Sana Akin Ka Na Lang - Chapter 9: She Could Be The One

"Onang, gising na, may naghahanap sayo kanina pa siya dito." Sabay kaming bumangon ni Jona kinabukasan dahil sa pagkatok sa kanyang pintuan.

"Ate, sabihin mo bumalik na lang siya next year." Natatawang sagot ni Jona dahil hindi ko mahagilap ang brief ko.

Pinahiram niya ako ng isang panty niya at iyon ang aking isinuot. Ayaw ko sanang lumabas muna dahil naalangan ako na makita ang kanyang pamilya. Ano na lang ang sasabihin nila, ang kanilang anak na dalaga may kasamang lalake sa kuwarto at magdamag na natulog tapos may bisita pa daw. Kaso ayaw pumayag ni Jona na hindi ako sumama sa kanya sa labas. Pero pagbukas pa lang ni Jona ng pinto ay bigla namang pumasok si Josie sa loob.

"Good morning ate. Si Weng boyfriend ko. Mahal, si Josie, ate ko." Kaswal lang ang paraan ng pagpapakilala niya sa amin, parang wala lang, close sila.

"Good morning po." Bati ko sa ate niya pero hindi ako inimikan bagkus nakatitig lang sa akin.

"Po ka diyan, magkabatch lang tayo noh, kilala kita. Oh, anong intensiyon mo sa kapatid ko?" Mataray nitong sabi sa akin.

"Wala po kayong dapat ipag- alala dahil mahal ko po si Jona at nakahanda po akong panagutan siya." Sagot ko dahil bigla ding pumasok ang mama nila kasama ang isang anak ni Josie.

"O siya sige, mamaya na yan at kanina pa naghihintay sa labas ang bisita mo Onang. Tanghali na rin naman, alas otso na." Sabi ng mama nila na iwinasiwas lang ang kamay para kami patigilin sa pag- uusap.

Sabay na kaming lumabas ni Jona at sabay din kaming napatda sa dinatnan namin sa salas na nakaupo. Si Joan, may kasama siyang lalake na sa tingin ko ay parang bf siguro o asawa dahil sa magkahawak pa ang kanilang kamay ng madatnan namin.

Kung napatda ako sa aking nakita ay para namang napahiya si Joan pagkakita sa akin. Hindi ko alam kung tama ako pero parang ganun talaga ang napansin ko sa mukha niya. Parang namutla at biglang tumungo ng magtama ang mga mata namin.

Hinawakan naman ni Jona ang palad ko para ipakitang okay lang kami. Umupo kami sa katapat na upuan pagkatapos naming magbatian at magkamayan. Ipinakilala rin ni Joan sa amin ang kanyang mapapangasawa daw, si Roldan. Nagpunta sila para ibigay ang imbitasyon kay Jona na mag- aabay daw sa kanilang kasal at hindi ako kasali sa imbitasyon.

Okay lang dahil magiging awkward lang ang sitwasyon kung sakaling nandun ako at isa pa hindi rin naman ako pupunta kahit pa imbitahan ako, ayaw ko ng ganun. So ganun lang, pagkatapos ibigay ang invitation card ay nagpaalam na ang dalawa, kaya bigla akong nakadama ng pressure dahil naiwan ako at tiyak na kakausapin ako ng mama at ate ni Jona.

Hindi nga ako nagkamali dahil bago pa yata makarating sa gate ang bisita ni Jona ay naupo na sa harapan namin si Josie at parang imbestigador sa dami ng tanong tungkol sa akin at sa kung ano ang plano ko para sa amin ng kapatid niya.

Pagkatapos kong sagutin ang lahat ng katanungan ng kapatid niya ay saka pa lang ako nakahinga ng maluwag. Ang mama naman ni Jona ang tanging nasabi niya ay dahil naabutan daw nila ako sa kuwarto ng anak niya ay nakikiusap siyang kailangan kong panindigan ang nangyari sa amin ni Jona.

