina ay di ko dinatnan si Ms. Chloe ngunit isang pamilyar na bag ang aking nakitang nakalagay sa may upuan sa harapan nang lamesa ni Ms. Chloe. At nang nilapitan ko ito ay di nga ako nagkamali "Sa kanya nga ang bag na ito at mas tumibay pa ang aking hinala nang marinig ko mismo ang boses niya "O ayan na pala siya eh" ang sabi ni Ms. Chloe, dahan dahan akong humarap

"El Nunal, it's been a while"

Nabigla ako, after all this time, muli kaming nagkita "Sheryll, what are you doing here? Kumusta ka na?"

"She's been here for almost an hour, by the way El Nunal, here's the result of the commitee regarding your case, unfortunately, our client decides to remove you in this account… I'm sorry, there's nothing I can do, you bark at the wrong tree my friend, the client you just talked that day, was one of the best customer of our product, that's why our client can't complain on his requests. ang sabi ni Ms. Chloe at inabot niya ang isang brown envelope with check "Ok lang Ms. Chloe, after all, I'm thinking of resigning, so this ain't bad at all "By the way, meron palang sasabihin yang si Sheryll" tumingin ako sa kanya "Pwede ko na bang bitbitin tong si El Nunal? ang tanong ni Sheryll kay Ms.Chloe "Sure go ahead, uhm, El Nunal, magreport ka here sa office ko this coming Friday "Akala ko tanggal na ako Ms. Chloe "Well, I didn't said that you are fired, what I'm saying is, I'll be transfering you to another account, that is, if you're still willing to work in this company" medyo natuwa ako sa narinig ko noon at di ko naiwasang yakapin si Ms. Chloe "Thanks Ms.Chloe, I'll be here this coming Friday at lumabas na kami ni Sheryll at doon ay agad ko siyang kinamusta "Anong balita sa iyo? Ikaw naman nagabala ka pang pumunta dito "Siyempre ano ka ba, namiss din kasi kita eh" "May ganun talaga, so anyway, kumusta ka naman? "Eto, kasalukuyang nagtratrabaho as office clerk sa BDO" "Aba, nice, good for you, kumain ka na ba?" "Hinde pa nga eh, gusto mo bang kumain?" "Ok lang, medyo busog pa kasi ako pero kung gusto mo,samahan na lang kita kumain" at nagtungo kami sa isang fast food chain at nagkwentuhan kami sandali sa mga bagay bagay na pinaggagawa namin at dumating din kami sa punto na napagusapan namin si Amanda "Sheryll, alam mo ba kung nasaan si Amanda ngayon?" hinde siya umiimik noong mga oras na iyon, nakatingin lamang siya sa akin at hinde nagsasalita, hinawakan ko ang kamay niya at muli ko siyang tinanong "Please, Sheryll, alam mo ba kung nasaan si Amanda? kinuha niya ang cellphone niya sa kanyang shoulder bag at may pinabasa siya sa akin na text, mula sa isang unregistered number "Kanino galing to?" ang tanong ko sa kanya

"Kay Maricel, siya ang nagsabi sa akin, nasa ospital ngayon si Amanda, nagulat nga din ako nang malaman ko yan, at ang rason kung bakit kita pinuntahan "Kelan pa siya naospital? "Dalawang buwan na ang nakakaraan, di ko akalain na lala ang sakit niya, alam kung meron talaga siyang sakit sa puso noon pero ang alam ko eh magaling na iyon, pero mukhang, sadyang hinde kinaya nang gamot ang sakit niya.

Bigla akong napaisip at nagulat nang sobra sa nabasa ko at nalaman ko, at ang masakit pa nito, hinde ko alam na meron siyang karamdaman noon, all this time na magkasama kami, wala siyang binangit na kahit ano tungkol sa kanyang karamdaman kaya naman parang hirap tanggapin at paniwalaan nang aking nabasa at narinig, pinigilan ko ang aking luha at tinanong si Sheryll "P..pwede, ba… pwede ba tayong… pumunta sa kanya.. "Di ko alam… I'm not sure…"

"Ano ba naman klaseng sagot yan Sheryll" "Hinde ko kasi alam kung paano ko din siya haharapin, ok, matapos ang lahat nang nangyari" "Kahit naman ako eh, hinde ko alam kung paano ko siya haharapin pero, kailangan natin siyang makita, makausap, kung ayaw mong sumama, fine, sabihin mo lang kung nasaan siya hinde nagsalita si Sheryll at naglakad palayo, hinabol ko siya at hinawakan sa kamay "Sheryll, please, sabihin mo naman kung nasaan siya…"

"Magkita tayo bukas, SM Megamall sa entrance nang B building, 8 am, ok? "Salamat… salamat talaga Sheryll Kinabukasan ay maaga akong nagtungo sa aming napagusapang tagpuan, matapos ang ilang minuto pa nang paghihintay ay dumating din siya, she was wearing a white blouse and skinny jeans at brown sandals "I'm sorry ha, medyo nalate ako, may inasikaso pa kasi ako, ano tara na? "Ok ka lang ba?
Ang tanong ko sa kanya dahil medyo halatang hinde niya alam kung pupunta ba siya or hinde. Pagsakay namin nang jeep, parehas kaming walang imik at di naguusap, hanggang sa pagbaba namin ay di parin kami naguusap hanggang sa parehas pala kami nang iniisip, putulin na ang katahimikan naming "Oi! ang sabay naming sabi at nagtawanan kami "Pasensya na, kung hinde ako masyadong kumikibo, medyo kinakabahan kasi ako eh"Same lang tayo, ano ka ba, wag kang magalala, di lang ikaw ang kinakabahan hanggang sa makarating kami sa loob nang ospital at parehas kami nang tanong "Saan pong room yung patient nyo po na nagngangalang Amanda Natasha "Wait po, sino po sila?" "Mga kaibigan po kami nang pasyente" "Sandali lang po ha, let see…" "Right now po kasi, may notice po na she's not accepting any visitors for the mean time, relatives lang po, I'm sorry "Hinde po ba talaga pwede, matagal ko na po kasi hinde nakikita ang kaibigan ko, please miss nurse" "I'm sorry po talaga sir, kasi po baka mapagalitan po kami kapag sinuway po namin ang request nang aming pasyente, sana po maintindihan nyo" kinapitan ako ni Sheryll sa balikat, kaya naman tumigil na din ako pangungulit sa nurse, kahit naman kasi anong pilit ko, wala din naman akong magagawa, kaya naman pansamantala muna kaming umupo ni Sheryll sa may upuan malapit sa pinagtanungan naming "Ano nang balak mo?" ang tanong sa akin ni Sheryll habang hinahagot ang aking likod, di ko kasi namalayan na tumutulo na pala ang aking luha, pinunasan niya ito at niyakap ako upang aluhin "Wala na ba talaga akong magagawa para makita ko siya?" halos kalahating oras din kaming nagstay doon at mayamaya pa ay inaya ko na si Sheryll na umalis "Tara… I guess di pa siguro ang oras para magkita kami ni Amanda… "Saan naman tayo pupunta? "Kahit saan, gusto ko lang sanang magrelax at nang palabas na kami ay nagulat ako nang bigla kong makita ang isang taong alam kong makakatulong sa akin nang mga oras na iyon
"Oh… El nunal, anong ginagawa nyo dito?"

"Nanay Ela?! halatang nagulat ang matanda ngunit hinde na niya nagawa pang iwasan kami ni Sheryll, kinausap ko si Nanay Ela "Nanay Ela, please, tulungan mo naman kami, sige na po, matagal kong gustong makita si Amanda "Alam mo kasi iho, hiniling niya sa akin na wag ipapaalam kahit kanino ang kalagayan niya, maging sa magulang niya at maging sa iyo, ang pinagtataka ko eh paano mo nalaman kung nasaan siya, sino ang nagsabi sa iyo? Sa inyo?"

