IKA LIMANG BAHAGI

Sa pagdaan ng mga araw ay tila sobra kong na mimiss ang taong iyun

Sa tagal nang aming bawal na pagtatampisaw ni minsan hindi man lang kami nagkaalaman ng aming mga pangalan, kasi ayaw kong malaman nya ang totoo tungkol sa sarili ko

At ang dahilan kung bakit ko ginustong magka anak

Isang gabi umuwing lasing na naman ang asawa ko

Pag-higa nya sa aming kama di sinasadyang nahulog nya ang cellphone nya

Pagdampot ko para namang may nag utos sa aking isip na tingnan ang mga mensahe

Isang hindi inaasahan at labis kong ikinabigla ang aking mga nabasa

Ang lalaking ama ng aking dinadala ay ipinapatay pala nya!

Kaya pala nung araw na pumunta ako sa bahay nya ay sarado ito at tila walang tao

Yun pala ay patay na..patay na ang lalaking mahal ko!

Hindi ko naman naiwasang hindi umiyak ng mga oras na yun, hindi ko aakalaing magagawa ito ng asawa ko!

Buong magdamag akong hindi nakatulog sa kaiiyak dahil sa sobrang sama ng loob

Kinabukasan ng magising sya hindi ko na napigilang hindi sya kumprontahin

Gulat man sya sa mga nalaman ko pero isinisisi nya sa akin ang lahat

"hindi ito mangyayari kung hindi ka naging malandi!"sigaw nya habang dinuduro ako

"PUTANG INA MO! Hindi ako malandi..huhuhu..nagawa ko lang yun dahil sa pagmamahal ko sayo!"sagot ko habang patuloy na dumadaloy sa pisngi ko ang mga luha ko

"pagmamahal?? A-anung pagmamahal yang sinasabi mo ha??!..pagmamahal bang maitatawag na ang aking asawa ay NAGPAPAKANTOT NG NAGPAPAKANTOT sa iba habang ang mister nya ay abala sa opisina?? PAGMAMAHAL BA YUN HAA??!"pasigaw na sagot nya

Hindi naman ako makaimik sa itinuring nya, pero dumepensa ako kelangan nya ng malaman ang totoo

"OO PAGMAMAHAL YUN..DAHIL SA KASABIKAN MONG MAGKAANAK DAHIL SA KAINUTILAN MO KAYA KO NAGAWANG SUMIPING SA KANYA PARA MAIBIGAY NYA ANG HINDI MO KAYANG MAIBIGAY..ANG ANAK KO!!"

Duon ay tila nabigla sya sa kanyang narinig, sunod ay ang pamumula ng kanyang mga mata pagbabadya ng pagluha.

"M-MAHAL K-KITA KAYA KO NAGAWA ITO… P-PARA MAIBIGAY SAYO ANG ANAK NA MATAGAL MO NG G-GUSTO.."hagul-gol na salita ko

"S-so totoo pala ang hinala k-ko….t-totoo palang hindi akin yang ipinagbubuntis m-mo..?"tanong nya na may kababaan na ng tono at ngayon nga ay makikita mo na sa kanya ang pagtulo ng kanyang mga luha

Hindi naman ako umimik, ang mga narinig nya sa akin ay sapat na para sya ay sagutin

Sunod ay biglaang labas nya ng aming kwarto, ako naman ay napaupo na lamang sa gilid ng aming kama habang patuloy na umiiyak.

Sunod na araw ay hindi ko na sya nakita, hindi ko alam kong saan sya nagpunta

Ang totoo nyan ay blangko ang isip ko..kundi sa pansariling desisyon hindi siguro ito mangyayari sa amin

Ikatlong araw buhat nang pangyayaring yun nagulat na lang ako ng umuwi na sya

Inunahan na nya akong wag ko muna daw syang kakausapin at tatanungin

Kaya hindi na ako umimik nanatili akong tahimik.

Malaking pagbabago ang namagitan sa amin ng asawa ko

Pag nasa bahay sya hindi nya ako masyadong kinakausap minsan pa nga pakiramdam ko ay parang wala akong kasama.

Gusto ko na syang hiwalayan..kung ganito lang din na wala kaming imikan

Kabuwanan ko na at ilang araw na lang at lalabas na ang aking anak

Pero ang namamagitan sa amin ng asawa ko ay tila hindi nagbabago

Madalas parin syang walang imik. Alam kong may mali ako at malaki ang naging kasalanan ko

Pero sana maintindihan nya rin kung bakit ko nagawang magkasala sa kanya

Hanggang sa lumabas na nga ang aking anak

Napaka guwapong bata

Kahit hindi kanya makikita ang malaking pagkakahawig nito sa kanya

Pero tila wala naman syang imik ng makita nya ito

Alam nyang hindi ito kanya at bunga ito ng kataksilan ko

Pero sana maisip nyang walang kasalanan ang bata sa mga pangyayari

Hindi ko din naman sya masisisi pero hanggang kelan sya magiging ganito? Hanggang kelan kami ganito?

Inisip ko na lang na may hanggan din naman ang lahat

Alam ko kung gaano nya ako kamahal at mahal ko din sya

Umaasa akong isang araw matatanggap nya rin ako at ang aking anak.

Pero ang inaasahan ko ay hindi kailanman pala mangyayari

Ang minsan palang pagkakamali kailanman man ay hindi mababawi

Mas naging aburido sya, lasing lagi kung umuwi

May pagkakataon pa nga na pinagbabasag nya ang aming ibang kasangkapan

At ang matindi pa nagagawa nya na rin akong saktan

Gusto ko na syang layasan..gusto ko na syang hiwalayan

Pero sabi nya papatayin daw nya muna ako bago mangyari yun

Kamatayan lang daw ang tanging makapaghihiwalay sa amin

Hindi ko na alam ang aking gagawin

Ayokong pati ang aking anak ay maidadamay nya sa galit nya sa akin

Hindi ko rin naman naiisipang iwan sya o layasan sya

Dahil baka may madamay pang iba.

Lumipas ang ilang mga buwan at malapit ng magisang taon ang aking anak

Isang taon na rin akong nagtitiis sa piling ng aking asawa

Hindi parin sya nagbago, wala paring nagiba

Madalas parin nya akong saktan, minsan makikitaan pa nga ng pasa ang aking katawan

Hindi na nga talaga maayos pa ang samahan namin bilang magasawa

May isang pagpaplano tuloy ang namuo sa aking isipan.