Ang Hipag kong Dalagita Part 9 - The Finale

Ang Hipag kong Dalagita

Ang Nakaraan...

"Aalis na lang ako Kristine.... malaya ka ng gawin anuman ang gusto mo sa buhay mo" sabi ko sa umiiyak na si Kristine.

Wala akong nadaramang lungkot nung mga sandaling yun... Si Trisha na lang iniisip ko. Kung paano ko sya maitatakas bago makarating ang mga magulang nya dito. Mga limang oras ang byahe mula Zambales hanggang Pasig.

Hindi alam ni Kristine na ako ang ama ng dinadala ni Trisha. Ang tanging may alam lang na may relasyon kami ni Trisha ay si Tina. Mayroon pa akong kulang-kulang 5 oras para makagawa ng matinding plano....

Chapter 9 - The Finale

Umiiyak na umakyat si Trisha sa kanyang silid sa 3rd floor. Naiwan kaming tatlo sa kusina...

Mayroon na lamang akong 4 na oras upang maisakatuparan ko ang pag-alis namin ni Trisha. Malamang on the way na ang kanyang mga magulang paluwas ng Maynila. Kapag inabutan pa sya ng mga yun dito, malamang mahirapan na syang makatakas lalo na kapag kasama ang kanyang ama na siguradong may mga kasama pang mga bodyguard.

Hindi ko ipapaalam sa kanila na magsasama na kami ni Trisha. Lalo kaming mahihirapan kapag alam nila na sa akin sumama si Trisha. Madali nila kaming matutunton. Papalabasin ni Trisha na sa boyfriend nya sya sumama. Nagtanan na sila ng boyfriend nya na hindi naman nila nakikilala. Yun ang palalabasin namin sa mga magulang nya at kay Kristine. Nagtatalo sa isip ko kung sino ang unang aalis. Hindi kami pwedeng sabay umalis. Ako pwedeng umalis kahit anong oras. Ang may problema ay si Trisha, hindi sya pwedeng basta-basta na lang umalis. Kailangan talagang tumakas sya.

Umakyat sa kwarto si Kristine, pagkakataon ko na ito...

Tinext ko si Trisha na kasalukuyang nasa kwarto nya...

"Trish, burahin mo lahat ng mga text mo sa inbox at sent items mo... lalo na yung mga call history mo.... Malamang kunin ng ate mo ang cellphone mo anytime."

"Kuya, nagawa ko na yan kanina pa..."text back agad ni Trisha.

"Baka hindi na tayo magkausap ha... mawawalan na tayo ng kumunikasyon anumang oras..."text ko pa kay Trisha.

"Ano gagawin ko kuya??"text back ni Trisha.

Naisip ko na hindi namin kaya ni Trisha na maisakatuparan ang plano namin kung kami lang dalawa... Naisip ko si Tina... Alam kong simula't sapul ay kakampi namin si Tina.

Hinatak ko si Tina papunta sa dulong bahagi ng kusina...

"Tina, kailangan ko ang tulong mo... mauuna akong aalis ha... Tutulungan mong tumakas si Trisha kapag wala na ako... "sabi ko kay Tina sabay tingin sa relos ko.

"Kuya kinakabahan po ako...."sagot ni Tina.

"Aalis ako ng alas-nueve.... pagkalipas ng dalawang oras, mga alas onse yun... tutulungan mong tumakas si Trisha. Ako na bahala sa mga gamit nya."pabulong na sabi ko kay Tina.

"Sige po kuya..."sabi ng halatang kinakabahan na si Tina.

"Tina, sa'yo lang kami umaasa... alam namin kakampi ka namin sa labang ito"pabulong na sabi ko kay Tina.

"O-opo, kuya..."nanginginig na sabi ni Tina.

"Tina, wag na wag mong papaabutin ng tanghali ang pagtakas ni Trisha kasi darating na tiyak ang mga magulang nya at mahihirapan na syang makatakas. Tutulungan mo lang syang lumabas sa gate natin ng hindi nalalaman ni Kristine. Yun lang ang gagawin mo Tina... Kaya ba, Tina?"sabi ko pa kay Tina.