"Di mahalaga yun Nanay Ela, ang mahalaga ay makita ko siya, Nanay Ela, please, hayaan mo akong makita si Amanda, kung paalisin niya ako, hinde naman ako magaatubili na umalis, kung ayaw niya akong makita, agad naman akong aalis… please… Nanay Ela
At dahil na rin siguro sa aking pagmamakaawa at pangungulit ay pinayagan kami ni Nanay Ela na sumama sa kanya at pinayagan din kami na makadalaw kay Amanda, ilang minuto pa nang paglalakad ay nakarating na din kami sa isang kwarto, parang private room, at pagpasok namin, ay agad kong nakita si Amanda, she was asleep at that time, and kitang kita na na siya ay lubhang apektado nang kanyang sakit, namayat siya, pero hinde pa rin kumukupas ang kanyang ganda, dahan dahan ko siyang nilapitan at hinalikan siya sa kanyang noo, dahan dahan niyang minulat ang kanyang mga mata at nang tuluyan niyang maaninagan kung sino ang nasa harapan niya ay isang yakap ang aking natanggap mula sa kanya "Amanda, I missed you… I missed you so much…"
Ang aking sabi habang mahigpit ko siyang niyayakap, she then started crying "Anong ginagawa mo dito… paano mo nalaman na nandito ako… ang sabi niya habang umiiyak, napansin niya na kasama ko si Sheryll "Siya ang nagsabi sa akin, na nandito ka lumapit si Sheryll at niyakap niya si Amanda "Anong nangyari sa iyo bes… gaga ka talaga…"
Ang sabi ni Sheryll at umiyak din, naging maganda naman ang pagkikita namin, at alam ko sa sarili ko na dito pa lang magsisimula ang mas mahirap na dagok at sakit na naghihintay sa akin
Sino ang nagsabi sa inyo, na nandito ako? Nanay Ela?"

"Iha, wala akong pinagsasabihan, na kahit sino"

"El Nunal, tell me, sino ang nagsabi sa iyo?"

"May nagsabi lang kay Sheryll, si Maricel daw "Pero ang sabi ni Maricel, meron lang din daw nagsabi sa kanya ang sabi ni Sheryll, at pinakita ni Sheryll ang number kay Amanda, kinuha ni Amanda ang phone niya at dinial niya ito
"Hinde na active yung number… pero isa lang ang iniisip kong nagsabi nito…"

"Sino? ang tanong namin ni Sheryll "Di na mahalaga yun… kumusta naman kayo? ang tanong niya sa amin, at nagkwentuhan kami tungkol sa mga pinagagagwa namin nitong nakalipas na mga buwan, at habang naguusap kami ay biglang dumating ang isang doctor at kinamusta si Amanda, at inabutan naman nito si Nanay Ela nang reseta "Iho, Iha, aalis na muna ako at bibili muna ako nang gamot ni Dada" "Samahan ko na po kayo" ang sabi ni Sheryll at nagkaroon kaming dalawa nang pagkakataon para magkausap
"Kumusta ka naman? ang tanong sa akin ni Amanda. Hinde ako makapagsalita nang mga sandali na iyon, gusto ko siyang sigawan, awayin pero hinde ko magawa, kaya naman isang tanong din ang sinagot ko sa kanya "Bakit hinde mo agad sinabi sa akin?
Hinde siya kumibo nang mga oras na iyon, tanging luha lang ang nakita kong sinagut niya sa akin
"Amanda, all this time, bakit mo tinago sa akin yang sakit mo, tell me?"

"Hinde ko kasi alam kung paano ko sisimulan sabihin sa iyo… at isa pa akala ko hinde mo na kailangan pang malaman"

"Amanda, bakit mo naman naisip yan… "Bakit pa? Bakit pag nalaman mo ba, may magbabago ba? Wala din naman diba? Pwede ba… wag na lang natin to pagtalunan? Please… ngayon na nga lang tayo nagkita… aawayin mo pa ako "Hinde kita inaaway, tinatanong lang kita, at isa pa, sino ba ang bigla na lang umalis? "Sa tingin mo bakit ako umalis? then nagkatitigan kami mata sa mata, at unti unti ay naglapat ang aming labi, at tila lahat nang asar at kalungkutan na naramdaman ko nitong nagdaang apat na buwan ay biglang nawala, napawi ito nang kanyang malalambot at mainit na labi "I'm sorry ang sabi ko sa kanya"Ako din… I'm sorry… ang totoo nyan, kinausap na ako ni Sheryll noon, regarding sa… then muli ko siyang hinalikan "Wag na nating paguspan pa yun… ang mahalaga, nandito ka na, ang nakaraan eh balewala na… pwede naman tayong magsimula ulet hinde ba? nagulat na lamang ako nang biglang humagulgol nang iyak si Amanda, at niyakap niya ako nang sobrang higpit, hinayaan ko lamang siyang umiyak hanggang sa unti unti na siyang tumahan. Matapos noon ay bigla niyang hinawakan ang aking kamay, at kinausap niya ako nang masinsinan
"El Nunal… may taning na ang buhay ko… the doctors already told me that, there's no cure for this kind of heart disease, ang tanging nagawa lamang nang gamot na iniinom ko noon ay alisin ang sakit na dulot nito, heart transplant ain't possible dahil na din daw sa kondisyon nang aking katawan, there will be a great risk, at maari ko itong ikamatay… but there is a small chance… "Anong gagawin mo… will you go?" hinalikan niya ulit ako noon and then she smiled "Can you lend me your phone, may load ka ba? "Meron, bakit? "Malaki laki ba?" "I guess meron pa siyang 300 or 400 na load, pinaloadan kasi ako ng kapatid ko kanina eh, bakit?"

"Can I use this load to call my parents abroad? I guess they need to know hinde ko na tinanong pa kay Amanda kung bakit pati sa mga magulang niya ay hinde niya ito sinabi, maging sa mga kaibigan niya at sa akin, malamang ay may sarili siyang rason kung bakit niya ito nagawa, halatang kinakabahan si Amanda habang nakikipagusap siya sa phone sa kanyang Papa. Mayamaya pa ay binaba niya na ito "El Nunal, thanks… thanks a lot "Anong sabi nila?"

"Uuwi daw si Papa dito as soon as possible? hinawakan niya muli ang aking kamay at humingi nang isang pabor "Pwede bang, ilabas mo na ako dito? "Pe…pero… Amanda… You need some medical attention sa ngayon… pumasok ang doctor, at kinausap ito ni Amanda
"Are you sure you want to this? "Opo dok, I'm willing to take the operation, kahit maliit ang chance na magsuccess ito, meron pa din naman chance… and besides… if it is my time, wala na akong magagawa, isa lang po ang hiling ko dok, payagan nyo na akong makaalis dito, gusto ko sanang maenjoy ang natitirang sandali nang buhay ko sa labas nang ospital na ito… please…"

"Dok, sige na po, payagan nyo na po siyang makalabas"

"Sige sige… I understand… just wait here for a moment and I'll be getting some papers that Ms.--- need to sign, ok? at ilang sandali pa ay bumalik na ang doktor na may dalang isang papel, isa itong kasulatan o waver na nagsasabing walang pananagutan ang ospital sa ano mang mangyayari sa kanya at kagustuhan niyang lumabas nang ospital kahit na kailangan pa siyang gamutin.Ilang sandali pa ay nagsimula nang magasikaso si Amanda "Can you lend ma hand here El nunal?"
Ang sabi ni Amanda at inalalayan ko siya hanggang sa cr at doon siya nagbihis. Nagulat ako nang marinig ko ang tila nagaalalang boses ni Nanay Ela
"Iho! Nasaan na si Dada? "Ano… Nanay Ela… bago ko pa ako makapagsalita ay lumabas si Amanda sa banyo at niyakap niya si Nanay Ela "Nanay Ela, pinayagan na ako nang doktor na lumabas, isa pa, pumayag na ako sa operasyon" "Mabuti naman iha… salamat sa Diyos, salamat at pumayag ka na din… "Pero maliit lang ang chance na magsuccess to Nanay Ela"

"Kahit na! Aba! Kesa naman sa hinde mo ito aksyonan at hayaan mo nalang na ganun ka na lang… aba… tama yan, lumaban ka, hanggang may buhay may pagasa, salamat talaga iha! bigla din ako niayakap ni Nanay Ela "Iho, hinde ko alam kung anong sinabi mo o ginawa mo pero salamat, at pumayag na din ang alaga ko, naniniwala ako na magtatagumpay ang operasyon" napansin ko na hinde na kasama ni Nanay Ela si Sheryll, kaya naman tinanong ko ito kay Nanay Ela "Nanay Ela, nasaan na po yung kasama nyo kanina?"