Pagdating ko sa bahay ay agad kong ibinalita kay nanay ang nangyari sa akin at yong tungkol kay Jona ay tuwang- tuwa siya dahil sa wakas ay mag- aasawa na rin daw ako at kay Jona pa na kasundung- kasundo niya daw. Kailangang paghandaan daw namin ang aming kasal ni Jona dahil kaisa- isa daw akong anak niya. Sobrang natuwa talaga siya at ang gusto pa niya ay pauwiin ko na daw si Jona sa bahay para hindi naman kawawang laging nag- iisa sa kanila.

Bandang alas onse ng umaga ay nakatanggap ako ng tawag mula kay Joan. Kung pwede daw ba kaming magkita at pinaunlakan ko naman. Sa totoo lang excited ako at parang nabuhay ang damdamin ko sa kanya kanina pa noong magkita kami sa bahay nila Jona. Alam ko, nagsasalawahan na naman ang puso ko, eh ganun talaga, the heart is the most deceitful thing.

Sa isang restoran malapit sa kanilang lugar kami nagkita sa dating pinagtatrabahuan ni Novy. Kakaunti ang tao noong umagang iyon at pagkakita niya sa akin ay pasalubong niya akong niyakap ng umiiyak.

Si pala ay anak ng kaibigan ng mama niya, yong may- ari ng bahay na tinulugan nila noong naistranded sila sa Caranglan Nueva Ecija dahil sa bagyo. Noon pa lang daw ay may nangyari na sa kanila ni Roldan. Wala daw noon ang mama niya dahil nagpunta ng Cabanatuan, pinasok siya sa kuwarto ni Roldan at puwersahang ginahasa. Ayaw niya ng eskandalo kayat minabuti niyang ilihim na lang ang lahat at gumawa ng paraan para mawala siya sa buhay ko dahil nakokonsensiya daw siya.

Ang kaso ay mahal na mahal daw niya ako kaya plinano na daw niyang lumapit sa akin noon para magkaayos pa kami kaya lang ay nagbunga ang ginawa ni Roldan sa kanya. Kung hindi lang daw sa anak niya ay hinding- hindi siya pakakasal kay Roldan. Mabait naman daw sa kanya at kaya nito nagawang puwersahin siya ay dahil nagkagusto ito ng todo sa kanya.

Pagkatapos naming mag- usap ay ihinatid ko siya sa bahay nila para daw makilala ko ang anak niya. Doon nga sa kanyang apartment ay naabutan namin ang dalawang batang naglalaro si Ruel na anak ni Novy at si Joseph na anak niya. Binati pa ako ni Ruel ng tito Weng kumusta, natatandaan pa pala niya ako. Niyakap ko si Ruel at ang mahigit isang taong anak ni Joan sa akin. Umiyak si Joan sabay takbo sa akin at siya naman ang yumakap sa akin.

"Sana ikaw na lang ang ama ni Joseph, sana hindi ko na lang inihatid si ate noon. Ang daya- daya eh, mahal na mahal kita hanggang ngayon pero hindi pwedeng maging akin ka kasi marumi na akong babae. Halos araw- araw tuwing paggising ko, hinihiling ko na sana panaginip lang ang lahat ng ito pero hindi eh, realidad ito eh. Dahil pagmulat ko ng mata ko ay una kong nakikita si Joseph. Weng, sana tayo na lang, huwag na lang sana si Roldan." Halos madurog ang puso ko sa pag- iyak ni Joan sa akin ng ganun.

"Kanina noong nakita kita sa bahay nila Jona na may ibang nakahawak sa kamay mo, sobrang selos ako at nahiling ko pa na sana akin ka na lang, Joan kung sana sinabi mo sa akin noong una pa lang tatanggapin naman kita at pananagutan kita. Mahal na mahal kita Joan, alam mo yan. Oo, inaamin ko na minsan ay nalilito ang puso ko pero ganun talaga eh, lalake ako kaya normal lang na kapag nakakita ng ibang maganda mapapahanga. Pero ikaw, ikaw lang ang minahal ko." Hindi ko maiwasang lumuha ng mga sandaling iyon.