"Opo, kuya... kaya po..."sagot agad ni Tina.

"Tina, makinig kang maigi... sa Miyerkules susunduin kita sa 7-11 sa labasan... eksakto alas sais ng gabi. Sasama ka na sa amin. Meron ka pang 4 na araw para magpaalam kay Kristine..."sabi ko kay Tina sabay hawak sa balikat nito.

"Naku, kuya salamat po.... salamat... talaga po kasama ako?"dito na umiyak si Tina.

"Oo naman, Tina. Wag ka na umiyak..."sabi ko pa.

"Akala ko po kasi iiwan nyo ako dito, alam nyo naman po na wala naman akong pamilyang mapupuntahan eh."umiiyak na sabi pa ni Tina.

"Kami ni Trisha ang pamilya mo, Tina"sabi ko pa sabay yakap ko sa kanya.

Dun ko na napansin na lalong naging pursigido si Tina sa kanyang gagawin...

Pagkatapos ko kausapin si Tina, lumabas ako sa garahe at tinext ko na si Trisha.

"Trish, labas ka sa roofdeck at ibagsak mo ang mga gamit mo sa akin dito sa garahe... bilisan mo"

Nakita ko si Trisha na dumungaw sa roofdeck ng lumabas ako sa garahe sa harap ng bahay namin... Isa-isa nyang binagsak sa akin ang tatlong bag nya na may lamang mga damit mula sa 3rd floor. Sinalo ko naman ito isa-isa sabay lagay sa trunk ng kotse. Si Tina naman ay nasa pinto at nagsilbing look-out namin kung sakaling lumabas ng kwarto si Kristine.

Tinawagan ko na si Trisha sa cellphone nya habang nakatingala ako at nakatingin sa kanya sa may taas ng roofdeck...

"Trish, Aantayin kita sa 7-11 sa labasan ha... bago mag-alas dose ng tanghali dapat nakatakas ka na... tutulungan ka ni Tina, kaya wag ka mag-alala"

"Ok sige kuya..."sagot ni Trisha na mukha ring kabado sa kanyang tinig.

"Trish, konti na lang ito.... magkakasama na tayo... konti na lang to......"sabi ko pa.

"Sige, Kuya mag-iingat ka ha..." sabi ni Trisha na kumakaway sa akin habang kausap ako sa kanyang cellphone mula sa itaas.

"Ikaw ang mag-iingat, Trish"sabi ko naman sa kanya habang nakatingala ako't nakatingin sa kanya.

Nakahinga na ako ng maluwag ng mailagay ko na sa kotse ang mga gamit ni Trisha. Pakiramdam ko kasi ay konti na lang at magkakasama na kami ng pinakamamahal kong si Trisha.

Tumingin ako sa relo ko, 8:24am na.... Huminga ako ng malalim... Aakyat na ako sa kwarto namin ni Kristine.

Pagpasok ko sa kwarto nandun si Kristine naka-upo sa kama... Dumiretso ako sa cabinet kung saan nandun ang mga damit ko. Pinili ko lang ang damit na dadalhin ko. Isang maleta at isang bag na malaki lang ang napuno ko ng gamit.

"Alex, paano naman ang tatlong taon natin pinagsamahan...."sabi ni Kristine.

"Halos dalawang taon lang Kristine, mahigit isang taon dun, may lalaki ka na."mabilis na sagot ko.

"Ayusin natin ito, Alex, nakakahiya kila mommy eh"sabi pa ni Kristine na umiiyak.

"Duon muna ako sa nanay ko titira... mag-iisip muna ako..."pagsisinungaling ko kay Kristine para hindi na nya ako habulin. Gusto ko ng mapadali ang pag-uusap namin.

"Tsaka na muna tayo mag-usap..."sabi ko pa para hindi na nya ako pigilin... pero wala na talaga akong balak makipag-usap pa sa kanya.

"Pauwiin mo na sa Zambales yang kapatid mo para mabantayan ng mga magulang mo"dagdag ko pa para lalong hindi maghinala si Kristine.