"Ahh… yung Sheryll ba? Iho, sinabi niya na pasensya na daw, siguro eh mas mabuti na daw na kayo na lang daw muna ang magusap, maligaya na daw siya na nakita na niya si Dada, at ipapanalangin niya ang paggaling mo Dada "Si Sheryll talaga… ang sabi ni Amanda, kinuha niya ang kanyang phone at hiningi niya sa akin ang number ni Sheryll pero luma na pala ang number na iyon at di na namin siya makontak "Hinde ba niya binigay sa iyo ang number niya ha El Nunal? "Hinde eh… pero Amanda.. niyakap ko siya nang mahigpit at bigla akong nakiusap sa kanya "Wag na… kung maari sana, tayo na lang dalawa… wala nang iba.. wala nang mga manggugulo o makikisali pa, kahit sino, gusto tayo na lang dalawa… gusto tayo na lang ang magkasama, mula ngayon hanggang sa mga darating pang araw "Ang selfish mo naman ang pabirong sabi ni Amanda "Selfish na kung selfish… Ayaw ko na munang umalis sa tabi mo… araw araw kitang dadalawin, sasamahan.. "Paano ka… ang trabaho mo? Ang ate mo? "Wala na akong pake sa kanila sa ngayon… ngayon… ikaw lang ang gusto ko, ang makasama ko… at dahil siguro sa mga sinabi ko ay muli siyang umiyak "Bakit ka umiiyak? "Wala… natutuwa lang ako… at nagsisisi kung bakit pa ako lumayo… "Wag mo na isipin yan… ang mahalaga… magkasama na tayo"
At umalis na kami nang ospital, pagdating sa bahay nila ay may inabutan kaming tao na naghihintay sa kanya, nagulat na lamang ako nang bigla na lamang siyang sampalin nito
Nagulat ako sa ginawa ni Geraldine, pero naintindihan ko kung bakit ganun ang kanyang ginawa kay Amanda, nagdesisyon akong iwanan muna silang dalawa para magusap at nagyosi muna ako sa labas nang bahay. Di ko namalayan na dalawang oras na din pala ang nakalipas, at nakaubos na din pala ako nang isang kaha nang sigarilyo, nagulat na lamang ako nang makita ko si Geraldine na lumalabas at namumugto pa ang mga mata, gusto ko sana siyang kausapin pero hinde ko na tinangka dahil hinde ko din naman alam kung paano siya kakausapin, at nang papasok na sana ako ay bigla niya akong tinawag "El Nunal, pwede ba kitang makausap?" sinamahan ko siyang maglakadlakad at nang makakita kami nang maari naming upuan ay doon na kami nagusap
"Kelan daw ba ang operasyon? "Wala din nabanggit sa akin si Amanda, siguro ay aabisuhan siya nang doctor kung kalian "Totoo bang may taning na ang buhay niya? "Yun ang sabi niya sa akin, pero, maari pang maisalba ang buhay niya sa operasyon, pero maliit ang daw ang chances na magsuccess ang operasyon, mas mabuti na yun di ba? "El nunal, pwede bang wag mo siyang iwanan… kahit anong mangyari… wag mo siyang iwanan, samahan mo lang siya… "Yan talaga ang gagawin ko, wag kang magalala Geraldine "Wag mo na din siya bibigyan nang sama nang loob, wag ka nang gagawa pa nang kahit anong bagay na ikakagalit niya, maliwanag ba"

"Sige wag ka nang magalala, ako nang bahala sa kanya"

"Bakit… meron ka pabang sasabihin? nagulat nang bigla niya akong halikan sa pisngi, nagulat ako dahil hinde ko inaasahan na hahalikan niya ako "Salamat… sabihin mo na din sa kanya… sorry kung nasampal ko siya…
At tuluyan na siyang umalis, at ako naman ay bumalik na kina Amanda, at nakita ko siya na inaabangan niya ako sa may gate "Akala ko, umalis ka na… "Hinde.. sinamahan ko lang si Geraldine… kinausap ako… "Galit pa din ba siya? "Alam mo Amanda… hinde magagalit sa iyo yun… siguro nagtatampo lang at hinde mo agad sinabi sa kanya… kasi nga naman isa siya sa pinakamalapit na tao sa iyo… pero hinde mo manlang sa kanya sinabi noon kung nasaan ka… kung ano nang nangyari sa iyo… kahit naman ako magkakaganun din eh… di ba nga kahit ako…" napansin ko na habang naguusap kami ay tila namumugto ang kanyang mga mata at tila iiyak na naman siya ka naman pinutol ko na ang aking sinasabi at niakap siya "Halika nga dito! Payakap nga sa napakaganda kong girlfriend" pero hinde siya nagsasalita at sumisinghot singhot siya, kaya naman tinitigan ko siya sa kanyang mga mata at pinunasan ang luhang noon ay nagsimula na naman tumulo "Amanda… wag ka nang malungkot… wag ka nang magalala… hinde siya galit… walang galit sa iyo… smile ka na oh… wag ka na umiyak, baka kung mapaano ka pa eh… please… pakiss nga sa maganda kong prinsesa" "Ikaw talaga… puro ka kalokohan… El nunal, maglakad lakad muna tayo…
"Kaya mo ba? "Oo naman… ayaw kong magstay muna sa bahay, kasi… medo nabuburyo ako eh… halos 2 buwan din akong sa kisame lang nakatingin, gusto munang gumala gala "Sigurado ka ba? "Oo… kaya ko, promise kaya naman naglakadlakad muna kami at nagtungo sa madalas niyang tambayan, sa may bakanteng lote, inaya niya ako na umakyat nang puno at doon muna magpahinga
"Ang ganda talaga sa lugar na ito… namiss ko to… "Alam mo siguro… kahit ang lugar na ito namiss ka… tulad ko… na miss talaga kita nang sobra… "Galit ka ba sa akin?"
Ang tanong ni Amanda at dinantay niya ang kanyang ulo sa aking balikat "Bakit mo naman natanong yan? "Well… una sa lahat… bigla na lang kitang iniwanan, hinde manlang ako sa iyo nagparamdam, tapos, hinde manlang ako nakinig sa sasabihin mo… tapos naglihim pa ako sa iyo… "Alam mo Amanda… naiintindihan naman kita.., isa pa, may rason ka naman siguro kaya mo ginawa iyon, at hinde ko pipilitin na alamin kung ano yun kung ayaw mo sabihin, ang mahalaga, nandito ka ngayon sa tabi ko, eto, magkasama tayo… at pinapangako ko sa iyo… hinde na din ako lalayo sa iyo… hanggang sa dumating ang araw nang operasyon mo… at alam ko na magtatagumpay yun bigla niyang hinawakan nang mahigpit ang aking mga kamay
"Paano kung hinde magtagumpay to… natatakot akong mamatay… hinde dahil takot akong mamatay… takot akong iwanan ka…" "Wag mong sabihin yan… think possitive…"
Hinalikan ang kanyang ulo at nagulat na lamang ako nang makita ko siyang nakapikit, at nahimbing sa aking tabi. Hinayaan ko lang siyang magpahinga, marahil siguro, gawa na din nang kanyang nararamdamang sakit ay kinailangan niyang matulog, epekto na din siguro ito nang ininom niyang gamot, mas mabuti na din yun, dahil nang sandaling ay di ko na napigilan pa ang aking sarili na lumuha, natatakot din ako sa maaring mangyari sa kanya, kahit anong isip ko noon na magtatagumpay ang operasyon, sadyang nanaig ang reyalidad na sa oras na tinaningan ka na nang doctor, isang himala na lamang ang magsasalba sa iyo, at tanging ang himala na lamang na iyon noon ang aking pinaniniwalaan, pinanghahawakan upang maging matatag at umasa sa na malulusutan ito nang taong aking pinakamamahal. Hinde ko sinayang ang mga lumipas na araw, lagi akong dumadalaw sa kanila, minsan ay doon pa natutulog, kumakain. Lagi ko siyang pinagluluto nang mga sandaling iyon, at lagi ding pinapatawa, hinde ko pinapansin ang kahit ano mang mensaheng natatangap ko sa aking cellphone, dumating na din sa punto na nagkaroon kami nang pagaaway nang aking kapatid dahil hinde na ako halos tumitigil sa bahay. "Happy monthsary my princess Amanda at binigyan ko siya nang isang stuff toy, isang teddy bear
"Salamat… nakakahiya naman… pasensya na ha, wala akong nabiling regalo… "Ano ka ba, wag ka nang magalala… sapat na sa akin na makita kitang nakangiti at masaya, ok na yung regalo para sa akin "Nambola ka pa… gusto mo kain tayo sa labas? "Ok lang ba? Uminom ka na ba nang gamot mo? "Oo naman…" at habang naguusap kami ni Amanda ay may biglang tumawag sa kanyang cellphone "Hello… speaking… Yes… Sure… Yes… Ok then…" binaba ni Amanda ang phone at tumingin siya sa akin na may malungkot na mukha "Oh… what happened? Sino ba yun?"

