Ang Batang si Brianne Part 14 - Book 2: Goodbye, Brianne

Ang Batang si Brianne Part 14 - Book 2: Goodbye, Brianne

Isang umaga, ginising ako ng boses ng nanay ni Brianne na si Liz kausap si Tintin sa labas. Inilapit ko ang tenga ko sa bintana upang lalo ko itong marinig...

"Hay naku, Tin. Ga-graduate na si Brianne ng elementary... at sa ibang school na sya magha Highschool. Mukhang maliligawan lang sya dyan sa school na yan. Alam mo naman, maganda yang anak ko at ligawin talaga. Ilalayo ko na sya ng school sa pasukan." boses ni Liz.

"Naku naman, ma mi-miss namin si Brianne..." sagot ni Tintin na parang di ko alam kung galing sa puso ang sinabi.

"Dun na rin kami titira sa malapit sa school nya, para mabantayan ko maigi. Alam mo mahirap din pala kapag maganda anak mo, hahaha." pagyayabang pa ni Liz.

Nabigla ako sa aking narinig. Para akong nanghina... Ayoko man aminin sa sarili ko... parang sobrang lungkot ang aking naramdaman.

Bata lang si Brianne, dapat hindi ako nakakaramdam ng ganito. Madami din naman akong nakarelasyon bakit ngaun parang sobrang apektado ako ng malaman na lilipat na sila ng bahay.

Hindi ko alam kung "Obsession" o "Love" ang nararamdaman ko kay Brianne. Baka masyado lang ako nasasarapan sa pakikipag-sex sa kanya kaya ako nagkakaganito. Parang imposible naman ako ma-inlove sa bata. naisip ko lang.

Sa opisina... halos hindi ako makapagtrabaho. "Magsa-summer vacation pa naman ang mga school paano na kami magkikita ni Brianne" yan ang iniisip ko.

Unti-unti ko ng inaamin sa puso ko na baka in-love na nga ako kay Brianne, kasi nararamdaman ko gusto ko sya makita kahit walang mangyaring sex. Kung obsession ito dapat puro sex lang naiisip ko sa kanya diba. Baka naman posibleng ma-inlove ang isang gaya ko sa bata na 11 anyos pa lang. Baka lang...

Hindi na ako nakatiis, parang may nagsasabi sa isip ko na mag-under time ako at pumunta sa covered basketball court na tinatawag naming "BC", upang antayin si Brianne. Parang nararamdaman ko na pupunta din sya dun. Nararamdaman ko ang instinct ko na magkikita kami ni Brianne lalo na alam nya na last day na nila sa school.

Pinagsama-samang kaba, lungkot at excitement ang nararamdaman ko habang nagmamaneho patungo sa covered court na malapit sa school ni Brianne. Madalas kaming magkita duon kahit wala kaming usapan. Bilin ko sa kanya dati pa na lagi syang duon dadaan para kapag may naging problema kami, dun ko sya aantayin.

Para akong lumulutang habang nagmamaneho at hindi ko halos naramdaman na malapit na pala ako sa aking pupuntahan. Paliko na ako sa kanto kung saan matatanaw ko na ang covered court... Hindi ko malilimutan hanggang sa mga araw na ito ang alaala ko kay Brianne nung makita ko sya sa gilid ng covered court habang inaantay ako.

Naka school uniform sya na may kulay pulang backpack sa likod. Nakaupo sya sa isang malaking bato sa gilid lang mismo ng kalsada tapat ng covered court kung saan ako pumaparada dati kapag inaantay ko syang dumaan. May hawak syang softdrinks na nakalagay sa plastic na may straw habang naghihintay. Hinihintay nya ako kahit hindi sya tyak kung dadating nga ako o hindi.

Nangilid ang luha ko nang makita ko si Brianne, hindi ko alam kung naawa ako sa kanya o sadyang namiss ko talaga sya. Lalo ko naramdaman ang lungkot ng makita ko syang nag-aantay sa akin habang matagal na nakaupo duon. Napag alaman ko pa, ayon sa kanya na tatlong araw na magkakasunod na pala sya nag-aantay sa akin dun... Mula uwian nilang 12:30pm, aantayin nya ako hanggang 4pm at uuwi na lang sya kapag hindi ako dumating. Buti na lang naisipan ko sya puntahan ngayon.

Napalingon si Brianne sa kanyang kaliwa nang makita niya ang kotse kong parating, agad itong tumayo at itinapon sa tabi ang iniinum na softdrinks sa plastic. Tumakbo ito papalapit sa akin....nagmamadaling lumapit sa nakabukas kong bintana...