Bibit ang isang maleta at isang bag... dumiretso na ako papalabas ng pinto. Bumaba ng hagdan, nakita ko pa si Tina na nasa sala....

"Tina, ikaw na bahala ha.... sa'yo lang ako umaasa..."pabulong na sabi ko kay Tina bago ako tuluyang lumabas ng pinto.

Habang pasakay ako ng kotse nasulyapan ko pa si Trisha na nasa roofdeck habang kumakaway sa akin. Pasimple ko lang na inangatan ito ng kilay.

Huminga ako ng malalim nung nakalabas na ng garahe ang kotse ko palayo sa bahay na yun. Naisip ko na malapit na magsimula ang bagong buhay ko kasama si Trisha. Wala akong nararamdaman na kahit katiting na pag-aalinlangan sa mga ginawa ko. Kahit ano pang hirap ng pagdaanan ko kung alam ko naman na si Trisha ang nasa dulo nito, wala akong pagsisisihan.

Pumarada ako sa isang gasolinahan sa di kalayuan sa 7-11 kung saan usapan naming magkikita ni Trisha. Nagsimula na ang aking paghihintay...

Sumulyap ako sa aking relo...

11:06am...

Naisip ko malamang naghahanda ng tumakas si Trisha sa tulong ni Tina...

Nang sumapit ang alas-dose ng tanghali... nagsimula na akong kabahan. Hindi ko naman matawagan si Trisha. Baka kasi wala na sa kamay ni Trisha ang cellphone nya at makita pa ang numero ko na nakaregister.

Halos mag-aala una na... Nakatanaw pa din ako sa 7-11 na malapit sa labasan ng aming subdivision... Kinakabahan na ako... Dito ko na naisipan bumili ng bagong sim para tawagan si Trisha. Bumaba ako ng kotse... tumawid papunta sa 7-11 na halos katapat lang ng gasolinahang pinaradahan ko.

Bumalik ako ng kotse.... ikinabit ko ang bagong sim sa aking cellphone. Sinubukan kong tawagan ang cellphone ni Trisha. Nag-ring ito....

May sumagot.... boses ni Kristine... agad kong pinutol ang linya.

Nakumpirma ko sa sarili ko na nakuha na ni Kristine ang cellphone ni Trisha at malamang binabantayan na nya ito kaya hindi ito nakatakas. Nanlumo ako sa pagkakaupo sa loob ng aking kotse. Nangilid ang luha ko sa mga mata. Naisip ko na malamang abutan na nga ng mga magulang nya si Trisha. Kapag nangyari yun malabo na itong makatakas.

Tinatagan ko ang loob ko. Umaasa pa rin ako na makakarating si Trisha sa pinag-usapan naming lugar. Pinagpatuloy ko ang aking paghihintay... Sa sumunod na halos 4 na oras hindi ko inaalis ang mata ko sa pagtanaw sa 7-11 na di kalayuan. Umaasa pa rin ako na makikita ko si Trisha...

Kumagat na ang dilim ngunit wala pa ring Trisha na dumating.... Sinulyapan ko ang aking relo... halos alas-siyete na ng gabi. Inisip ko na malamang nagpapagabi lang yun... may pag-asa pa.

Gusto ko na sanag bumalik sa bahay namin ni Kristine para lang alamin ang sitwasyon, kaya lang naisip ko na sisira ito sa mga plano namin ni Trisha.

Halos mag-aalas nueve na ng nagkapag-pasya akong umuwi na sa bahay na titirhan sana namin ni Trisha sa Taguig. Nanlulumo ako habang nagmamaneho papunta ng Taguig... Sobrang lungkot ang nadarama ko nung mga sandaling yun. Hindi nangyari ang inaasahan ko na kasama kong uuwi si Trisha sa aming munting tahanan.