"Si Tito… sabi niya sa akin… parating na daw si Papa… paano ko siya haharapin, paano ko sa kanila ito ipapaliwanag… "Alam kong maiintindihan ka nila… wag kang magalala… hinde kita iiwanan… dito lang ako sa tabi mo" "Paano din yan… ok lang ba na next time na lang tayo umalis? "Oo naman, ano ka ba, mas mahalaga ang papa mo noh, isa pa, we can spend our monthsary naman na hinde gumagala di ba? Mas ok nga tong nandito ka lang sa bahay, mapapahinga ka pa, so anong gusto mong kainin? Pagluluto kita, bilis"Wala akong gana eh…

"Ganun ba? Anong gusto mong gawin? hinde siya kumibo at napayuko "Oh? Bakit? Anong problema? "Kasi… ano…" "Ano?" "Medyo.. may katagalan na din nang huli nating ginawa yun eh…" "Ha? Ang alin?" bigla siyang tumingin sa akin at ngumiti "Kailangan ko pa ba talagang sabihin sa iyo yun nang deretso, alam mo na yun… "Kaya nga tinanatanong kita diba? Ano ba yun? Lumapit siya sa akin at binulong ang gusto niyang gawin Ha?! Teka… seryoso ka ba?" "Oo… bakit? Mukha ba akong nagbibiro?" "Eh… teka… sandali… baka kasi mapagod ka bigla… "Alam mo… kahit naman mapagod ako… ok lang yun… kasama naman kita di ba? "Eh… kasi…" "Saan naman natin gagawin yun?
"Doon sa kabilang bahay… sige na… matagal na din kasi akong di nakakaranas nang ganun eh…"

"Pero… kasi Amanda… "Eto naman… hayaan mo… matagal na ulit bago ulit natin magagawa yun… please…
At niyakap yakap niya ako, at dumidiin sa akin ang kanyang dibdib at nakita ko din ang malungkot niyang mukha kaya naman pinagbigyan ko na siya sa kanyang gusto. Pagpunta namin sa kabilang bahay, kinuha niya na agad ang sinasabi niyang gagamitin daw namin, hinde naman yun ang unang pagkakataon na gagamitin ko iyon, nakagamit na din kasi ako noon nang ganoon "Ayan… sandali ha ilalatag ko na muna to" ang excited niyang sabi sa akin, mayamaya pa ay binuksan na niya ang telibisyon, handang handa na kami para simulan ang gusto niya, napansin kong medyo kinakabahan siya kaya naman hinawakan ko ang kanyang kamay at hinimas ang malambot at mahaba niyang buhok "Wag kang magalala… wag kang kabahan… ano mang mangyari ako ang bahala… Wag ka nang kabahan…" sabay kaming tumayo sa nilatag niya, sa dance pad, at sinimulan na namin ang larong matagal na niyang hinde nalalaro, ang dance dance revolution, shet talaga, kahit noon, ay hinde na ako nahilig sa ganitong laro, dahil alam kong una sa lahat, bobo ako sa ganitong klase nang laro, pangalawa napapagod ako, di naman kasi ako ganoon ka athletic samahan mo pa nang pagyoyosi, pero since hiniling ito sa akin nang babaeng mahal ko, pinagbigyan ko na siya
"Yey! Natapos din! Huy, ok ka lang? ang tanong niya sa akin na tuwang tuwa "Ah.. ano… ahh… oo, hahahaha, magaling ka pa din, tulad nang dati "Hinde ah… nagkaroon na nga ako nang miss eh… hinde ko napeperfect yung mga moves"

"Atleast… natatapos mo, ako, laging talo, hahahaha kung hinde mo ko dinadala sa laro, baka lagi tayong game over, ilang kanta na ba ang natapos natin nang hinde na game over "Uhm… out of 10, 4 lang yung natapos natin "Kita mo… sabi sa iyo eh… "Ok lang yun ano ka ba? umupo muna ako sa may sofa upang magpahinga, napagod talaga ako sa ginawa namin, pero nang mga sandaling iyon, natutuwa ako dahil nakita ko na naman na nakangiti si Amanda, nakalimutan sandali ang problema at sakit na pinapasan niya ngayon, kahit sandali, nagawa ko siyang pasayahin, at muling makita ang batang side ni Amanda
"Eto oh… inom ka muna at inabot niya sa akin ang isang bote nang juice, habang umiinom, di ko naiwasang tignan siya at sadya naman talagang kaakit akit siya, nakasuot lamang siya noon nang sports bra, maikling cycling short, samahan mo pa nang ponytail na ayos niyang buhok, di halatang may sakit siya, pero kapansin pansin ang malalim niyang paghinga, hinde katulad noon na kahit gaano siya katagal magsayaw, hinde siya basta basta hinihingal. Napansin ko ang kanyang pawis at nilapitan ko siya upang punasan "Wag ka ngang magpatuyo nang pawis, baka magkasakit ka lalo niyan eh" "Eto naman, para naman akong bata sa ginagawa mo"
Matapos ko siyang punasan ay nilagyan ko nang twalya ang kanyang likod, pagharap niya ay nagkatitigan ang aming mga mata, at parang isang magnet ay nagdikit bigla ang aming mga labi at nagpalitan kami nang halik, patuloy kaming naghahalikan habang dahan dahan kaming naglalakad patungo sa sofa hanggang sa tuluyan na kaming makarating dito at dahan dahan ko siyang hiniga, ngunit hinde ko na muna tinuloy ang aking binabalak nang mga sandaling iyon, bigla kong tinigil ang pakikipagpalitan nang halik sa kanya "Oh… bakit ka tumigil? ang tanong sa akin ni Amanda "Alam mo Amanda… this time… hinde na muna talaga natin pwedeng gawin to? pinulupot niya ang kanyang braso sa aking leeg at hinila niya ako pababa hanggang sa magkabangaan ang aming ilong "Amanda… Ano ka ba?"

"Why? Ano ka ba? Masyado kang nagaalala… ginagawa naman ito nang magkasintahan di ba?
"Adik ka alam ko yun.. pero sa sitwasyon mo ngayon?" "Ok lang yan… ano ka ba… isa pa, it's been a while since we did it… mayamaya ay narinig kong tinatawag kami ni Nanay Ela
"Dada! Dada! Nandito na si Papa mo! nang marinig namin iyon ay dali dali kaming tumayo sa aming pwesto at agad kaming pumunta sa kabilang bahay at doon ay inabutan namin ang kanyang Papa "Papa… kumusta na po…"

"Ikaw… kumusta ka na? "Papa… tulad nga po nang nasabi ko sa phone… "Bakit hinde mo agad pinaalam sa amin to nang mas maaga?

