Dustine: Ako Naman! (4)

Inggit ang bumalong sa puso niya na makitang patuloy lang si Dustine sa pag suyo sa babae.

Mabilis lumipas ang araw hanggang sa dumating sa oras nag exam niya. Kahit kabado ay hindi naman siya nahirapan. Ilang araw din yun kaya naging abala siya.

Dalawang araw lang ay umuwi na siya sa Vizcaya para duon na hintayin ang resulta ng exam, kapansin pansin ang pagiging matabang sa kanya ng pinsan. Nang ihatid sa terminal ay ito lang ang kasama niya. Sinabi nalang ng pamangkin na masama ang pakiramdam. Hindi naman lingid sa kanya na madalas nagtatalo ang dalawa pero ayaw na niyang makialam pa.

Nang ihatid siya sa bus ay niyakap siya ng lalaki, inamin niya sa sarili na iba ang naramdaman niya sa pamangkin pero napansin din niya na may kakaiba sa pagyakap nito sa kanya. Hindi rin nalingid sa kanya nalihim na pagtingin tingin nito sa hitang nakalabas habang bumibiyahe patungo sa himpilan ng bus.

Pag akyat sa bus ay nauna siya kaya siguradong nakita nito ang manipis na panting suot ng umakyat kaya siguro ng yumakap ito ay tumukod sa puson ang matigas na burat na bahagyang ipinaramdam pa sa kanya.

Dahil sa ginawa ay pabiro niya itong pinalo sa braso.

"Pilyo ka talaga. Sige na at paalis na ang bus."

"Mag-ingat ka ha, kumusta nalang sa kanila."

"Ikaw din, intindihin mo nalang ang mama mo ba ka mag menopause na hihihi."

Nagkibit lang ito ng balikat.

Tumalikod na ang lalaki sa kanya samantalang siya naman ay naupo na sa bakanteng upuan na pangdalawahan.

Nang maka settle na ay nagulat pa ng may biglang umupo sa tabi niya, pag tingin niya ay ang pamangkin.

Walang sabi sabing kinabig siya at buong kasabikang sinakop ang mga labi, mariin at mapusok ang halik ng lalaki. Hindi siya nagdalawang isip na tugunin ang halik ng lalaki. Hindi niya alam kung bakit ang alam lang niya ay sinunod niya ang dikta ng puso.

Bago pa lumalim lalo ang halik ay bumitaw na si Dustine, mabilis na tumayo at bumaba ng bus na nagsisimula ng bumiyahe.

Sinilip niya sa bintana ang lalaki, nakatayo at inihahatid siya ng tanaw. Hanggang tuluyang lumiko at lumayo ang sasakyan dahilan para mawala na ito sa paningin niya.

Kung maari lang sanang bumaba siya upang balikan ang lalaki, yakapin at muling hagkan pero hindi maari. Ayaw niyang makadagdag pa sa mahirap na sitwasyon nila. Kung ano man ang mayroon sila ay okay na at hahanggang duon nalang.

Hindi niya namalayan na may luha na palang pumatak sa mata niya.

Ang paglisan sa maynila ay naging napaka lungkot para sa kanya. Inaamin sa sariling bahagi ng puso ay naiwan kay Dustine. Bahagi nga lang ba o buong puso ang naiwan at hindi na niya maaring ibigay kaninoman.

Pagdating sa bahay ay halata ang lungkot sa kanya, inisip nalang ng ina na pagod sa biyahe pero hindi alam na mas pagod ang puso.

Hindi pa siya nakakababa ng gamit ng may message na nareceive. Ayaw sana muna niyang basahin ngunit sunod sunod ang dating ng mensahe.

Dustine 'Bahay nako.'

Dustine 'Bahay ka na ba?'

Dustine 'Message moko pag Vizcaya ka na'

Dustine 'Asaan ka na?'

Dustine 'Message ka naman.'

Dustine 'Na miss kita.'

Kinilig siya sa mga message na natanggap buhat kay Dustine. Wala itong sinabi tungkol sa halik pero parang may kakaiba.

Sha: Bahay na po.

Sha:Pagod sa biyahe. Salamat sa paghahatid.

Dustine: Glad to know your safe.