Ngayon ay ramdam ko ang bigat sa aking dibdib ang sakit ng katotohanang talagang mawawala na si Joan sa buhay ko. Two years din akong nag- deny sa sarili ko na wala ng halaga si Joan sa akin pero ngayong ay sumisigaw ang puso ko sa katotohanang siya talaga ang mahal ko.

"Hayyy, alam niyo nakakapanghinayang yang pag- ibig niyo na yan. Hay ewan, diyan na kayo dahil umuulan na yata kailangan kong kunin yong mga sinampay ko sa labas." Si Novy, nakabalik na pala.

Umuulan na naman, maraming nangyari sa buhay ko dahil sa ulan. Puro masasakit na pangyayari, sana naman sa susunod maganda naman ang ibubunga nito sa akin.

Si Joan, minahal ko siya at mahal ko pa rin siya, aminado ako sa bagay na yon. Pero wala na rin akong magagawa dahil ikakasal na siya at ayaw ko namang manggulo. Isa pa, may naghihintay rin naman na sa akin si Jona, maaaring hindi pa kasing yabong ng pag- ibig na inukol ko kay Joan ang pag- ibig ko sa kanya pero alam kong mas mamahalin ko pa siya sa mga darating na araw dahil hindi siya mahirap mahalin.

Pauwi na ako noon sakay ng pampasaherong van ng kausapin ako ng katabi ko sa upuan, isang magandang babae na parang pamilyar ang boses. Hindi ko pa siya nakikita, sigurado ko iyon pero pamilyar ang boses niya at parang matagal ko ng kilala ang boses na yon.

"Pauwi ka na niyan?" Tanong niya sa akin. Kinilabutan ako dahil para talagang matagal ko ng kilala ang boses na iyon hindi ko lang matandaan kung saan ko narinig pero sigurado akong kilala ko ang boses na iyon.

"Nagkita na ba tayo dati?" Tanogn ko para makasigurado ako kung kilala ko nga siya at baka nakalimutan ko lang.

"Sa tricycle, isinakay ka namin isang gabi pauwi sa atin sa purok siyete." Sagot niya sa akin at doon ko naalala ang boses niya pero parang iba talaga, matagal ko na siyang kilala.

"Ah, oo nga pala. Ako nga pala si Weng, magkapurok nga pala tayo. Kailan pa kayo lumipat ng lugar?" Sabi ko sa kanya.

"Ako si Iya, matagal na kaming nakatira doon mula pa pagkabata ko doon na ako. Doon ako nag aral, elementarya, high school pati college kaya doon na talaga ako. Bale, nawala lang ako doon ng dalawang taon dahil kinailangan kong lumayo para mahanap ko ang sarili ko, kababalik ko nga lang bale dalawang buwan pa lang ang lumipas." Sagot nito sa akin, ewan ko pero kung tama ang lahat ng kanyang sinabi dahil doon din ako lumaki at hindi ako umalis sa lugar namin at lahat ng tao doon ay kilala ko at kilala ako.

"Sigurado ka bang doon ka talaga lumaki?" Gusto ko pa rin talagang makasiguro dahil nahihiwagaan ako sa kanya.

Pero hindi niya ako sinagot bagkus ay tumitig lang siya sa akin at napabuntung- hininga tapos humalukipkip siya at natulog sa van. Magkatabi kami kaya naman naamoy ko ang kanyang pabango na alam kong pamilyar din sa akin. Parang lagi ko itong naaamoy noon. Ah ewan, hindi siguro kami magkakilala, baka bihirang lumabas sa bahay nila noon, baka, ah, bahala ka diyan.

Mahigit dalawang oras ay nakarating din kami sa terminal ng van. Mula doon ay kailangan pang sumakay ng tricycle bago makarating sa aming lugar. Wala na si Iya noong makababa ako sa van dahil nahuli akong bumaba. Naisip kong napaka- weird ng babaeng iyon, parang kilala ko na hindi.