Hinde nagsasalita si Amanda nang mga sandaling iyon, hinde siya kumikibo at nakayuko lamang habang kinakausap siya nang kanyang ama. Hinde ko alam kung dapat ba talaga akong mamalagi sa tabi niya nang mga sandaling iyon, ngunit nang naisipan ko na umalis sa tabi niya ay bigla niyang hinawakan ang aking kamay, kaya naman hinde na ako umalis pa, mahaba haba din ang pinagusapan nang magama, hanggang sa magdesisyon bigla ang kanyang Papa "Amanda… sumama ka sa akin sa states, doon ka magpaopera, mas maganda ang equipments at facilities nang mga ospital sa states kesa dito sa atin, at mas maalagaan ka nang mga nurses at doctors doon"

"Pe… pero… Papa… "Wala nang pero pero… as soon as possible, aasikasuhin ko na ang mga papeles mo para makaalis agad tayo sa madaling panahon… parehas kaming hinde umiimik nang mga sandaling iyon, parehas naming hinde tinutulan ang kagustuhan nang kanyang ama, alam kasi namin na lahat nang sinabi niya ay totoo, malaki nga ang pinagkaiba nang serbisyo pagdating sa larangang medikal, sa pasilidad, sa serbisyo at sa paraan nang kanilang operasyon, ngunit alam ko na sa oras na umalis siya palipad nang ibang bansa, malaki ang tyansa na matagal ulit kaming magkikita, o maaring hinde na, pero, ayaw kong maging makasarili nang mga sandaling iyon, ayaw ko pairalin ang aking katangahan kaya naman "Amanda… tama ang papa mo… mas mabuti pa siguro kung doon ko sa ibang bansa magpaopera ang sabi ko kahit na pinilit ko lamang na ilabas ang mga salitang ito sa aking bibig. Hinde siya kumibo o nagsalita, pumasok na lamang siya bigla nang kwarto "Dada… saan ka pupunta? ang tanong nang kanyang Papa pero hinde niya ito pinansin at diretsong pumasok sa kwarto "Maari ba tayong magusap? ang sabi sa akin nang kanyang Papa Tama na ba yan?" ang tanong nang Papa ni Amanda sa akin habang sinasalinan ako nang alak sa aking baso
"Ok na po ito parehas kaming nagsisigarilyo nang mga oras na iyon, sa labas kami noon nakapwesto umiinom, nakaupo sa may bakanteng lote sa labas lamang nang bahay ni Amanda, at kung titignan mo kami ay para lamang kaming magkumpareng nagiinom, kinamusta niya ako tungkol sa pinaggagawa ko, pinagagagawa nang anak niya nang wala siya hanggang sa dumating kami sa puntong napagusapan na namin ang kalagayan nang kanyang anak
"Kelan mo nalaman na may sakit si Dada? "Kelan lang din po, kahit po ay nagulat…"

"Ano bang sinabi nang doctor tungkol sa sakit niya "Sinabihan na po siya nang doctor na meron nang taning ang buhay niya, kahit daw kasi na magkaroon pa nang operasyon, napakaliit lamang nang tyansa na magtagumpay ito"

"Alam mo, hinde ako naniniwala na ganun talaga ang mangyayari… maaring mali lamang ang kanilang pagaanalyze sa sakit nang anak ko, kaya nga dadalhin ko siya sa States, para doon magundergo nang medication, proper medication, at hihinge din kami nang iba pang opinyon sa states… alam mo naman dito sa Pilipinas… masyadong huli lalo na pagdating sa mga facilities sa ospital, tama na naman ako hinde ba? "Opo… pero… pwede po bang malaman kung kelan nyo siya balak dalahin sa ibang bansa? "Sa lalong madaling panahon siguro… Iho… can you talk this out to Amanda?" "Po? "What I mean… maari mo bang sabihin ito kay Amanda sa paraang matatangap niya at papayag siyang sumama sa akin sa states, magagawa mo ba iyon? Para na din sa ikakabuti niya… hinde ba?" napaisip ako noon, alam ko na tama talaga ang Papa niya, pero, hinde ko alam kung paano at ano ang magiging reaksyon ni Amanda, kaya naman humingi ako noon nang pabor sa kanyang Papa, nakiusap ako na maari sanang kahit sandali ay idelay ang pagaalis nila, pumayag naman siya sa aking hiniling ngunit, dalawang linggo lamang ang binigay niya sa akin, maikli man ang panahon na ito, para sa akin sapat na ito para makasama siya habang nandito pa siya sa Pinas.
"Amanda… pwede bang pumasok? hinde man siya sumagot ay kusa na akong pumasok, nakita ko siyang nakahiga sa kama yakap ang stuff toy na binigay ko sa kanya at ang mokona na binigay nang mga kasamahan niya "Are you ok?" ang tanong ko sa kanya at dahan dahan akong lumapit sa tabi niya"Uminom kayo ni Papa? "Oo… kinausap niya ako, tungkol sa iyo… pero hinde lang naman yun ang pinagusapan namin… kung ano ano din, yung mga bagay bagay na nangyari sa kanila sa ibang bansa at kung ano ano pang mga bagay… "Nasaan na si Papa?
"Sa hotel na lang daw muna siya… may aasikasuhin pa daw siya kinaumagahan… yung mga papeles mo…" "Si papa talaga… manong dito na lang natulog sa bahay… kahit kelan talaga… ikaw… sa tingin mo ba… mas ok kung sa states na lang ako magpaopera?" hinde ako agad nakasagot, parang gusto kong sabihin na dito na lang nang araw araw pagkatpos nang operasyon ay mababantayan ko siya at madadalaw, maalagaan at masasamahan, pero, napakamakasarili ko kung yun lang ang sasabihin ko sa kanya, isa pa, alam naman nang lahat na mas maganda talaga kung sa ibang bansa ka magpapagamot lalo na kung ang kailangan ay isang seryoso at maselang operasyon. Hinawakan ko ang kamay niya at hinimas ang kanyang ulo "Amanda, alam kong magkakalayo tayo at matagal ang paglalayo natin kung sa ibang bansa ka magpapaopera… pero… kung yun lang ang paraan para mailigtas ka, ok na yun diba? Isa pa… ok naman talaga kung sa ibang bansa ka magpapaopera kasi, una sa lahat, magaganda ang facilities doon diba? At mas magagaling ang mga doctor doon
Nagulat akong nang bigla na lamang siyang tumayo at tila may pinahiran siya sa aking mata, hinde ko namalayan na umiiyak na pala ako nang mga sandaling iyon, marahil, hinde ko na talaga sadya pang kayang itago pa ang nararamdaman ko, ang kalungkutan at takot na umiikot noon sa buo kong pagkatao, takot na maaring sa paglisan ni Amanda ay hinde na siya kailanman babalik pa, kalungkutan dahil sa wala akong magawa na kahit ano para sa kanya "Wag ka nang umiyak, para ka naman di lalake nyan"

"Sorry Amanda, wala akong magawa… wala akong maitulong… napakawala kong kwenta… "Hinde totoo yan… Look at me, look at me El Nunal… ikaw, na nandito ngayon sa aking tabi, na pinapasaya ako ngayon, sapat na tulong na iyon, ikaw lang naman ang gusto ko sa mga sandaling ito eh, gusto kitang kasama, katabi, kasabay sa pagkain… wala na akong ibang hinihinge pang kapalit… wala… kundi ikaw lang… sapat na yun… wag mong isipin na wala kang kwenta, walang naitutulong dahil sa totoo lang, ikaw ang rason kung bakit gusto ko pang mabuhay sa mundong ito, ikaw ang rason kung bakit ngayon ay pinili kong lumaban… kaya sana naman, wag mong isipin wala kang nagawa dahil meron
Dahan dahan niyang nilapat ang kanyang labi sa aking labi at doon ay nagpalitan kami nang maiinit na halik,