Marami pang messages si Dustine pero hindi na muna niya sinagot, gusto niyang mag isip kung ano ba ang tama. Aminado naman siya na talagang nahulog na ang loob sa lalake pero alam niya ang tama at mali.

Bago matulog ng gabing iyon ay nag decide siya na pipilitng kalimutan ang pamangkin. Ayaw na niyang dumagdag pa sa magulo na nilang buhay, naniniwala siya na may isang lalaki na laan para sa kanya.

Dustine's POV

Hindi niya alam kung bakit at ano ang pumasok sa kukote niya para gawin ang kapangahasang hagkan si Sharon, ikinagulat din ang pagtugon nito sa halik. Malayo na ang bus pero nakatayo pa din sa pwestokung saan niya huling nakita ang babae.

Ilang minuto din ang itinagal bago nagbalik sa kotse ngunit hindi para umuwi, nagtungo sa isang mall at naglakad lang nang naglakad pilit ibinabalik ang sarili sa tamang pag iisip.

Yun ang gusto niya ang mag isip ng tama.

Pumasok siya sa sinehan, kahit hindi gusto ang palabas ay ayus lang dahil hindi naman talaga yun ang gusto niya. Gusto lang muna niyang mag isa. Pag labas ng mall ay madilim na kaya dumiretso na ng uwi.

Pagdating sa bahay ay inabutan si Aleli na nakaupo sa sofa at hinihintay siya. Paghalik dito ay alam niyang may kakaiba dahil hindi ito gumanti manlang sa kaniya kaya naupo sa tabi ng babae.

"Bakit ang tagal mo?"

"Huh, nagdaan ako sa mall bibili sana ako ng shoes kaya lang wala akong makitang maganda. Tapos may nakita akong dating kakilala kaya nag snacks lang."

"Di ka manlang nag message."

"Sorry nawala na sa isip ko eh."

Alam niya na hindi kumbinsido ang babae pero hinayaan nalang niya, wala siya sa mood na mag paliwanag dahil siya mismo ay naguguluhan.

"Ma papahinga lang ako."

Hindi kumibo ang babae tahimik lang na nanonood.

Pagpasok sa kwarto ay nahiga na at saka naisipang mag message kay Sharon. Ilang messages na ang nasent niya pero walang reply. Inisip nalang na baka nasa biyahe pa ito. Mahigit isang oras pa ang lumipas bago ito nag reply at sinabing nasa bahay na kasunod ang pag papasalamat sa paghahatid sa kanya.

Ang mga sumunod na message ay wala na itong reply.

Napasabunot ang kamay sa ulo dahil sa inis lalo at alam niyang mali ang nangyayari.

Nang mga sumunod na araw minemessage pa din niya pero hindi na ito nagrereply. Duon niya napgdesisyunan na mali talaga ang ano mang meron sa kanila.

Kung kailan naman yun na ang gagawin niya saka naman biglang nagkaroon sila ng problem ani Aleli.

Habang naliligo siya ay naiwan niya ang CP niya sa sala, hindi ugali ng ina na tingnan ang cellphone niya at tiningnan ang mga messages.

Paglabas niya ay kita agad niya ang galit sa mata ng babae, puno ng pagtatanong. Ito ang unang pagkakataon ng nag-away sila na ilang araw di nagkibuan. Ngunit sa huli ay siya pa din ang sumuko dahil mahal talaga niya ang ina. Ipinaliwanag nalang niya na siguro namiss lang na magkaroon ng kapatid.

Dahil siguro ilang araw din silang hindi nag usap at kumalma na din ang damdamin ng ina kaya naging maayos naman sila.

"So Ma okay na tayo?"

"Um um."

Nilapitan na niya ang babae at kinarinyo.

"I miss you so much, ilang araw akong nagtitiis ma."

Inaangat niya ang babae ay kinandong upang iparamdam kung gaano niya ito kailangan sa pag upo sa naka tayung burat.

Mabilis na naalis nila ang mga damit sa katawan na mahihinang anasan at ungol ang namumutawi sa mgalabi.

Inangat niya si Aleli upang itutok ang burat sa biyak ng puke nito, dahil sa naglalawa na kaya ng untiunting ibinaba ang sarili ay swabe ang pagpasok ng malaking burat ni Dustine.