Alas-diyes na ako nakarating sa bahay namin sa Taguig. Madilim ang labas ng bahay. Pumasok ako sa loob nito bitbit ang mga bag na naglalaman ng mga damit ni Trisha. Nilapag ko ito sabay umupo ako sa sahig. Binuksan ko ang isang bag, nakita ko ang mga damit ni Trisha na nakatupi ng maayos... Hindi ko na napigilang tumulo ang mga luha ko sa mata. Naisip ko si Trisha habang tinutupi nya ang mga damit na ito... Alam kong umaasa din sya na magkasama na dapat kami ngayon... Nakita ko ang mga uniporme nyang nakatupi sa isang bag. Naisip kong handang handa talaga syang sumama na sa akin. Handa nyang iwan ang masarap nyang buhay para lang makipagsapalaran sa pagmamahal ko.

Kinabukasan, Linggo.... Buong araw akong nag-aantay na tumunog ang cellphone ko. Wala akong ginawa kundi mag-antay kung may tatawag o magte-text. Yun na ang pinaka malungkot na araw ng buhay ko.

Nilagay ko na ang mga damit ni Trisha sa mga built-in cabinet sa kwarto. Umaasa pa din ako na bandang huli kami pa rin ang magkasamang titira sa bahay na ito. Hinahanda ko na ang sarili ko sa higit na matindi pang laban...

Sumapit ang Linggo ng gabi, walang text akong natatanggap.

Ang daming naglalaro sa isip ko. Iniisip ko na baka nasa Zambales na si Trisha. Baka ipalaglag ng mga magulang nya ang kanyang ipinagbubuntis. Baka sinasaktan na sya...

Tuluyan na akong nakatulog ng umiiyak....

Kinabukasan....

Pumasok ako sa opisina para maging abala sa trabaho upang pansamantala ko munang malimutan ang kalungkutang nadarama... Pero bigo ako, hindi rin ako makapagtrabaho... Parang gusto ko ng pumunta sa aming dating bahay para alamin kung ano na ang nangyari kay Trisha. Iniisip ko na bahala na kung magkabukuhan... ang mahalaga ligtas si Trisha at ang aming magiging anak. Paano kung nasa Zambales na nga si Trisha... Naisip ko paano kung pumasok pa ito sa school? Pero malamang tinext nya na ako kung pumasok nga sya sa school.

Lumipas pa ang mga oras... alas-singko na ng hapon. Lulugo-lugo na naman akong tumungo sa basement parking kung nasaan ang aking kotse. Hindi ko alam kung saan ako pupunta...Magulo ang isip ko... Nais ko sanang puntahan ang dati naming bahay ngunit napagpasyahan kong umuwi na lang sa apartment sa Taguig para makapag-isip ng aking susunod na hakbang.

Tinahak ko ang C5 road... magdidilim na ng narating ko ang kalyeng papunta sa apartment na tinitirhan ko sa Taguig. Pumarada ang kotse sa garahe sa harap mismo ng apartment.

Madilim ang bahay na lalong nagpatindi pa sa lungkot na buong araw kong nararamdaman...

Bagbukas ko ng pinto.... nabigla ako at napaluha sa aking nakita...

si Trisha...

"Kuya Alex, kanina pa kita inaantay..." sabi ni Trisha na namumugto ang mga mata marahil ay dahil sa mahabang pag-iyak.

Hindi ko maipaliwanag ang sayang naramdaman ko nung mga sandaling makita ko si Trisha na nakaupo sa harap ng mesa namin habang nakahanda na ang aming hapunan.

Agad ko itong nilapitan at sinalubong ng yakap habang tumutulo ang luha mula sa aking mga mata... Tumayo ito upang salubungin din ako ng mahigpit na yakap.

"Trish, akala ko hindi na tayo magkikita.... nag-alala ako sa'yo"sabi ko kay Trisha habang yakap-yakap ko sya.

"Hindi ako papayag mangyari yun, kuya Alex... mahal na mahal kita eh..."umiiyak na sabi ni Trisha na mahigpit na nakayakap sa akin.

Hinalikan ko sa labi si Trisha... Alam kong ligtas na siya sa piling ko... Hindi na kami muling maghihiwalay.

"Paano ka naka-takas, Trish??" tanong ko kay Trisha nung maghiwalay ang aming mga labi.

"Dahil sa kanya kuya Alex" sabi ni Trisha sabay turo kay Tina na bumababa ng hagdan galing sa kwarto sa itaas.