At nagsimula kaming magaalis nang aming mga saplot hanggang sa tuluyan na kaming hubad. Dahan dahan ko siyang hiniga sa kama, at habang hinahalikan ko siya ay marahan ko namang nilalamas ang kanyang suso at pinaglalaruan din ang kanyang utong, matapos noon ay dahan dahan akong bumababa, hinahalikan ang bawat parte nang kanyang katawan, mula sa labi, pababa sa leeg patungo sa kanyang suso, na sandali ko lamang sinipsip at pinaglaruan, pababa sa kanyang tyan, puson hanggang sa makaabot na ako sa kanyang ari, marahan ko itong ibinuka at sinimulan ko itang diladilaan
"Ahh… Ahhmm… uhhh…. si…sige la.. ahh… ang halinghing ni Amanda habang patuloy kong hinihimuran ang kanyang mamulamulang kepyas, at sinisipsip ko din ang kanyang clitoris na tila nagbibigay sa kanya nang kakaibang sensasyon at napapakapit siya nang mahigpit sa buhok nang aking ulo, matapos noon ay umupo siya, at siya naman ang nagsimulang gumawa nang hakbang, hinawakan niya ang aking Manoy at sinimulan niya itong jakulin, at matapos ang ilang salsal dito ay sinimulan niya naman itong diladilaan, mula sa katawan, papunta sa ulo hanggang sa tuluyan niya itong isubo at ilabas pasok sa kanyang labi, sinubukan niyang ipasok ang aking Manoy hanggang sa loob nang kanyang lalamunan kaya naman bigla siyang inubo
"A..ayos ka lang… agad kong tanong sa kanya "Wala to… naubo lang ako sa ginawa ko…"
Sabay ngiti sa akin at muli niyang sinubo ang aking alaga, napapapikit na lamang ako sa kanyang ginagawa, ramdam na ramdam ko ang init nang kanyang dila na patuloy na kumakaskas sa aking Manoy, matapos noon ay dahan dahan niya akong tinutulak pahiga, at siya na mismo ang nagpasok nang aking alaga sa kanyang Kepyas, pinagmamasdan ko itong untiunting pumapasok, hanggang sa tuluyan na itong nasa loob "Kaya mo ba Amanda?"
Ang aking tanong sa kanya, medyo nangamba kasi ako na baka hinde niya kayanin ang init nang aming pagtatalik at bigla na lamang siyang atakihin o kung ano pa mang mangyari sa kanya kaya lamang isang ngiti lamang ang kanyang sinagot at nagsimula na siyang gumalaw, tinaas baba na niya ang kanyang bewang at nagsimula nang maglabas pasok ang aking alaga sa kanyang pwerta "Ahhh… Ahh! Ahh! Sheet! Uhhmm! Ahh!! ahhh… uhmm… at naramdaman ko na tila napapagod na siya kaya naman hinawakan ko ang kanyang kamay at kinausap siya "Hayaan mo na ako na lang muna ang gumawa… I'll do the work.. ok?"
At dahan dahan ko naman siyang hiniga, at ako na mismo ang gumalaw, sinimulan kong ilabas pasok ang aking Manoy, habang muli, ay nagpapalitan kami nag halik. Pinutuloy ko muna sandali ang aming paghahalikan at binilisan ko pa ang aking pagkantot sa kanya. Napayakap sa akin si Amanda
"Ahh! Siiigee paahh!! Ahhh!! El!! Elll!!! Ahhh!!! Ohh!!! Ahh!!! Oohh… Ohh!! ahh!! Sheee…ett…!!! ang kanyang halinghing habang mabilis na lumalabas pasok ang aking alaga sa kanyang ari na nararamdaman kong ngalalabas nang mainit na likido, mayamaya pa ay naramdaman ko na din na malapit na akong labasan kaya naman hinugot ko muna ito "B.bakit mo inalis? ang tanong sa akin ni Amanda na tila nagulat sa aking ginawa
"Lalabasan na kasi ako, baka kasi.. nagulat ako nang kapitan niya ang aking alaga at muli niyang ipinasok ito sa kanyang Kepyas "Amanda… "Ayos lang yan… sa loob na na ilabas… gusto ko… na sa loob mismo nang aking pagkababae… mo ilabas yan… at muli niya akong hinalikan kung kaya naman pinagbigyan ko na siya at muli ko siyang kinantot "Ahh!A Amanda.. ahhh etoohh naahh.. ahhh" "Ahh… oohhh! Ohh!! ahhh!! Ahh!! Ell!! Ahh!!"
At ilang bayo pa ay nilabasan na ako sa loob nang kanyang Kepyas,marahan ko pang ibinabaon ang aking alaga habang nararamdaman kong meron pang nilalabas ang aking alaga at mahigpit na kinakapitin ni Amanda ang aking kamay, matapos noon ay dahan dahan kong hinugot ang aking alaga sa kanyang Kepyas, napansin ko na tila nahihirapan huminga noon si Amanda "Amanda… are you ok?"

"Oo.. medyo, hiningal lang ako sa ginawa natin… it's been a while since we had sex, kaya siguro ganito ang pakiramdaman ko pero alam ko na hinde iyon ang dahilan, dahil siguro na sadyang naapektuhan na nang kanyang sakit ang kanyang katawan, ang kanyang stamina para sa mga ganitong bagay, nagbihis ako noon at kumuha nang tubig upang ipainum sa kanya, pagbalik ko sa kwarto ay inabutan ko na siyang mahimbing na natutulog, ngumiti na lamang ako at umupo sa tabi niya, hinimas ko ang kanyang ulo at hinalikan ito, alam ko, kaya niya lamang gusto noon na makipagtalik sa akin dahil gusto niya akong paligayahin, isang bagay na hinde niya naibigay sa akin nang nawala siya, at isang paraan din nang pasasalamat at pagpapakita nang pagmamahal sa akin, napansin ko na nakatulog siya na walang saplot kaya naman kinuha ko ang madalas niyang isuot noon na pantulog, at dahan dahan ko itong isinuot sa kanya, matapos noon ay tumabi ako sa kanya at natulog, ipinatong ko ang kanyang ulo sa aking braso upang magsilbing unan, at kusa na siyang yumakap sa akin, hinde ako nakatulog nang mga oras na iyon, gising ako noon hanggang umaga, pinili kong tabihan lamang siya sa pagtulog at pagmasdan ang kanyang magandang mukha na payapang natutulog,na animoy wala siyang kahit anong problema, hinde ko maiwasang lumuha noon.
"Good morning… ang bati ko sa kanya nang makita kong imulat nya ang kanyang mga mata

At binati niya ako nang isang mainit na halik

"Good morning, ang aga mong nagising ah? Aba… ikaw ba nagbihis sa akin? "Oo… grabe napakamantika mong matulog, hinde ka nga nagigising sa ginawa ko eh bigla niya akong kinurot sa ilong at ngumiti "Hinde ka naman ata natulog eh, yung totoo, natulog ka ba?"

"Hinde… mas pinili ko kasi na pagmasdan kang matulog eh, ang lakas mo palang humilik "Oi grabe ka naman! Hinde ako humihilik no!" "Kaya nga di ako matulog eh, kasi ang lakas mong humilik "Humihilik ba ako? "Hinde, biro lang, tulad nga nang sinabi ko, mas gusto ko pang pagmasdan ka sa pagtulog, isa pa hinde din ako makatulog eh kinuha ni Amanda ang kanyang cellphone at tinignan ang oras, matapos ay bumaba siya nang kama "Saan ka pupunta? "Magluluto, ipagluluto kita "Wag na, ako na lang magluluto para sa iyo"

"El Nunal, ako na, hayaan mo na ipagluto naman kita, please… "Sige na nga, kahit naman kasi pigilan kita eh hinde ka naman magpapapigil, pero, let me help you sa kusina ok? ngumiti siya at nauna na siyang pumunta nang kusina, samantalang ako ay humiga muna sandali at nagpalipas nang ilang minuto at tumayo na din, paglabas ko ay nagulat ako nang makita kong may kausap si Amanda sa may pinto, pagpasok nang kausap ni Amanda ay nagulat ako
"Good morning…" ang bati niya sa akin Di ko inaasahan ang taong makikita ko nang oras na iyon, si Monica, sa lahat nang tao, doon pa sa taong recently ko lang nakasiping, at tila nagulat din siya nang makita niya ako na nandoon ako sa bahay ni Amanda "Go..good morning… Monica.."

"Di ko alam na nandito ka… well… anyway, I'm here to talk with Amanda… pwede ko ba siyang mahiram sandali? "Ok lang… I don't mind… sige.. pagluluto ko na kayo.. "Pero.. ang sabi ni Amanda nilapitan ko siya at hinalikan sa noo "Ok lang yan, both you need to discuss something, kayong dalawa lang, wag kang magalala, ok lang ako, kaya ko pang magluto, sige na, ako na magluluto"
At iniwanan ko na silang dalawang naguusap, samantalang ako ay nagluto na lamang, hinde na ako nangamba pa dahil alam ko naman na hinde magsasalita si Monica kay Amanda, I guess, she already knew what happened to Amanda. Matapos kong magluto ay inihain ko na mismo kung nasaan sila naguusap, sa may sala at ako ay kumain sa may kusina para hinde makaistorbo, wala si Nanay Ela nang mga sandaling iyon, malamang ay namimili ulit si Nanay Ela sa bayan, kaya naman ako na din ang naghugas nang mga ginamit ko sa pagluluto. Medyo may katagalan na din ang kanilang paguusap, hinde ko na natiis pa ang aking pagiging tsimoso at palihim na nakanig sa kanila, pagsilip ko ay nakita ko na parehas silang umiiyak, mukhang seryoso ang kanilang pinaguusapan, kaya naman hinde na lamang ako nakinig at sinubukang libangin ang aking sarili, lumabas ako sa pinto sa may kusina nila Amanda at lumabas para bumili nang sigarilyo, pagbalik ko ay wala na doon si Monica, at nakita ko si Amanda na umiiyak "Oh… what happened? Bat ka umiiyak??"