"Kuya Smith! alam ko darating ka! nararamdaman ko talagang darating ka!" naluluhang sabi ni Brianne sa akin.

Hindi ko na mapigilang mapaluha ng makita ko ang namumugto nyang mga mata... dulot marahil ng matagal na pag-iyak.

Nagmamadali syang sumakay sa kotse at agad ko syang niyakap...

"Nag-alala ako sayo Brianne, akala ko di na kita makikita eh..." sabi ko sa kanya.

Nabigla ako sa sumunod nyang sinabi...

"Kuya Smith, sasama na ako sa yo... ayoko na umuwi sa amin... sama mo na ako!... pleaseee!" umiiyak na sabi ng batang si Brianne habang nakahilig sa dibdib ko.

Basang basa ang t-shirt na suot ko sa daming patak ng luha ni Brianne na tumulo duon. Hindi ko na rin napigilan sarili ko na mapaiyak.

"May dala na ako damit dito bag ko oh... kuya Smith sama mo na ako!" sabi ni Brianne habang pinapakita ang mga laman ng backpack nya.

Lalo ako naluha ng malaman ko na ang laman ng backpack nya ay ilang mga damit nya. Handa na talaga syang sumama sa akin. Seryoso itong batang to sa sinasabi nya. naisip ko lang.

Nung mga sandaling yun, parang gusto ko na sya itakas.... Parang gusto ko na syang dalhin sa malayo... Parang gusto kong kami na lang magsama... Parang gusto kong umalis na lang kami at hindi na bumalik kahit kailan. Parang nalimutan ko na lahat ng mga responsibilidad ko sa iba.

Pero alam ko namang hindi pwede.... napaka-imposible... Madaming masasaktan na mga wala namang kasalanan.

"Kung pwede nga lang Brianne... isasama na kita eh... kaya lang hindi pwede kasi bata ka pa eh, Makukulong ako kapag sumama ka sa akin" sabi ko sa kanya.

"Tapos madami magagalit sa ating dalawa... kung 18 years old ka lang sana ngayon hindi ko na pag-iisipan at isasama na kita" dagdag ko pa.

Patuloy sa pag-iyak si Brianne....

"Uuwi na kasi kami ng probinsya kuya Smith.... hindi na daw ako aattend ng graduation. Tapos lilipat na ako ng school sa High School ko. Pati bahay lilipat na kami" umiiyak na sabi ni Brianne.

Napaka sakit sa puso ang mga narinig ko na yun... Lalo na kapag nakikita ko sya sa ganuong kalagayan. Naisip ko kasalanan ko lahat ng ito eh... Nananahimik lang dati itong bata na ito... bakit kasi pinakialaman ko pa. Naisip ko tuloy, hindi ko sya dapat pabayaan... pero ano magagawa ko, hindi naman kami pwede.

Pinaandar ko na ang kotse.... nagtungo kami sa isang mall sa Sucat para kumain. Madami kami napag-usapan. Matagal kaming magkasama nung hapong iyun. Iyak, tawa, iyak at tawa ang naging maghapon ni Brianne kasama ako. Tumambay lang kami sa kotse habang nakaparada sa parking area ng mall na yun.

Sa unang pagkakataon, magkasama kami ni Brianne na walang nangyaring pagtatalik. Nag-usap lang kami ng mga plano namin sa buhay. Sabi ko mag-aral syang mabuti para makatapos sya. Sabi ko sa kanya, kapag 18 years old na sya isasama ko nya sya at lalayo na kami dito sa Manila. Sabi ko pa nga, sa Tuguegarao kami titira, para malayo at walang makakakilala sa amin. Dun na kami tatandang magkasama sabi ko pa. Sabi ko pa na alagaan nya ako pag matanda na ako. Magkakaanak kami ng madami. Tuwang-tuwa naman sya sa mga sinabi kong yun. Unti-unti na nya pinunasan ang mga luha nya sa mata.

"Talaga kuya Smith, promise yan?" sabi pa nya habang pinupunasan ang luha nya sa mata.

Tumango lamang ako sabay halik sa nuo nya. Nahalata kong medyo nawawala na ang lungkot nya lalo na ng ibigay ko sa kanya ang isang maliit na papel na may cellphone number ko...

"Brianne, eto ang cellphone number ko ha... kapag nasa probinsya ka na text mo ko para magkita tayo. Pupuntahan kita dun kahit malayo pa yun." sabi ko kay Brianne sabay abot ng maliit na papel.

"I love you, kuya Smith... excited na ako mag 18 years old" sabi pa ni Brianne na nakangiti na.

"I love you, too. Ako din excited na... aantayin kita ha hanggang mag 18 ka na." sabi ko sa kanya habang nakatitig sa mga mata nya.