"Tang ina ma na miss ko toh!"

"Ako din, namiss ko ang burat mo."

Kahit hindi na niya mabilang kung ilang beses nakantot ang babae ay masikip pa din at parang hinahigop ang burat niya. Ramdam pa din niya ang pagkapit nga laman nito sa katawan ng titi at maging ang maisagad sa malalim na parte ng puke nito.

Nang tingnan ang mukha nito ay parang sinasaniban dahil ang mata ay puro puti lang.

Mabilis na na nagtaas baba si Aleli sa kandungan ni Dustine, bawat pagbaba ay sinasalubong ng ulos pataas. Ang dibdib niya ay salitang pinaglalaruan at sinususo habang ang isang kamay ay nakasingit sa hita niya upang kalabitin ang nakausling tinggil.

"Ohhhhh Dust etoh nako."

Dahil ilang araw na walang kantot ang binata kaya may gigil.

Bago pa matapos ang ina ay ibiniling na niya ang posisyon nila, siya na ngayun ang nasa ibabaw at mabilis na inuulos ang babae. Humuhulas ang katas sa burat niya na parang may syrup na kumakapit.

"Shit Dustine ohhhhhhh."

Humulagpos na ang pinipigil na katas ni Aleli, bumalot sa matigas na burat ng lalaki ang dagta ng puke niya kaya ang lalong naging maiinit at madulas ang paglabas masok ng titi nito.

"Tang ina eto nako h mahhhh."

Ilang araw na walang sex, hindi din siya nagparaos kaya ang pagsumpit ng tamod sa loob ng hiyas ng babae ay makapal at malapot. Punong puno ang hiyas sa dami na ipinutok ng lalaki. Matagal nakababad lang ang burat sa puke ni Aleli bago inaangat ang ina at dinala sa kwarto.

Buong magdamag ay hindi sila tumigil sa pagpapaligay sa bawat isa hanggang sa nakiusap nalang siAleli na tumigil na dahil pakiramdam niya ay magang maga ang pagkababae sa sobrang gamit ni Dustine.

Ngunit makalipas lang ang araw ay muli na naman silang ang talo at naging madalas, minsan dahil sa ibang babae na dinatnan sa gym at madalas ay si Sharon.

Sharon's POV

Sa loob ng ilang araw ay matamlay siya dahil sa hindi nga niya sinasagot ang mga messages ng lalaki ay tumigil na ito sa ka memessage. Ayaw niyang isipin na may motibo ang pamangkin sa kanya.

Ilang lingo na din ang lumipas ng makatanggap ng tawag buhat kay Dustine, ayaw sana niya itong sagutin kung hindi lang nakaharap ang ina at baka mag isip ito ng hindi maganda.

Sha: Hello!

Dustine: Hello Ate Sha! CONGRATULATIONS!

Sha: Congratulations? Bakit?

Dustine: Hindi mo pa alam?"

Sha: Alin?

Dustine: You are a Registered Nurse. Congratulations!

Matagal siyang hindi nakapagsalita, magkahalong tuwa kaba at pagka bigla.

"Nay Nurse nako."

Hindi na niya napigil ang maiyak sa sobrang tuwa. Mahigpit na niyakap ang ina.

Dustine: Ate Sha, your still there?

Sha: OO Dustine, Salamat sa inyo ni Ate Ali, Salamat sa support.

Dustine: No problem, we are glad to be of help.

Halata sa lalaking gusto pang makipag-kwentuhan kaya lang ay nagpaalam na siya.

Halos lahat ng makasalubong ng nanay niya na kakilala ay sinasabing nakapasa na sa exam si Sharon. Bilang pasasalamat ay naghanda ang ina ay inimbitahan ang mga kakilala. Sinabihan din nito si Aleli at Dustine kung maari silang dumalaw sa Nueva Vizcaya. Itinapat nilang sabado para hindi masyadong busy ang mga tao.

Biyernes palang ay inexpect na niyang dadating ang mag-ina pero hindi ito dumating sa halip ay madaling araw na. Halos walang sawa ang ina sa kakapasalamat kay Aleli, kita naman na masaya din ang pinsan pero mukhang malayo ang loob sa kanya. Minsan lang siyang binati tapos ay ang ina na niya ang laging kausap.