"Hinde… naiiyak ako kasi… after what happened… she still consider me as her friend… her sister, kahit na sinusuka at nilalait ko na siya, hinde ko akalain na, kaibigan niya pa din ako… nagkabati na kami, after all this time… pero… parang meron pa siyang gustong sabihin sa akin… kaya lang ang sabi niya… maybe it's not necessary… she was looking at me with a sad face… tapos umalis na siya… may binigay siya sa akin na isang papel, ibigay ko daw sa iyo, don't worry, di ko naman binuksan eh…
"Well I guess, now, the only problem left is that operation of yours,nasaan yung papel? Ano daw nakasulat? "Hinde ko pa naman tinitignan di ba? Eto oh" Inabot ni Amanda sa akin ang papel, isa pa pala itong sulat

"El Nunal, Nabalitaan ko na si Amanda ay may dinadalang sakit, at alam kong malala na siya at maliit lang ang pagasa na makaligtas siya, sinubukan ko din siyang hanapin at isang mensahero ang nakilala ko na nagdala nang bulaklak kay Amanda ang nagsabi sa akin kung nasaan siya, sasabihin ko sana agad sa iyo ito pero hinde ako nagkaroon nang lakas nang loob para ipaalam sa iyo, lalo na nang malaman ko na may taning na ang buhay niya, ayaw kitang makitang malungkot, pero inusig ako nang konsensya ko kaya naman naghanap ako nang paraan para malaman mo ito, inalam ko ang numero ng mga kakilala ni Amanda at sa kanila ko pinasa ang impormasyon, alam kong malaki ang kasalanan ko sa aking ginawa, pero sadyang di ko kayang gawin iyon sa inyong dalawa, at dahil din mahal kita, kaya naman magpapakalayo na muna ako sa ngayon, I'll be staying with my Ate Sophia muna sa abroad, magiisip isip at maghahanap na muna nang mga bagay na gagawin sa buhay, siguro, I'll pursue serving God, I'll keep myself busy for a while para maituon ang aking atensyon sa iba, at hinde muna kita maisip, alam kong mas kailangan ka ni Amanda kaysa sa akin kaya naman hinde na ako magpupumilit pa na kunin ang iyong oras at atensyon, salamat at sana ay magsuccess ang kanyang operasyon, maraming salamat… I guess I'll be seeing you after a long time, tandaan mo sana ang sinabi ko noon, I'm willing to wait… salamat tumingin si Amanda sa akin,malamang ay nakita niya din na parang nalungkot ako sa aking nabasa, nagpunas siya nang luha at ako naman ay muling nagsindi nang sigarilyo,nagulat na lamang ako nang bigla na lamang siyang magbuntung hininga, matapos noon ay tumayo siya at lumapit sa akin at kinuha ang sigarilyong noon ay hinihithit ko pa "Namiss ko din magsigarilyo… gusto mo ba munang matulog? ang tanong niya sa akin, napansin niya siguro na napakapungay na nang mata ko, kaya naman hinde na ako nakipagtalo pa sa kanya at humiga sa may kwarto niya, naramdaman ko na tumabi din siya sa akin
"Tulog na muna tayo, inaantok pa din ako eh muli siyang humiga sa aking braso, at habang nakahiga kami ay hinihimas himas niya ang aking pisngi, hinde ko naramdaman na untiunti na pala akong nakakatulog,at nakatulog na din ako nang tuluyan.

Nang mga sandaling iyon, inisip ko na sana ay paggising ko ay ayos na ang lahat, wala nang sakit si Amanda, pero alam ko na hinde ito basta basta mangyayari. Ilang araw din ang lumipas, at tulad nga nang sinabi nang Papa ni Amanda, makalipas ang dalawang linggo ay maayos na ang lahat nang papeles ni Amanda papuntang abroad. Tumulong na ako sa pagaayos nang kanyang gamit, at habang nagaayos kami nang gamit, meron akong nakitang isang box nang chocolate, wala na itong laman, nakasipit ito sa isang maliit na notebook
"Amanda… pwede ko bang itapon na tong kahon na ito "Wag!"
Ang sabi niya sa akin at kinuha niya ito at nilagay sa kanyang bag "Teka, anong gagawin mo sa box nang tobleron na yan "Kasi… eto ang unang tsokolateng binigay mo sa akin, kaya naman, tinago ko na ito mula noon…"

"Noong una kitang bilhan nang pagkain doon sa unang work natin? "Oo… alam mo ba noong mga sandaling yun, inisip ko na ikaw na ang lalaking makakasama ko, at hinde nga ako nagkamali"
Natuwa ako sa kanyang sinabi at niyakap siya "Oh, tama na yang paglalambingan nyong dalawa, tara na at aalis na tayo ang saway sa amin ni Nanay Ela, at sumakay na kami sa sasakyan na dala nang Papa ni Amanda. Nang mga sandaling iyon, parehas kaming gising at hinde natulog sa biyahe, nagkwentuhan kami nang kung ano ano, mula sa kabataan namin, hanggang sa pagdadalaga at pagbibinata,mga kalokohan na ginagawa namin nang highschool at college at nang nasa trabaho kami, at habang nagkwekwentuhan kami ay tumunog ang isang kantang nagustuhan ni Amanda at tumigil muna kami sandali sa paguusap,
241 - by Rico Blanco
I want to live forever
Inside the nights and days
Wishing on a silver cloud
Crawling across the moonbeams
A summer night in heaven
Between the stars and waves
Race across the old bonfire
Trample on my heartbeat
I wanted to turn you on
My favorite song
Wanted to be near you
But somebody owns you now
I love you with a fire
Ablazing till times end
But what good is a heart
When it shudders to speak
I guess it's too late now
I wanted to turn you on
My favorite song
Wanted to be near you
But somebody owns you
Now
I tried to live somehow
Somebody owns you now
Of course somebody owns you
Now
And tried to live somehow
Somebody owns you now
"Ang ganda nang kanta na to ah… sino ba kumanta nyan? ang tanong niya sa akin
"Si Rico Blanco, nakita ko kasi yan noon sa MyX sa cable namin, huling uwi ko sa amin "Ang ganda… galing niya talagang kumanta noh? Di ba Rivermaya ang banda niya?"

"Alam ko solo artist na lang siya eh "Ahh, ganun ba? El Nunal, ito na lang gawin nating kanta natin, theme song natin"

"Ganun? Ang corny mo naman may nalalaman ka pang theme song hahahaha "Eto naman oh, sige na"

"Ahahaha sige na po, yan na kasi, kaso, kung iintindihin mo kasi yung lyrics, parang kanta kasi yan para sa mga taong ang mahal nila ay nasa piling na nang iba eh "I know…"

"Huh? Di ko nagets… "Well… right now… I belong not to someone else, but something else… isang sakit, di ba? "What a metaphor, hahahaha adik ka, akin ka lang at mawawala na din yang sakit mo na yan ilang oras pa ang lumipas ay nakarating na din kami sa airport at doon ay naghiwalay na kami ni Amanda, hinalikan niya ako kahit na nandoon pa ang kanyang Papa, at hinde naman nagkaroon nang kahit anong reaksyong ang kanyang Papa, isang ngiti pa ang iniwan sa akin nang mag-ama at unti unti ay lumalayo na sila hanggang sa hinde ko na sila matanaw. Ilang araw, linggo, buwan ang lumipas, sa aking pagkakatanda ay halos 3 buwan akong walang balita sa kanya, hanggang sa isang sulat ang natanggap ko nang dumalaw ako sa bahay ni Amanda, isang sulat ang binigay sa akin ni Nanay Ela
El Nunal,
Kumusta ka na nga pala dyan, I will be straight forward to you, hinde nagsuccess and operation ni Amanda dito sa America, the doctors already did what they can pero there's nothing they can do about it, sinubukan na din nila ang ibang alternatives for the transplant pero sadyang hinde na kinaya ni Amanda ang sumunod pang operation, before the last operation was done, she asked me to tell you that she was sorry and she was not able to come back, kasama nitong sulat na ito ang isang sulat na ginawa mismo ni Amanda, I'm sorry, we decide to take her body home like she asked us, we'll be arriving next week, here's my number, give us a call or text ok"