"Halika na, sabay na tayong umuwi para may kasama ako dito." Si Iya, kaya pala nawala kanina ay kumuha na ng sasakyan.

Agad na akong sumakay sa tabi niya at pagkatapos niyang sabihin sa driver ang destinasyon ay umandar na ito. Patingin- tingin lang ako sa kanya at ganun din siya sa akin. Pinipilit ko pa ring alalahanin kung saan kami nagkita.

"Daan ka muna sa bahay dahil nami- miss ka daw ni mama." Sabi niya ng lumiko sa kanto ang tricycle na sinasakyan namin.

Nagulat ako ng huminto ang sinasakyan namin sa tapat mismo ng gate nila Rhea. Doon na ako kinabahan. Imposible naman, kako sa isip ko. Si Rhea lang ang umalis dalawang taon na ang nakalipas at si Rhea lang ang babaeng nakilala ko na ganun ang boses. Pero bakit iba ang mukha niya?

"Halika na muna sa loob, para kang tangang nakakita ng multo diyan." Si Rhea lang din ang may kakayahang pagsalitaan ako ng ganun.

Pagkapasok namin sa bahay nila ay tawa ng tawa ang mama niya dahil para akong asong inaamoy siya. "Ang amoy, ang boses, ang kutis. Sino ka at anong ginawa mo kay Rhea?" Naguguluhang tanong ko.

Niyakap niya ako pagkatapos ay hinila niya ako sa kanyang kuwarto at doon niya ikinuwento ang nangyari mula ng umalis siya papuntang Macao.

Nadisgrasya daw siya isang taon na ang lumipas, bakasyon daw niya noon. Nabangga yong sinasakyan niyang bus sa parteng Bulacan at ang labis na napinsala sa kanya ay ang kanyang mukha. Kinailangan daw niyang magpa- plastic surgery para maayos ang kanyang mukha na napinsala. Pinilit daw ibinabalik yong dating anyo niya pero hindi ganun ang nangyari.

"Pero mas maganda ako ngayon at hindi mo ako nakilala. Natatawa nga ako sayo kanina dahil litong- lito ka." Sabi niya sa akin na parang galak na galak pa.

Ipinakita niya ang mga larawan niya noong nasa ospital siya at may benda sa mukha. Siya nga si Rhea, ang bestfriend ko, wala ng iba. Masaya akong muli kaming magkita kahit pa nag- iba na ang anyo niya.

"Bakit mo ako natiis ng dalawang taon?" Biglang lumungkot ang itsura niya ng tanungin ko siya.

"Kailangan kong gawin yon para makapag- isip ako at para makatiyak ako sa sarili ko. Alam kong mahal kita pero ikaw, iba ang mahal mo. Gusto kitang ipaglaban pero paano, bestfriend lang ang turing mo sa akin, at may mahal ka ng iba. Pero Weng, nandito na ako ulit at alam kong ikaw lang ang gusto ko. Mahal na mahal kita at hindi yon nagbago."

"Iniwan mo ako at sobrang nasaktan ako dahil doon. Ngayon lang din ako nakabangon, dalawang taon akong umasa na babalik ka para sa akin pero hindi eh. Ang daming nangyari sa buhay mo na wala ako. Alam mo bang mas pinili kita kaysa kay Joan? Ngayon, ewan ko Rhea, pero nandiyan si Jona at hindi niya ako iniwan kahit minsan at mahal niya ako. Iyon naman ang mahalaga diba? Mahal ako ni Jona at mahal ko rin siya."

Hindi ko alam kung bakit iyon ang nasabi ko sa kanya. Siguro dahiltalagang nasaktan lang ako sa ginawa niyang pag- iwan sa akin o dahil siguro sa mahal ko rin talaga si Jona at ayaw ko siyang biguin. Ngayon pa na may pangako na ako sa kanya at sa pamilya.

Nag- usap kami ng masinsinan ni Rhea at nagkaayos naman kami. Well, naging magkaibigan ulit kami, siguro nga hanggang doon lang talaga kami, best friend. Sabi pa niya sa akin BFFTLEWE- bestfriend for totally like- ever without exception.