Pero si Dustine ay laging nakikipagkwentuhan sa kanya, hindi naman niya maiwasan ang lalaki dahil ayaw niyang mag-taka ang ina.

Hindi naman maikakaila ang pagtingin tingin ni Aleli sa tuwing lalapit ang lalaki sa kanya. Patapos na ang handaan ng lumapit ulit sa kanya si Dustine.

"Proud ako sayo."

"Salamat, kundi sa pagtitiwala ni Ate Ali hindi ko ito maabot."

"Well ginamit lang kami pero ikaw pa din yan."

"Sobra ka naman."

"Kumusta ka dito? Na miss kita."

"Ayus naman, masaya at mas gusto ko ang probinsya."

"Ganun ba, kaya ba hindi ka nagrereply sa mga messages mo?"

"Ha, mahina ang signal dito kaya madalang ako makatanggap ng messages."

"About dun sa nangyari satin."

Sasagot sana si Sharon ng lumabas si Aleli.

"Anong nangyari?" puno ng pagkairita ng mukha ng babae.

"Huh, yung paghahatid ko sa kanya. ah eh nalate kasi kami."

"O-oo ate Ali, muntik nako hindi umabot." Pag sang-ayon nalang niya.

Halatang hindi ito kumbinsido pero hindi na nagsalita.

"Dustine let's go, gusto ko na magpahinga."

"Huh, its still early."

"If you want to stay, I will go now."

Hindi na hinintay ni Aleli na sumagot si Dustine ay agad na itong tumalikod. Hinabol naman ito ng lalaki kaya sumnod na din siya.

"Ma ano ba?"

"May dapat ba akong malaman?"

"What?"

"Ano ang nangyari sa inyo?"

"Ma, it's nothing."

"Hindi ako tanga."

"Ma, ano ba lagi nalang ganito."

Biglang humarap ito sa lalaki kaya sa kanya natuon ang pansin ng pinsan, ang ano mang nais nitong sabihin ay hindi na itinuloy sa halip ay matalim na tingin nalang ang ibinigay sa kanya saka mabilis nalumabas ng bahay.

Diretso na ang dalawa sa sasakyan at hindi na nakuhang magpa-alam manlang sa kanila.

"Ano ang nangyari sa mag-ina?" tanong ng nanay niya.

"Hi-hindi ko alam nay."

"Mukhang nag tatalo."

"Ewan ko nay, tayo na magligpit na tayo."

Nahihiya siya sa pinsan dahil sa naging dahilan siya ng pagtatalo ng mga ito.

Halos hating gabi na ng matapos nila ang pagliligpit ng mga gamit kaya medyo napagod silang mag ina.

Saktong magpapahinga na sila ng mag ring ang cellphone ng ina.

"Hello! Ho? Bakit po? Saang banda po?" Sige po pupunta na kami."

Kita sa mukha ng ina ang pagkabahala.

"Anak sila Aleli na-aksidente, kailangan nating puntahan sa ospital."

"Huh, bakit daw? Saang ospital?"

Hindi na nasagot ng ina ang tanong nila dahil nagmamadali na silang humanap ng masasakyan. Diretsona sila sa isang private hospital pero wala pa ang mag ina kaya sobrang kaba nila kung ano ang nangyari.

Halos kalahating oras silang naghintay bago may dumating na ambulansya, halos hindi makahinga si Sharon ng ibaba dito ang duguang katawan ng mag-ina. Nagkagulo ang mga nurse at doctor sa pag aasikaso habang sila ay naghihintay sa labas at walang magawa kundi ang manalangin.

Tatlong oras din ang ipinaghintay nila habang nasa loob ng operating room ang mag ina, paglabas ng doctor ay kita ang pagod sa mukha nito.

"Doc?"

"They are out of danger but it will not be easy for them."

"Doc ano po ibig nyong sabihin?"

"Ang lalaki ay okay na, bugbog at sugat pero mababaw lang. Kailangan lang nating obserbahan kung me iba pang pinsala pag nagising na siya."

"Si Aleli po doc?"

"Sorry pero, tinamaan din ang spine kaya malaki ang posibilidan na maging imbalido na ang katawan niya mula baywang pababa."