Isang sulat galing kay Jin, hinde ko kinaya ang aking nabasa at napaupo ako, parang biglang nawala lahat nang lakas ko nang mga sandaling iyon, hinde ako makapagsalita, hinde din ako makapagisip nang maayos, at hinde ko naiwasang umiyak, at tanging yakap lang ni Nanay Ela ang nagpakalma sa akin nang bahagya, alam ko na parehas kaming nasaktan sa nabalitaan namin, masyado akong umasa na magiging tagumpay ang operasyon, nakita ko din ang sulat na ginawa ni Amanda, hinde ko muna ito binasa at nagdesisyon na lamang umuwi sa amin, paguwi ko sa bahay ay sinalubong ako nang matinding katahimikan, lagi naman ganoon sa bahay since lagi naman umaalis ang aking kapatid, pero, that time, iba ang katahimikan, sinabayan pa nang isang malakas na ulan, marahil, maging ang kalangitan ay nakikiramay sa akin, humiga na lamang ako sa kama ko nang mga sandaling iyon, ilang araw din ako hinde kumain, wala akong ganang kumain, kumilos, kahit maligo noon ay kinatamaran ko,dumating din sa punto na nalulong ako sa pagiinom at madalas kaming magaway nang ate ko noon,dumating pa noon ..

Dumating pa noon sa punto na halos palayasin na niya ako dahil sa aking pinaggagawa,hinde ko kasi kinukwento sa ate ko o kahit kanino ang aking pinagdadaanan,kahit sa aking pinakamatalik na kaibigan ay hinde ko ito nasabi,wala na akong pakielam sa mundo,wala akong maramdaman kundi kalungkutan at pighati, pakiramdam ko, malaking bahagi nang aking pagkatao ang nawala, hanggang isang gabi, ay napanaginipan ko si Amanda na umiiyak, at kahit anong pilit ko ay hinde ko siya maabot, hinde ko siya mahawakan hanggang sa bigla na lamang akong bumagsak nang kama at naibagsak ko din ang aking mga gamit, at kasama doon ang sulat na ginawa ni Amanda, kaya naman binasa ko na din ito

"El Nunal, Kumusta ka na? Ako, eto, mukhang hinde na ata makakabalik pa sa iyo, pero wag ka sanang malungkot, wag kang magalala, alam mo ba, napanaginipan ko si Mommy, tinatawag na niya ako, pero, hinde muna ako agad sumama sa kanya, kasi inisip kita, hinde ako nawalan nang pagasa hanggang sa huli, pero siguro, ganito na talaga ang nakatadhana na mangyari sa akin, El Nunal, gusto ko sana na maging maligaya ka kahit wala na ako, hinde mo kailangan na paikutin ang mundo mo sa akin, bata ka pa naman, at alam ko na meron ka din makikilang babaeng muling magmamahal sa iyo, higit sa ginagawa ko, pero wag mo sana ako kakalimutan, salamat sa masasayang alaalang iniwan mo sa akin, dadalhin ko ito kung saan man ako pupunta, pagnagkita kami ni Mommy, ikwekwento ko sa kanya lahat nang nangyari sa atin, kung paano mo ko pinasaya, kung paano mo ako inalagaan, nagtiis sa aking pagiging sutil minsan sumpungin, sana ay wag mong sisirain ang iyong sarili dahil lang sa wala na ako, malulungkot ako niyan, sana, lagi mo tatandaan, kahit na anong mangyari, wala man ako sa tabi mo, lagi akong nandyan sa puso mo, maraming maraming maraming salamat
Amanda hinde ko alam na lumuluha na pala ako nang mga sandaling iyon, hinde nga ako nakapunta noon sa kanyang burol, kaya naman nagtanong tanong na lamang ako kung saan siya nakalibing noon, hinde ko kasi talaga kakayanin na makita siya na nasa loob nang kabaong, kaya naman hinintay ko na lamang na ilibing siya. Napagalaman ko sa isa sa mga kalapit bahay nila na sa malapit lamang na simenteryo sa kanila siya inilibing, bumili ako ang rosas, ang paborito niyang bulaklak"Iho, kanino mo ba ibibigay yan, sa GF mo ba? ang tanong sa akin nang tindera, tanging ngiti lamang ang aking sinagot, naglakad ako patungo sa pinaglibingan niya, hinanap ko ito kung saan, nagtanong ako sa katiwala doon ay sinamahan niya ako, at di ko inasahan na may aabutan ako doon, hinde ko pa noon makilala kung sino dahil may dala siyang payong at natatakpan ang kanyang mukha, nang lumingon siya ay doon ko lamang napagalaman ang kanyang pagkakakilanlan, si Sheryll, at may dala din siyang rosas, paglapit ko noon ay bigla niya akong sinampal
"Bakit wala ka nang araw na ilibing si Amanda, alam mo ba na madami kaming umaasa na nandoon ka, napupunta ka, kaya lang lahat kami nagkamali, alam kong masakit ang nangyari pero sana naman, kahit sa huling araw o sa libing mismo ni Amanda ay pumunta ka!" ang sabi niya habang tumutulo ang kanyang luha, hinde ko siya masisisi, siguro, kahit si Nanay Ela ay ayaw akong makita, maging ang mga kapatid ni Amanda at Papa, o maging nang mga kaibigan niya, pero nanatili lamang akong tahimik at nilagay ang rosas katabi nang unang nilagay ni Sheryll, matapos noon ay kinuha ko ang isang box nang sigarilyo at sinindihan ito "Sorry… hinde ako pumunta sa libing mo Amanda… Hinde ko kasi kayang harapin ang katotohanan noon na wala ka na, hinde ko kakayanin na makita kang nakahiga sa malamig na ataul na iyon, at dahan dahan kang ibinababa sa ilalim nang lupa, sana mapatawad mo ko… patawarin mo ko kung ngayon lang kita hinarap matapos ang ilang buwan, patas na tayo, ikaw din naman ginawa mo sa akin to diba? Ang daya mo… kung nakita na kita noon, bigla ka nanaman umalis, pero ngayon, wala nang balikan at di ko na napigilan pa na lumuha noon, naramdaman ko na lamang na niyakap ako ni Sheryll noon, at maging siya ay naiyak, matapos noon ay hinde na ako muli pang bumalik sa libingan ni Amanda marahil, iniisip nang iba na napakasama nang aking ginawa, pero, inisip ko lamang ang sinabi sa akin ni Amanda, maghanap ako na ako nang ibang taong mamahalin, nang taong iibigin, nang taong magmamahal pa nang higit pa sa pagmamahal niya, pero hinde ko kinakalimutan na minsan ay may babaeng nagngangalang Amanda ang nagmahal sa akin, hinde mawawala ang masasayang alaalang iniwanan niya sa akin. Minsan ay napapatingin na lamang ako sa kalangitan, iniisip ko, siguro na langit lang siya at pinagmamasdan ako, kaya nga madalas, pagwala akong ginagawa, ay tumitingala ako sa kalangitan, at hinde ko alam kung bakit pero kumakalma ang aking pakiramdam at parang may kung anong nagsasabi sa akin na wag akong mawalan nang pagasa, at sa tuwing nakakakita ako nang shooting star, naalala ko siya, at di ko na din maiwasan pa na gawin ang ginagawa niya na humiling dito. Ilang buwan din ang lumipas, at kung sino sino ang mga nakilala kong babae nang nagaaply apply ako nang trabaho. Kinatuwa na din nang ate ko na muli na naman akong ginanahang maghanap nang trabaho, muli kong inayos ang aking sarili, at sa aking paghahanap nang trabaho, isang babae ang hinde ko inaasahang makakasabay sa pagpasok sa kumpanyang tumangap sa akin, parehas kaming natawa at sabay na nagtanong
"Ikaw?

Wakas