Nangako naman kami sa isat- isa na pilitin naming ibalik yong dating kami. Mahirap, alam ko dahil nagkaroon na ito ng lamat ng minsang may nangyari sa amin. At maibalik man namin yong dati ay hindi na buo, kulang na, wala na yong matutulog kami sa kuwarto niya o sa kuwarto ko ng magkatabi at walang malisya, mayroon na siyang pangingilagan sa akin. Pero okay lang, ang mahalaga nagkaayos ulit kami.
---

"Sigurado ka, wala na talaga yang pagsintang pururot mo kay Rhea?"

Katatapos lang namin mula sa isang mainit na labanan sa kama niya ng maisipan niyang tanungin iyon. Gusto ko siyang sagutin, pero may ibang tumatakbo sa aking isipan ng mga sandaling iyon. Siya na ang babaeng para sa akin, nakatitiyak ako.

"Ahh, pakasal na tayo."

Tumulo ang luha niya pagkatapos marinig ang tugon ko sa kanyang tanong. Kung sa mahal, mahal ko si Rhea, pero maligaya akong kapiling siya at buo na rin ang pasya kong pakasalan siya. Kailangan ko siya sa buhay ko dahil mahal ko siya. Wala na akong maisip na babaeng magmamahal sa akin gaya ng pagmamahal na iniukol ni Jona sa akin kaya naman gusto kong suklian yon.

Pumatong siya sa ibabaw ko at buong pagmamahal na siniil ako ng halik sa mga labi. Pinagapang niya ang kanyang labi pababa sa aking leeg patungo sa aking dibdib. Napakasarap ng ginagawa niya sa akin, yong kiliti, yong lambing na may kahalong gigil.

"Tara na prepare na tayo sa wedding natinnnn, gusto mo baaaa ng engrandeeee?"

"Tumahimik ka busy ako, mamaya na yan. Sarap mo palang dilaan maalat- alat."

Pinaglandas niya ang kanyang dila sa aking tiyan at sumandaling tumigil at gumarahe sa aking pusod. Kinalikot niya iyon ng kanyang dila at talagang napapapikit ako dahil sa kiliting dulot niyon sa akin. Sobrang tigas na naman nang kargada ko at tumutukod na ito sa kanyang dibdib.

Pagkatapos ay iniwan niya ang pusod kong basa ng kanyang laway at hinawakan ang aking naninigas na karagada, kaagad niya itong hinimas sabay subo ng titi ko sa bibig niya at naramdaman ko ang dila nito sa ilalim ng titi ko.

Galing niyang sumubo, me pataas-baba na motion pa at minsan sinasalsal niya ang katawan nito habang ang ulo ng titi ko ay nasa loob ng bibig niya. Parang lollipop ang kanyang ginagawa sa ulo ng titi ko, hinhigop tapos pinapaikutan ng kanyang dila.

"Unnnnnnggggg……ahhhhhh…… ang saraaaaaap….."

Hanggang sa naramdaman ko na lang na tumutulo na ang laway niya pababa sa bayag ko. Ramdam kong parang puputok na ako at panay na rin ang liyad at ungol ko na siguro napansin din niya kaya tumigil ito at umupo sa kandungan ko.

Hinawakan niya ang titi ko na namamasa pa dahil sa kanyang laway at naramdaman kong ikiniskis ang ulo nito sa labi ng pekpek niya. Sabay kaming napapasinghap at napapaungol sa ginagawa niya. Parang tini- tease niya ang uten ko, parang sinasabik at nagtagumpay siya dahil halos pumutok na sa galit ang uten ko dahil sa ginagawa niyang iyon.

Pataas- pababa niya itong ihinahagod sa kanyang biyak at pagkatapos ay itinutok niya ito sa butas ng pekpek niya saka nito binaba ang katawan niya at naramdaman ko ang pagbalot ng mainit at napakasikip niyang pekpek sa buong katawan ng titi ko.