Nagulat ako ng makita si Tina sa bahay namin ni Trisha. Sinalubong ko din ito ng yakap...

"Salamat, Tina at hindi mo kami binigo ni Trish"sabi ko pa kay Tina.

Sabay-sabay naming tatlo pinagsaluhan ang hapunang inihanda ni Trisha. Ang dating malungkot at madilim na bahay ay biglang nagliwanag at napuno ng saya at tawanan.

Madaming kwento si Tina at Trisha tungkol sa ginawa nilang pagtakas... Hindi na mahalaga kung paano nila nagawa yun, ang mahalaga ay kapiling ko na si Trisha.

**********

Hindi naging madali ang naging buhay namin ni Trisha. Makalipas ang ilang araw sinabihan ko sya na i-text ang kanyang mga magulang upang sabihin na nasa mabuti syang kalagayan. Sabi ko pa kay Trisha na palagi nyang i-text ang mommy nya para hindi ito mag-alala at mabawasan din ang effort nito sa paghahanap sa kanya.

Natatandaan ko pa na nung araw na tumakas si Trisha, tumawag pa sa akin si Kristine para magpatulong na hanapin ito. Dito ko nakumpirma na hindi talaga nila alam na sa akin sumama si Trisha.

Hindi naging madali ang pagbubuntis ni Trisha, naging moody ito...ngunit lagi ko itong pinagpapasensyahan... Ingat na ingat ako na masaktan ang kanyang damdamin... ayokong magsisi sya sa pagsama sa akin. Bawat araw na lumilipas na magkasama kami, lalo ko syang minahal... lalo ko syang nakilala... napakabait ni Trisha... malayong-malayo kay Kristine... Napakalayo.

Napaka maalaga nyang asawa... Hindi ako pumapasok ng trabaho ng hindi nag-aalmusal...Laging nakahanda ang mga susuotin kong damit. Laging may toothpaste ang ibabaw ng toothbrush ko. Mahal na mahal ako ni Trisha.... Tama ang kanyang sinabi dati na...

"... alam ko mas kaya kitang mahalin ng higit pa sa pagmamahal ni ate"

2017....

Taong 2015 ng ikinasal kami ni Trisha... 20 years old na sya ngayon at dalawa na ang aming anak. Babae ang unang isinilang ni Trisha at agad naman itong nasundan ng isang lalaki. Kasama pa din namin si Tina sa bahay.

Muli rin kaming nagbalik sa CCP kung saan una kaming nag-date ni Trisha, ngunit ngayon ay kasama na naminang aming dalawang anak habang inaabangan ang paglubog ng araw.

Taong 2016 ng nagkalakas kami ng loob na umuwi ng Zambales upang ipakilala ang aming mga anak sa kanilang lolo at lola. Naging madamdamin ang kanilang muling pagkikita. Nabigla sila ng malaman nilang ako pala ang nakatuluyan ng kanilang pinakamamahal na bunso. Nagulat ako ng sila pa humingi ng pasensya sa akin para sa ginawa ng anak nilang si Kristine at nagpasalamat sa pag-aalaga ko sa bunso nilang si Trisha. Nakita nila kung gaano kasaya ang kanilang bunsong anak kaya naging masaya na rin sila para dito.

Napag-alaman ko din na nagpakasal na din si Kristine sa kanyang boss. Masaya naman ako para sa kanya...

Malaki ang nabago sa buhay ko ng dumating si Trisha. Naisip ko nga paano kung hindi sya dumating sa buhay ko, ano na kaya ako ngayon sa piling ni Kristine? Naalala ko nga ang isang kasabihan na....

"Once in a lifetime you meet someone who changes everything..."

Alam kong hindi perfect ang aming lovestory... Hindi man sya ang una kong minahal alam ko naman sa sarili ko na sya na lang aking mamahalin hanggang sa huli...

"Someday you will find the one, who will watch every sunrise with you until the sunset of your life..."

WAKAS....

**********

ALL GOOD THINGS MUST COME TO AN END...

Sa mga sumubaybay at nag-comment sa kwento kong "Ang Hipag kong Dalagita" maraming salamat po.

Writer: Burakbubuk