"Ako lang love mo ha..." pahabol ko pang sinabi.

"Promise, kuya Smith... ikaw lang...." parang hindi na batang sabi Brianne.

Masayang-masaya kaming umuwi ni Brianne... baon nya ang mga pangakong sinabi ko sa kanya...

Matagal kaming nagyakapan ni Brianne na parang ayaw pa naming maghiwalay bago sya tuluyang bumaba ng kotse... Kumakaway pa sya akin habang tumutulo ang luha... ako naman lumuluha na rin habang tinatanaw syang papalayo...

Yun na pala ang HULING pagkikita namin ni Brianne.......

*************

Kinabukasan pag-uwi ko galing sa trabaho.... wala na sila Brianne at Ashley, umuwi na pala sila sa probinsya nila sa Quezon. Nabigla ako. Hindi ko maitago sa asawa kong si Tintin ang lungkot... hindi ko mapigilan mapaluha... nakita yun ni Tintin. Hindi nya yun pinansin pero alam kong nasaktan sya.

Ilang araw din akong tahimik, hindi nagsasalita... Hindi ko maitago ang kalungkutan. Kapag nasa bahay, lagi lang akong nasa kwarto, nagkukunwaring tulog pero iniisip ko ang mga alaala ni Brianne. Nung masaya pa kaming magkakasamang tatlo ni Tintin.

Naalala ko nung magkakasama pa kaming nagmo-mall, nanunuod ng sine, naglalaro sa Time Zone. Magkakasama din kaming tatlong nagsi-swimming sa Laguna... Nagpupunta sa Tagaytay mag-antay sa paglubog ng araw at sama-sama kami sa kotseng nagtatawanan lang habang pauwi. Lahat ng mga yun naiisip ko hanggang sa makatulog na lang ako ng di ko namamalayan.

Araw-araw, lagi kong inaantay ang text ni Brianne. Pero lumipas ang ilang araw... wala akong natatanggap.

Lumipas pa ang ilang araw... unti-unti bumabalik sa normal ang lahat. Nakita ko si Tintin na nagluluto sa kusina.... Pinagmasdan ko sya habang nakatalikod... naisip ko may asawa pa pala ako. Inakap ko sya mula sa likod... niyakap naman agad ako nito.

"Mukhang ok ka na ah" sabi nya sa akin.

"Sabi ko dati naman akong ok eh" pabirong kong sagot habang nakangiti.

Halos isang buwan na ang lumipas mula ng huli kong makita si Brianne... tumunog ang cellphone ko:

"Si Brianne ito. May CP na ako kuya Smith! musta ka na" text ni Brianne.

Natigilan ako. Nagparamdam uli si Brianne. Iniisip ko kung sasagutin ko pa o papabayaan ko na lang sya.

"Kuya Smith, reply ka naman please!" text uli ni Brianne.

Ilang beses pa nagtext si Brianne nung araw na yun, pinigilan ko ang sarili kong sagutin ito. Parang ayoko na kasi maramdaman yung lungkot na naramdaman ko dati nuong biglaan syang naglaho. Sobrang lungkot na halos ayaw mo ng gumising sa pagkakatulog. Ayoko ng maranasan ang ganuong pakiramdam.

Alam ko namang wala kaming pag-asa...walang future kumbaga. Ang laki ng agwat ng edad namin. Makakalimutan din naman ako ng batang yun. Kailangan ko syang tiisin para din sa ikakabuti nya. Father figure lang ang nakikita nya sa akin kaya sya ganun dati... Kapag hindi na nya ako nakikita... mawawala din yun.

Hindi ko na mabilang ang text ni Brianne sa akin... Araw-araw sya magtext... kahit minsan ay hindi ko yun sinagot.

Nagpasukan na sa school... hindi ko na balak alamin saan nag-aral ng highschool si Brianne. Nagtetext pa din sya.... hanggang sa padalang na ito ng padalang. Marahil ay naka move-on na din si Brianne...

8 MONTHS LATER.... NOVEMBER 2014

Nasa opisina ako nuon.... abala sa trabaho. Nang sumapit na ang lunch break, hindi ko alam bakit naisipan ko mag lunch sa labas. Alas dose ng tanghali, sakay ng kotse ko, naisipan kong pumunta sa pinakamalapit na Mcdonalds malapit sa Sucat Road upang mananghalian.

Habang kumakain sa loob ng Mcdonalds, napatingin ako sa mga taong nakapila sa counter... Natigilan ako sa pagsubo... nang makita ko ang isang estudyante na may pamilyar na mukha....

si Brianne....

ITUTULOY PA.....