"Unnnnnnggggg……ooohhhhhh…… ang saraaaaaap…..mahal kooooooo……."

"Ooooohhhhhh……aaaaaaaahhhhhhhh……Jooooonaaaaaaa…."

Dahan-dahan na siyang nagtaas baba sa akin habang nakahawak ang isang kamay ko sa beywang niya at yung isa naman ay hinahaplos ang kanyang magkabilang dede . Nakatukod ang dalawang kamay niya sa dibdib ko at todo pikit siya.

"Aaahhh.. aahhh….aahhhh….oohhhh Wengggg…aahhh…."

"Mahal malapit na akong aahhhh.. labasannnn." Sabi ko sa kanya.

"Sige mahal ko ayannnn na rinnn akooohhhh… sabay tayooohhh…." Sagot niya sa akin nakita kong namumungay na ang kanyang mga mata.

Lalong bumilis ang pagtaas- baba ng katawan niya sa aking kandungan at maririnig mo na ang malabasang ingay sa pagitan namin na likha ng salpukan ng aming harapan. Pabilis ng pabilis ang pag- indayog niya ganun din ang aming mga ungol na parang naghahabol ng hininga.

"Oohhh…ohhh..ohhh…aaahhh………"

At sa isang bagsak niya sa akin kasabay ang pagbulwak ng tamod ko sa loob ng pekpek niya ay ang pagsikip at pagpintig ng kanyang pekpek. Sumisirit sa loob ng kayang puke ang aking katas na sinasalubong ng pagtagas ng kanyang katas.

Dumapa siya sa katawan ko at inapuhap ang aking labi kahit gusto ko pa sanang huminga muna dahil sa intensity ng aming pagniniig ay malugod kong tinanggap at sinuklian ang kanyang masuyong halik. Ilang saglit lang ay tanging pintig ng dibdib niya ang aking nararamdaman at banayad na paghinga. Hinaplos ko ang kanyang makinis na mukha sabay dampi ng isang halik. Niyakap ko siya at naramdaman ko ang kapayapaan sa aking dibdib. Mahal ko si Jona at siya ang babaeng gusto kong makasama habang- buhay.

Agad naming inasikaso ang aming kasal at madali lang naman ang lahat. Magkasundo ang aming mga ina at gusto na rin nilang lumagay kami sa tahimik. Si nanay tuwang- tuwa dahil kasundo niya si Jona.

Si Rhea bumalik na rin ng Macao, nakasanayan na daw niya ang buhay niya doon. Maayos naman ang naging pakikitungo niya kay Jona at ganun din si Jona sa kanya. Everything works together for good.

Ang kaibahan lang ni Rhea noong umalis ay walang despidida na kagaya noong umalis si Arlene. "Best friend tayo at hindi fall buddy." Iyon ang mariing tanggi niya niya isang gabi na nasolo ko siya sa kanyang kuwarto bago siya umalis.

Tinangka ko ring umiskor sa kanya pero pagsayad pa lang ng kamay ko sa kanyang dibdib ay supla na agad ako. Tanging yakap at halik sa pisngi. Pero ayos lang sa akin dahil maiinit naman ang six life namin ni Jona, hindi kami nababakante.

Sabay kaming nagfile ng leave sa school ni Jona one month before ng kasal namin para asikasuhin ang mga dapat ayusin. Doon ko napatunayan na madali lang pala ang lahat kapag may katuwang ka. Lalo na kung ang katuwang mong gagawa ay ang taong mahal mo, inspirado ka at masaya habang ginagawa mo ang tungkulin mo.

Sa araw ng kasal namin ay nagpakita ng suporta ang mga nakaugnayan ko dati, given na yon. Pero si Vivian ay hindi ko inaasahan yon siyempre dahil unang- una, hindi namin siya binigyan ng invitation. Pangalawa, wala naman na akong contact sa kanya at hindi ko naman alam kung saang lupalop siya naroon. At higit sa lahat, sandali lang naman kaming nagkakilala, sa picnic na sinamahan namin ni Rhea, one night stand at kinabukasan ay wala na.