Napahawak ang ina sa dibdib sa narinig na balita. Kahit hindi pa nakikita ang pamangkin ay awang awa na sa sinapit. Gusto din nitong sisihin ang sarili dahil sa pagpilit sa mga itong pumunta sa pasasalamat nila.

Lihim namang sinisisi ni Sharon ang sarili dahil sa alam niyang nagtatalo ang dalawa bago umalis ng bahay nila, hindi man kumpirmado ay malamang isa ito sa dahilan kung bakit naaksidente ang mga ito.

Umaga na ng mailipat ito sa isang kwarto na magkasama, buong maghapon na hindi nagising kaya walang maibigay ang mga doctor.

Halos madaling araw ng magising si Dustine, ang ina agad ang hinanap nito. Halos maisalya ang lahat ng mga nurse na nanduon nang magpumilit lapitan ang ina kaya kinailangang saksakan ng pampakalma.

Naging effective naman ang gamut kaya kumalma ang lalaki hanggang sa unti unting makatulog muli. Kinabukasan ay maayos na ito kaya naipaliwanag nila ang sitwasyon. Hindi man ito umiyak ay kita naman ang galit at inis dahil sa nangyari.

Nang magising si Aleli ay tulala lang ito, hindi nagsasalita pero lumuluha. Hindi naman makalapit ang lalaki sa ina kaya nakatingin lang ito.

Ilang araw ang inilaan nila sa ospital bago hinayaang makalabas. Katulad ng dati ay hindi nag uusap ang mag-ina, lagi lang umiiyak si Aleli.

Halos isang lingong inalagaan nilang mag ina si Aleli, naging malaking tulong naman dahil sa ina ay nakikipag usap ito. Kahit naman sa kanya ay ay nagsasabi din pero alam mong may reservation.

Isang hapon na umalis ang ina ay pinuntahan niya ang pinsan para makausap ng sarilinan.

"Ate Ali kumusta ka?"

"To be honest, hindi okay pero magiging okay na din."

"Ate alam kong may parte ako sa nangyari sa inyo kaya gusto kong humingi ng tawad."

"Hindi, wala kang kasalanan. Naging makitid lang ang isip ko at hindi ko pinaniwalaan si Dustine."

"Ate wala kang dapat ipag alala dahil walang ano mang nangyari sa amin. Hindi ko kayang sirain ang relasyon nyo."

"Alam ko, kaya wag mong sisihin ang sarili mo. Ako ang may kasalanan. Kung pinaniwalaan ko lang siya hindi kami aabot sa ganito."

Unti unting nalaglag ang luha sa mga mata ni Aleli, wala siyang nagawa kundi ang yakapin ang pinsan.

"Sana magka-ayos na kayo ni Dustine, siya lang ang higit na makakatulong sayo."

"Mahirap Sharon, wala nakong silbi ayokong maging pabigat sa kanya."

"Hindi ka magiging pabigat, Mahal na mahal ka nya."

"Ewan ko kung paano pa kami ngayon."

"Ate andito lang kami ni Inay kung kailangan nyo kami."

"Salamat, totoo hindi ko alam kung paano pa kami magiging maayos ngayun. Magiging miserable na ang buhay namin."

Duon biglang bumukas ang pintuan at pumasok si Dustine.

"Ma, hindi kita pababayaan. Ma kaya natin to please tayo ang lalaban. We can win this okay."

Tumayo na si Sharon dahil hindi niya makaya ang tagpo sa mag-ina. Inaasahan niya na maayos ang dalawa.

Nang maari ng bumiyahe si Aleli ay saka sila umuwi ng Manila. Hinintay lang din nila na maayos ng insurance ang sasakyan na dahil total wrecked ay pinalitan nalang ng bago.

Nang umalis ang mga ito sa Vizcaya ay wala na siyang balita, gusto sana niyang tawagan si Dustine para makibalita pero mukhang pati ang number nito ay napalitan na.

Ang ina naman ay wala ding sinasabi sa kanila. Maswerte naman na natanggap siya sa isang public hospital kaya naging busy na din siya.

Mahigit kalahating taon na din pala ang lumipas. Mabilis ang mga araw pero parang ang tagal din buhat ng huli silang magkita ng binata.

ITUTULOY...